Ο κόσμος δεν μπορεί να αυτοεξηγηθεί, γιατί δεν είναι αυθύπαρκτος. Δημιουργήθηκε, και επομένως
εξαρτάται, έχει μια αναφορά. Εξηγείται μόνο σε σχέση με τον Δημιουργό του. Στην
καθημερινή ζωή συμβαίνουν τόσα κακά , φυσικά, ηθικά, αταξίες, αδικίες,
απογοητεύσεις. Γεννώνται τόσα αγχώδη ερωτηματικά: Γιατί και έως πότε;
Το εγώ συνδέεται με
τον κόσμο. Παρουσιάζει μια αξιοθαύμαστη ενότητα, συγχρόνως όμως και μια αντίθεση που γεννά
δυσκολίες. Πως να συμβιβάσουμε μια ζωή
μέσα και με τον κόσμο αφ’ ενός, και αφ’ ετέρου έξω, μακρυά και χωρίς τον κόσμο.
Πως να πραγματοποιήσουμε τα λόγια του Χριστού, “να είσθε εν τω κόσμω αλλ’ ουκ
εκ του κόσμου;” Αντίθεση περίεργη να είσαι πολίτης και συγχρόνως ξένος.
Ο αποφασιστικός όμως
παράγοντας εδώ είναι η έκφραση της ελευθερίας μας, δηλαδή της αποδοχής της
προσφερόμενης σωτηρίας η της αρνήσεώς της. Γι’ αυτό και ο άνθρωπος έχει την
δυνατότητα, εάν το θέλει, ν’ αρνηθεί ακόμη και αυτόν τον Θεό, ν’ απορρίψει την
προσφορά Του. Είναι ελεύθερος, εάν θέλει ν’ αυτοκαταστραφεί, να φονεύσει τον
εαυτό του. Η δυνατότητα όμως σωτηρίας υλοποιείται, μόνον όταν παραδοθώ στον Θεό. Τότε μόνον γινόμεθα πραγματικοί άνθρωποι, όταν μεταμορφωθούμε από τον Θεό.
Τονίζεται εδώ και
αλλού, η χριστοκεντρική σωτηρία, διότι ένα καλό, προϊόν ανθρώπινο, αδυνατεί να
νικήσει την δύναμη του κακού. Χρειάζεται ριζική αλλαγή του “έσω ανθρώπου”, μια
έξωθεν επέμβαση, μια έκτακτη “επίσκεψη” του Θεού, ό, τι ονομάζεται “πανθενουργός
θεία χάρις”. Το αγαθό στην χριστιανική Ηθική δεν είναι αυτόματο, αυτοφυές, αλλά
προϋποθέτει σκληρούς αγώνες. Το καλό παραμένει απραγματοποίητο, ανεφάρμοστο εφ’
όσον η παρουσία του κακού, της προπατορικής αμαρτίας δεν εκτοπίζεται.
Προβλήματα Ηθικής
γεννώνται επί πλέον από την αντίθεση μεταξύ του κακού γύρω μας και του
γενικού πόθου, το τι θα έπρεπε να ήταν η
ζωή. Αυτό το ΤΙ, ωθεί στην διάγνωση των αιτίων του επιπολάζοντος κακού, και
στην ανακάλυψη του χάσματος μεταξύ καλού-κακού. Το δράμα και το σφάλμα των
πρωτοπλάστων δυστυχώς, επαναλαμβάνεται. Δηλαδή το εντός του Παραδείσου “όντως
καλόν” περιφρονείται, δεν εκτιμάται, απωθείται. Αντιθέτως δε το έξω του
Παραδείσου κίβδηλο “καλόν” ελκύει, αιχμαλωτίζει,προτιμάται. Από τότε
παρατηρείται η συρροή πελατείας πρόθυμης προς ό, τι είναι έξω του Παραδείσου,
και η σπάνις ανθρώπων που ενδιαφέρονται για ό, τι υπάρχει εντός του Παραδείσου.
Η απροθυμία μάλιστα φθάνει μέχρι του σημείου τα τελευταία να μένουν αζήτητα,
εμπρός στην γενική αδιαφορία. Όποιος δεν προθυμοποιείται να χειραγωγηθεί, να
οδηγηθεί, βασιζόμενος στις ιδικές του δυνάμεις αποκλειστικώς, θα πέφτει από
σφάλμα σε σφάλμα.
ΑΙΜΙΛΙΑΝΟΥ, Μητροπολίτου Σηλυβρίας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου