Η
ΠΙΣΤΗ ΣΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΖΩΗ
Εν ολίγοις
Τη σημερινή Κυριακή που έπεται της
γιορτής της Αναλήψεως του Κυρίου, η Εκκλησία μας την αφιέρωσε στη μνήμη των
αγίων και θεοφόρων Πατέρων της Α΄ Οικ. Συνόδου. Και το ευαγγελικό ανάγνωσμα που
διαβάστηκε σήμερα στους Ι. Ναούς μας αποτελεί
τμήμα της λεγόμενης αρχιερατικής προσευχής του Κυρίου, που είναι σχετικό
με τη σημερινή γιορτή.
Η Κυριακή των αγίων Πατέρων φέρνει στη
μνήμη μας τους 318 Πατέρες και ποιμένες της Εκκλησίας που συγκρότησαν την Α΄
Οικ. Σύνοδο και διατύπωσαν τις βασικές αλήθειες της πίστεως μας. Η γιορτή αυτή
μας δίνει την ευκαιρία ν’ ασχοληθούμε μ’ ένα βασικό ερώτημα, το οποίο
προβάλλεται πολύ έντονα στη σημερινή χρησιμοθηρική εποχή μας.
Το ερώτημα είναι: Το περιεχόμενο της
πίστεώς μας και η διατύπωσή της έχει ιδιαίτερη σημασία για την καθημερινή μας
ζωή;
Διότι πολλοί σήμερα, ακόμη και
θρησκευόμενοι, διερωτώνται αν ήταν απαραίτητο να γίνουν τόσοι αγώνες για
ζητήματα καθαρά θεωρητικά και τα οποία από τη φύση τους είναι πέρα για πέρα
δυσνόητα και δύσκολα κατανοούνται. Μάλιστα εκείνο που δεν μπορούν να δικαιολογήσουν είναι η επιμονή
με την οποία η κάθε παράταξη υποστήριζε
τις απόψεις της.
Πρέπει όμως να πούμε από την αρχή ότι
η βάση από την οποία ξεκινούν αυτοί που ισχυρίζονται μια τέτοια άποψη δεν είναι
σωστή. Μάλιστα στην προκειμένη περίπτωση κατά ένα οξύμωρο σχήμα, εκείνοι που
μας υπενθύμισαν την αξία που έχει η θεωρία επί της πράξεως, ήταν οι υλιστές.
Όταν αυτοί κάνουν ομηρικές μάχες μεταξύ τους και κατηγορούν τους αντιφρονούντες
για «θεωρητικές παρεκκλίσεις», το πράγμα δεν γίνεται μόνο και μόνο από
σχολαστική νοοτροπία. Η οξύτητα με την οποία στρέφονται ο ένας εναντίον του
άλλου οφείλεται, εκτός των άλλων, και στο γεγονός, ότι η α’ ή β’ θεωρητική αρχή
συνεπάγεται και κάποιες συνέπειες στην εφαρμογή του υλιστικού τους συστήματος.
Μια τέτοια αναλογία μπορούμε να
διαπιστώσουμε και στο στρατόπεδο των δογματικών συζητήσεων των σημερινών
εορταζομένων αγίων που συγκρότησαν την
Α΄ Οικ. Σύνοδο. Λ. χ. το δόγμα της θεότητας του Ιησού Χριστού έχει άμεση σχέση
με τον τρόπο ζωής και το ήθος που ο ίδιος παρέδωσε στους πιστούς και την
Εκκλησία, βάση του οποίου ρυθμίζεται η καθημερινή ζωή τους. Διότι άλλη σημασία
έχει αν οι εντολές του Θεού που παραλάβαμε από τον Χριστό είναι εντολές του
Θεού ή αν είναι εντάλματα κάποιων δασκάλων, έστω και σπουδαίων. Έτσι αν η
Εκκλησία ακολουθούσε τον αρειανισμό που δίδασκε ότι ο Χριστός ήταν ένα
δημιούργημα, τότε οι εντολές του θα είχαν την αξία που έχουν οι υποθήκες ενός
φιλοσόφου. Ωφέλιμου μεν, αλλά όχι σωτήρα
και λυτρωτή. Επίσης στο θέμα της
προσευχής. Άλλο πράγμα είναι να έχουμε γνώση ότι προσευχόμαστε σ’ έναν
προσωπικό Θεό, πατέρα, ο Οποίος μας αγκαλιάζει με αγάπη και έχει τη δύναμη να
ικανοποιήσει τα αιτήματά μας, και άλλο ν’ απευθυνόμαστε σ’ ένα πρόσωπο καλό και
άγιο, αλλά πάντως άνθρωπο, που με τα λόγια του μπορεί να μεσιτεύει, αλλά
αδυνατεί να κάνει το παραμικρό.
Ακόμη από τους αιρετικούς έγινε μια
αντίστροφη προσπάθεια και έφθασαν στο σημείο να υποστηρίξουν, ότι ο Χριστός δεν
υπήρξε ποτέ αληθινός άνθρωπος, αλλά έδινε την εντύπωση, ότι ήταν σαν κι εμάς.
Αν η Εκκλησία δεν δογμάτιζε, ότι ο
Κύριος «κατήλθε απ’ τον ουρανό και σαρκώθηκε εν πνεύματος αγίου και Μαρίας της
Παρθένου και ενηνθρώπησε», δεν ήταν δυνατόν να προσευχόμαστε μπροστά Του.
Γνωρίζοντας όμως ότι υπήρξε αληθινός άνθρωπος όμοιος κατά πάντα με μας, εκτός
αμαρτίας, προσερχόμαστε σ’ Αυτόν με την βεβαιότητα, ότι μπορεί να μας
κατανοήσει καλύτερα και να είναι περισσότερο συμπαθής προς εμάς, αφού και ο
Ίδιος υπέστη δοκιμασίες παρόμοιες με τις δικές μας.
Σήμερα τιμάμε άξια τη μνήμη των αγίων και θεοφόρων Πατέρων, οι
οποίοι συγκρότησαν την Σύνοδο που καθιέρωσε το Σύμβολο της Πίστεως. Τιμάμε όμως
και τη μνήμη του αυτοκράτορα Κωνσταντίνου, του οποίου τη μνήμη γιορτάσαμε προ ολίγων ημερών, ο οποίος μερίμνησε για τη
σύγκλησή της. Η Εκκλησία οφείλει μεγάλο χρέος σ’ αυτό το μεγάλο βασιλιά των
Ρωμαίων, γιατί με την επέμβασή του έδωσε τέλος στο μαρτυρικό διωγμό των
χριστιανών υπογράφοντας το διάταγμα της ανεξιθρησκίας το 313 μ. Χ. Επίσης
σημαντική ήταν η προσφορά του γιατί είχε την πρωτοβουλία να συγκαλέσει τη μεγάλη
όντως Οικουμενική Σύνοδο, η οποία έδωσε τη δυνατότητα στην Εκκλησία να
διασφαλίσει την πίστη και τη ζωή της από επικίνδυνες παρεκκλίσεις που νόθευαν
το περιεχόμενό της. Έτσι πρόλαβε τον εκτροχιασμό σε επικίνδυνες πλάνες και
κράτησε την πνευματική της υγεία.
Μετά απ’ αυτά καταλαβαίνουμε τι
σημαίνει, όταν λέμε «επόμενοι τοις αγίοις πατράσιν». Οι άγιοι Πατέρες είναι οι
γνήσιοι ερμηνευτές και φορείς της εκκλησιαστικής ζωής και παραδόσεως και η
Εκκλησία μας εκτός των άλλων είναι Πατερική και αγιοπνευματική και ως εκ τούτου
η μόνη που έχει το δικαίωμα να διδάσκει με αυθεντία την αποκεκαλυμμένη και
σωτήρια αλήθεια του Θεού.
Καλή Κυριακή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου