Πώς θα μάθωμεν αυτή την πάσης γνώσεως
επιστήμην, αν δεν μας συνιάσει ο πειρασμός; Αφού όταν φύγει η χάρις όχι εγώ και
εσύ, αλλά μήτε οι άγιοι απόστολοι δεν θα
ήσαν απόστολοι! Πώς δύναται ο πηλός, το κεράμιο, να κρατήσει το ύδωρ, όταν δεν
ψηθεί στη φωτιά;
Τοιούτους
μας ζητάει ο Θεός να μας κάμει, ωσάν το «πεχλιβάνη» στο θέατρο ή όπως τη μπάλα
που παίζουν. Σε ανεβάζει στους ουρανούς και χωρίς να πταίσεις γυρίζει το φύλλο
και σε ρίπτει στα καταχθόνια. Και χαίρεται να σε βλέπει ως αθλητή, να παλεύεις
με όλα τα τάγματα των δαιμόνων. Πιάσε τον Παύλο και άφες εμένα. Αφού ανέβη εις
τον ουρανόν και είδε και άκουσε άρρητα, πάλι φωνάζει: «εδόθη μοι σκόλοψ εν τη
σαρκί».
Ταύτα κάμνει ο κραταιός τη δυνάμει
μέχρι να καταστήσει τον άνθρωπο ν’ αναβαίνει, να θεωρεί, να κατεβαίνει και να μοχθεί. Και να έχει ως κοινό πράγμα το
μεν και το δε.
Λοιπόν; Δεν θέλεις να πάσχεις; Μη
ανεβαίνεις. Όποιος δεν υπομένει τις θλίψεις ούτε τη χάρη να μην ζητάει.
Γέροντος Ιωσήφ του Ησυχαστή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου