Η ΩΡΙΜΟΤΗΤΑ ΖΗΤΟΥΜΕΝΟ

Η κοινωνία και ο πολιτισμός μας είναι με τους νέους. Έχουν πάντοτε μια δικαιολογία για οτιδήποτε οι νέοι κάνουν. Είναι το ανώριμο της ηλικίας. Είναι το δικαίωμα να δούνε τον χρόνο με χαλαρότητα. Να κάνουν και λάθη, διότι πρέπει να μάθουν. Και όχι μόνο αυτό. Οι νέοι έχουν τα περισσότερα δικαιώματα. Μπορούν να μην είναι συνεπείς στις υποχρεώσεις τους, διότι δικαιούνται δεύτερες ευκαιρίες. Τους θαυμάζουμε άλλωστε. Οι μεγαλύτεροι θα θέλαμε να είμαστε στην θέση τους. Να μπορούμε να ξεφύγουμε από το άγχος και τις υποχρεώσεις. Να αισθανθούμε ότι μπορούμε να γελάσουμε χωρίς να έχουμε στο πίσω μέρος του μυαλού μας όσες μέριμνες μας ταλαιπωρούν. Παράλληλα, οι νέοι έχουν ένα ακόμη δικαίωμα: αυτό της αμαρτίας. Μπορούν να δικαιολογούν τους εαυτούς τους ότι έχουν χρόνο να μετανοήσουν και ότι τους επιτρέπεται να δοκιμάζουν, για να αποκτήσουν εμπειρίες στην ζωή τους. Και όχι μόνο. Ολοένα και περισσότεροι νέοι σήμερα αργούν να βάλουν τους εαυτούς τους σε σειρά. Να αποφασίσουν ότι ήρθε ο καιρός να πάρουν ώριμες αποφάσεις για την ζωή τους. Να έχουν σταθερή σχέση και να κάνουν οικογένεια. Να μην πορεύονται με κριτήριο μόνο τον εαυτό τους, την αυτάρκεια, την καλοπέραση. Ότι η ζωή έχει νόημα όταν μπορεί κάποιος να δει όλες της τις πτυχές. Να έχει μέτρο στον τρόπο που ζει. Να χαίρεται και να λυπάται όχι ανεξέλεγκτα, αλλά συγκρατημένα. Να αισθάνεται την ανάγκη για συνέπεια λόγων και έργων. Να αισθάνεται και ακροατής και όχι μόνο ομιλητής. Να έχει μια συγκροτημένη προσωπικότητα, η οποία με λίγη βοήθεια να μπορεί να τρέξει τις αποστάσεις της ζωής, χωρίς να  κολλά στις Σειρήνες που καλούν σε εγκατάλειψη του ταξιδιού, για χάρη της απόλαυσης του τραγουδιού τους.

                Οι μεγαλύτεροι θαυμάζουμε τους νέους. Δεν είναι κακό αυτό, αλλά συχνά ξεχνούμε ότι δεν τους καλλιεργούμε στην υπευθυνότητα έτσι. Τους αφήνουμε να νομίζουν ότι όλα είναι ένα παιχνίδι, ένα «και τι έγινε;» . Σαν να πρόκειται η ζωή να δώσει πολλές ευκαιρίες, σαν να μην είναι κάθε καιρός μοναδικός και ιδιαίτερος, σαν να υπάρχει η δυνατότητα ο χρόνος να επαναληφθεί και τα λάθη να μην σημαδέψουν την ζωή μας. Και δεν είναι ότι δεν θα κάνουμε λάθη. Το θέμα της εποχής μας είναι ότι παραμένουμε ανώριμοι. Παίζουμε με τα πάντα, από τις επιλογές μας στο πολιτικό και επαγγελματικό επίπεδο, μέχρι με την ίδια την ψυχή μας, το συναίσθημά μας, την επαφή μας με τον χρόνο και την πραγματικότητα. Και είναι όλο το σύστημα των καιρών, αυτό που ονομάζουμε life-style τέτοιο, ώστε να μας δίνει την αίσθηση ότι μπορούμε να μην ωριμάζουμε, ότι δεν χρειάζεται να γίνουμε υπεύθυνοι, αρκεί να περνούμε καλά. Άλλωστε «μια ζωή την έχουμε», ενώ όσοι θέλουν να μας οδηγήσουν στο να σκεφτούμε διαφορετικά, τι έχουν πετύχει άραγε; Δεν μπορούν να αλλάξουν την δική τους ζωή. Γιατί να ζορίσουμε την δική μας ή των νέων μας;

                 Έτσι φτάνουμε στο σημείο να αντιγράφουμε τους νέους. Να παλιμπαιδίζουμε. Μπορεί ο χρόνος να είναι «αεί παις» και «παιδός η βασιληίη» (Ηράκλειτος, αρχαίος φιλόσοφος), όμως εμείς καλούμαστε να προχωρούμε στην ζωή μας προς την ενηλικίωση, δηλαδή την ωριμότητα και την επίγνωση του ποιοι είμαστε ή ποιοι καλούμαστε να γίνουμε, για να μπορέσουμε να χαρούμε αληθινά και σε διάρκεια την ζωή που ζούμε, όπως και να βοηθήσουμε και τους άλλους, να μοιραστούμε ό,τι έχουμε, για να το κρατήσουμε αληθινά δικό μας. Να λειτουργούμε εν είδει συναγερμού τόσο για μας όσο και για τους άλλους, ιδίως τους νεώτερους, όχι για να αισθανόμαστε παραδομένοι σε μία αγωνία και σε μία κινδυνολογία, αλλά για να ανακαλύψουμε τις δυνάμεις του εαυτού μας, ό,τι μας δόθηκε από τον Θεό για να εκπληρώσουμε τον σκοπό της ζωής μας που είναι να ευτυχήσουμε. Και η ευτυχία για την πίστη έγκειται στην ώριμη αγάπη τόσο προς τον Θεό όσο και προς τους ανθρώπους!

«Μέχρι καταντήσωμεν οι πάντες εις την ενότητα της πίστεως και της επιγνώσεως του υιού του Θεού, εις άνδρα τέλειον, εις μέτρον ηλικίας του πληρώματος του Χριστού» (Εφεσ. 4, 13). «Έτσι θα καταλήξουμε όλοι στην ενότητα που δίνει η πίστη και η βαθιά γνώση του Υιού του Θεού, θα γίνουμε ώριμοι και θα φτάσουμε στην τελειότητα που μέτρο της είναι ο Χριστός», «ίνα μηκέτι ώμεν νήπιοι, κλυδωνιζόμενοι και περιφερόμενοι παντί ανέμω διδασκαλίας, εν τη κυβεία των ανθρώπων, εν πανουργία προς την μεθοδείαν της πλάνης, αληθεύοντες εν αγάπη» (Εφεσ. 4, 14-15), «για να μην είμαστε πια νήπια, να μην κλυδωνιζόμαστε και να μας πηγαίνει πέρα δώθε ο άνεμος κάθε διδασκαλίας, η ανθρώπινη δολιότητα και τα τεχνάσματα που μηχανεύεται η απάτη, όντες αληθινοί με τον τρόπο της αγάπης». Σκοπός της ζωής μας είναι η ωριμότητα και τελειότητα που μέτρο της είναι ο Χριστός. Η τελειότητα της αγάπης. Του μοιράσματος μιας διδασκαλίας και μιας γνώσης που αποσκοπεί στην αφύπνιση του κόσμου και των συνανθρώπων μας. Η εργασία που δεν γίνεται αυτοσκοπός. Η παρηγοριά σε όσους δυσκολεύονται, αλλά και η χαρά μ’ αυτούς που παίρνουν ευλογίες από τον κόπο τους. Η αλήθεια των συναισθημάτων. Η επίγνωση του εαυτού μας. Και η πνευματική θέαση της ζωής. Η υπακοή στο θέλημα του Θεού. Η έξοδος από την θεοποίηση των παθών μας. Η αξιοποίηση του χρόνου με γνώμονα την δημιουργικότητα και τον πλησίον. Η ευθύνη για τους άλλους.

Οι νέοι έχουν πάντοτε την αίσθηση ότι ο χρόνος είναι μπροστά τους. Οι μεγαλύτεροι συνήθως έχουμε την αίσθηση της ματαιότητας σε ό,τι κάνουμε, είτε λόγω των δυσκολιών είτε λόγω του ότι έχουμε πειστεί από τον τρόπο του κόσμου πως όλα είναι μάταια και γι’ αυτό ψάχνουμε ευκαιρίες «να ζήσουμε την ζωή μας». Ο λόγος του Θεού είναι ξεκάθαρος. Η σχέση με τον Χριστό και ο Χριστός ως πρότυπο, ο τρόπος της Εκκλησίας, το άνοιγμα στη αιωνιότητα που μας δόθηκε με την ενανθρώπιση, την βάπτιση, την διδασκαλία, την σταύρωση, την ανάσταση, την ανάληψη, την προσδοκία της δευτέρας παρουσίας, η ζωή της πίστης ας μας κάνουν να θέλουμε να ωριμάσουμε. Για να κρατούμε την χαρά στην καρδιά μας. Και μέσα από την ωριμότητα και οι δικές μας επιλογές να είναι αυθεντικές, αληθινές εν αγάπη, αλλά και τους άλλους να βοηθούμε. Με έξοδο από τον εαυτό μας. Με αξιοποίηση του χρόνου που δεν περιμένει. Με μάζεμα των δυνάμεών μας και όχι άσκοπο ξόδεμα. Με μέτρο στην καθημερινότητά μας. Με αποφυγή της αμαρτίας. Για να δείχνουμε και στους νεώτερους ότι στον Χριστό η αλήθεια και του Χριστού η Βασιλεία!  

Κέρκυρα, 14 Ιανουαρίου 2018

π.Θεμιστοκλής Μουρτζανός