Το μόνο μεγάλο σ’ αυτό τον κόσμο, που
ξεφεύγει το καταλυτικό αγκάλιασμα της φθοράς, είναι η Εκκλησία του Χριστού. Η
Εκκλησία, σαν θεοσύστατος οργανισμός, σαν σώμα Χριστού, έχει μέσα της το
ακατάλυτο στοιχείο της αφθαρσίας, με το οποίο την έχει προικοδοτήσει ο ιδρυτής της, ο Νικητής
της φθοράς και του θανάτου.
Σαν θεανθρώπινος οργανισμός η
Εκκλησία, δεν γνώρισε ούτε θα γνωρίσει τον κοινό κλήρο και τον αφανισμό. Η
διάρκεια της Εκκλησίας θα ξεπεράσει και αυτά τα όρια του κόσμου τούτου. Το τέλος
και η συντέλεια του αιώνος τούτου όχι μόνο δεν θα προκαλέσει και το τέλος της
Εκκλησίας, αλλά, αντίθετα, θα σημάνει την καινούργια περίοδο της ζωής της, που
θα εκτείνεται στην αιωνιότητα.
Τα εκλεκτά μέλη της Εκκλησίας, οι
μεγάλοι Άγιοι, στην επίγεια φάση της ζωής τους γνωρίζουν βέβαια τα συμπτώματα
της φθοράς: την περιφρόνηση, το διωγμό, την αποτυχία, το θάνατο. Μέχρι το
σημείο αυτό ακολούθησε και ο ίδιος ο Χριστός την οδό της φθοράς. Στην περίπτωση
αυτή ενεργείται το μυστήριο του θανάτου του κόκκου του σίτου, κατά την παραβολή
του Κυρίου. Η νίκη της φθοράς από τους εκλεκτούς του Χριστού, έρχεται, συνήθως,
μετά θάνατον, σαν υστεροφημία και δόξα, που λάμπει ανά τους αιώνες. Θα λάμψη
όμως σαν άδυτο άστρο στην αιωνιότητα.
Επισκόπου Αχελώου, ΕΥΘΥΜΙΟΥ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου