Κυριακή 8 Φεβρουαρίου 2015

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΖ΄ ΛΟΥΚΑ ( του σπλαχνικού πατέρα) Ευαγγέλιο: Λ. κ. 15, 11-32





ΠΑΡΑΛΛΗΛΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ

          Εν ολίγοις

          Η Β΄ Κυριακή του Τριωδίου αναφέρεται στην γνωστή παραβολή του Ασώτου ή του σπλαχνικού πατέρα. Η παραβολή αυτή διαβάζεται καθώς οι πιστοί αρχίζουν να προετοιμάζονται για τον καιρό της μετανοίας. Παραμένει ανεπανάληπτη, γιατί ο πιστός κάθε φορά που τη μελετά νοιώθει την αμεσότητα που έχει με την προσωπική του ζωή. Μας θυμίζει την ιστορία της αποστασίας του ανθρώπου από τον Θεό και συγχρόνως τη σωτήρια απόφαση της μετάνοιάς του προς Αυτόν.
       Πόσες φορές αλήθεια δεν ζήσαμε κι εμείς παράλληλες στιγμές προβληματισμού στη ζωή μας σαν τον νεώτερο γιο της παραβολής, όταν νέοι στην αρχή και αργότερα έφηβοι και ωριμότεροι, σταθήκαμε γεμάτοι ερωτηματικά μπροστά στο Λόγο του Θεού; Αλλά και πόσες φορές εν ονόματι τη ελευθερίας δεν ζητήσαμε ν’ αποδεσμευθούμε από την πατρική αγάπη Του; Κι ακόμη πόσες φορές δεν στηριχτήκαμε  στην «περιουσία μας»- οικονομική, επιστημονική, τεχνική- και θελήσαμε με τις δικές μας δυνάμεις να φτιάξουμε τη ζωή μας όπως νομίζουμε εμείς;
      Είναι αλήθεια, ότι το άγνωστο ανέκαθεν ελκύει τον άνθρωπο, γι αυτό και συχνά αποδημεί σε χώρα μακρινή. Παίρνει το δρόμο της ξενιτιάς σ’ άγνωστες χώρες και εκεί αναζητά χαρά και ευτυχία. Σήμερα μάλιστα αυτή η τάση φυγής βασανίζει πλήθος ανθρώπων, ιδιαίτερα νέων, που αποδημούν κυνηγώντας το άπιαστο πουλί της ευτυχίας.
       Σε μια τέτοια αποδημία αναφέρεται ο Χριστός στη σημερινή παραβολή του Ασώτου. Πρόκειται για μια ζωντανή ιστορία ενός αποδημητή. Η περιπέτεια ενός νέου ανθρώπου που εγκαταλείπει το πατρικό σπίτι και αναχωρεί σε μακρινή χώρα πιστεύοντας ότι θ’ αποκτήσει την ελευθερία του. Κι εκεί «ζων ασώτως» διασκόρπισε το μερίδιο της πατρικής περιουσίας. Έφτασε στο τελευταίο σκαλί, στο βάθος του πηγαδιού, στον έσχατο ξεπεσμό.
        Καθώς συνέρχεται, «ελθών εις εαυτόν», συγκλονίζεται με το κατάντημά του και μετανοεί. Αποφασίζει να επιστρέψει στο πατρικό του σπίτι. Έτσι από τον ξεπεσμό φτάνει στην αποκατάσταση και τη χαρά του πατρικού οίκου. Τώρα χαίρεται την αγάπη του πατέρα που είχε στερηθεί λόγω της εκούσιας και ελεύθερης  απομάκρυνσής του απ’ αυτόν.
        Ο δρόμος όμως που ακολούθησε ο νεώτερος υιός δεν είναι άγνωστος στην εποχή μας. Η περιπέτεια σε κάποια μακρινή χώρα εξακολουθεί να είναι και σήμερα ο μεγάλος πειρασμός του ανθρώπου. Στο όνομα της δήθεν ελευθερίας ή αναζήτηση της ευτυχίας, πολλοί φθάνουν στο σημείο ν’ αρνηθούν τον Θεό, εγκαταλείπουν «την παράταξιν Κυρίου» και απομακρύνονται από το πατρικό σπίτι, την Εκκλησία, ζώντας «εις χώραν μακράν».
          Ποια είναι αυτή η μακρινή χώρα;
          Πρώτα- πρώτα είναι η αμφισβήτηση.
          Πολλοί αμφισβητούν θεσμούς, κάθε είδους αυθεντία, αρχές. Το κέντρο βρίσκεται στην πίστη. Η Εκκλησία, το έργο και η αποστολή της, οι λειτουργοί της, τα πρόσωπα που την υπηρετούν. Έτσι απομακρυνόμαστε από τον ιερό περίβολό της. Αποδημούμε στη μακρινή χώρα και βλέπουμε τα πάντα παραμορφωμένα και διεστρεμμένα.                                                 
          Μετά είναι η άρνηση.
          ΄Αλλοι προχωρούν περισσότερο. Φθάνουν στην άρνηση του Θεού, στην περιοχή της απιστίας. Εδώ ο άνθρωπος δολοφονεί την πίστη διαγράφοντας το Θεό από τον ορίζοντα τη ζωής του. Δεν υπάρχουν περιθώρια για μεταφυσικές ανησυχίες, για δίψα αιωνιότητας.
          Τέλος είναι η χώρα της δυσώδους ασωτίας.
           Τα δύο πρώτα σημεία αποτελούν μία θεωρητική στάση, ενώ η τρίτη φανερώνει μια πρακτική και έμπρακτη τοποθέτηση. Ο Χριστός με λίγα λόγια περιγράφει την κατάσταση της ασωτίας του ασώτου. Εξαφάνισε ό, τι είχε: περιουσία, τιμή, υγεία, αγνότητα, πίστη και αγάπη προς τον Θεό. Δυστυχώς έτσι συνήθως γίνεται, όταν ο άνθρωπος αποδημεί στη χώρα της αποστασίας και της ποικιλώνυμης ασωτίας. 
          Υπάρχει όμως και η φάση της επιστροφής από την τραγική περιπλάνηση από τον κόσμο της φθοράς και της αμαρτίας. Ο σκοπός της παραβολής είναι να μας δείξει στο πρόσωπο του πατέρα τη λαχτάρα και την αγάπη με την οποία περιμένει και υποδέχεται το παιδί του. Και στο πρόσωπο του μετανοημένου Ασώτου την δύναμη και την αξία της μετάνοιας.
           Ακριβώς για τον ίδιο σκοπό προβάλλει και η Εκκλησία τη σημερινή παραβολή στην αρχή του τριωδίου κάθε χρόνο. Απευθύνεται σε όλους μας τους σύγχρονους αμφισβητίες, αρνητές και ασώτους. Ο λόγος της είναι ένα προσκλητήριο  μετάνοιας και επιστροφής.
        «Αναστάς πορεύσομαι…..», πόσο απλό φαίνεται αλλά και πόσο δύσκολο. Από αυτά όμως τα λόγια εξαρτώνται όλα τα άλλα στη ζωή μας και στη ζωή του κόσμου που μας περιβάλλει. Όλα εξαρτώνται απ’ αυτή την αυθεντική μετάνοια, απ’ αυτόν τον φωτισμό του νου και της καρδιάς και της ψυχής που αναγνωρίζει ταυτόχρονα το σκοτάδι, την πικρία της μοναξιάς και τη θλίψη της ξεπεσμένης ζωής , όπως και το φως της θείας αγάπης και ευσπλαχνίας που προσδοκά κάθε στιγμή να γεμίσει αυτή τη ζωή.

Καλό Τριώδιο
         

         
π. γ. στ.

1 σχόλιο:

Ανώνυμος είπε...

Εμπνευσμένη ανάλυση.
Καλό τριώδιο.