Κώστας Πάσσαρης: Ὁ κόσμος θὰ ἦταν καλύτερος ἂν δὲν εἶχα γεννηθεῖ

Λίγες ἡμέρες μετὰ τὴν ἀπόρριψη τοῦ αἰτήματος γιὰ τὴ μεταφορά του στὴν Ἑλλάδα προκειμένου νὰ δικαστεῖ γιὰ τὴ δολοφονία τῶν δύο ἀστυνομικῶν στὴ συμπλοκὴ τὸ 2001, ὁ Κώστας Πασσαρης μιλᾶ στὸ ΘΕΜΑ ἀπὸ τὶς ρουμανικὲς φυλακές για τὴν ὀργὴ καὶ τὸν φόβο ποὺ τοῦ ὅπλιζαν τὸ χέρι καὶ τὰ ἐγκλήματα για τὰ ὁποία ζητᾶ νὰ δικαστεῖ καὶ στὴν Ἑλλάδα

Ὁ διαβόητος Κωστας Πασσαρης σὲ μία σπάνια ἐξομολόγησή του μέσα ἀπὸ τὶς ρουμανικὲς φυλακὲς ὑψίστης ἀσφαλείας μιλάει στὸ «ΘΕΜΑ» γιὰ ὅλους καὶ γιὰ ὅλα. Γιὰ τὰ παιδικά του χρόνια ποὺ τὸν στιγμάτισαν, γιὰ τὴ λυσσαλέα κόντρα μὲ τοὺς ἀστυνομικούς, γιὰ τὸ κίνητρο ποὺ ὅπλισε τὸ χέρι του. Γιὰ τὶς ἀθῶες ψυχὲς ποὺ δὲν γυρίζουν πίσω, γιὰ τὴ γνωριμία του μὲ τοὺς δύο κληρικοὺς ποὺ τὸν ἔπεισαν νὰ πιστέψει στὴ λύτρωση τῆς ψυχῆς μέσα ἀπὸ τὴν προσευχή...

Τὰ γεγονότα ποὺ τὸν μεταμόρφωσαν σὲ ἕναν ἀπὸ τοὺς πιὸ ἀδίστακτους κακοποιοὺς ποὺ ἔχει γνωρίσει ποτὲ ἡ χώρα περιγράφει, μεταξὺ ἄλλων, στὴν ἀποκλειστικὴ συνέντευξη ποὺ παραχώρησε στὸ «ΘΕΜΑ» ὁ σκληρὸς Κώστας Πάσσαρης, ὁ ὁποῖος κατηγορεῖται γιὰ πέντε ἀνθρωποκτονίες καὶ ὀκτὼ ἀπόπειρες ἀνθρωποκτονίας στὴν Ἑλλάδα ἐνῶ ἐκτίει ποινὴ στὶς ρουμανικὲς φυλακὲς γιὰ ληστεία μὲ διπλὸ φόνο στὸ Βουκουρέστι.

Δεκαοκτὼ χρόνια μετὰ τὸ τελευταῖο του ἔγκλημα, τὴ ληστεία μετὰ διπλοῦ φόνου σὲ ἀνταλλακτήριο συναλλάγματος στὸ Βουκουρέστι, ποὺ εἶχε ὡς συνέπεια τὴν καταδίκη του σὲ δὶς ἰσόβια καὶ τὸν ἐγκλεισμό του στὴ φυλακή, ὁ Πάσσαρης δείχνει νὰ ἔχει ἀλλάξει. Δὲν θυμίζει σὲ τίποτα τὸ ἀγρίμι μὲ τὸ δολοφονικὸ βλέμμα, τὸν ἀδίστακτο δολοφόνο ποὺ πατοῦσε τὴ σκανδάλη μὲ περίσσια εὐκολία σκορπώντας στὸ διάβα του τὸν τρόμο καὶ τὸν θάνατο. Ὁ φάκελός του περιλαμβάνει δύο καταδίκες στὴ Ρουμανία γιὰ ἰσάριθμες ἀνθρωποκτονίες, ἐνῶ στὴν Ἑλλάδα κατηγορεῖται γιὰ πέντε ἀνθρωποκτονίες καὶ ὀκτὼ ἀπόπειρες ἀνθρωποκτονίας μέσα σὲ διάστημα μόλις ἑνὸς ἔτους, καθὼς καὶ γιὰ δεκάδες ἔνοπλες ληστεῖες.

Τὸν συναντήσαμε τὸ πρωινό τῆς Παρασκευῆς, 29 Μαρτίου, στὸν χῶρο τοῦ ἐπισκεπτηρίου τῶν φυλακῶν τῆς κωμόπολης Γκέρλα, ποὺ ἀνήκει στὴν ἐπαρχία τῆς δεύτερης πολυπληθέστερης πόλης τῆς Ρουμανίας μετὰ τὸ Βουκουρέστι, τὴν Κλούζ. Πρόκειται γιὰ φυλακὲς ὑψίστης ἀσφαλείας γιὰ τὶς ὁποῖες στὸ παρελθὸν ἡ Ρουμανία ἔχει καταδικαστεῖ ἀπὸ τὸ Εὐρωπαϊκὸ Δικαστήριο Ἀνθρωπίνων Δικαιωμάτων ἐξαιτίας τῶν ἀπαράδεκτων συνθηκῶν κράτησης.

Ἐκεῖ βέβαια δὲν εἶναι Κορυδαλλός. Ἰσχύουν κανόνες καὶ νόμοι ποὺ τηροῦνται μὲ εὐλάβεια ἀπὸ τοὺς κρατούμενους. Ἀλίμονο σὲ ὅποιον τολμήσει νὰ τοὺς παραβεῖ. Τὰ μέτρα ἀσφαλείας εἶναι δρακόντεια καὶ ἡ πρόσβαση στὸ ἐσωτερικὸ τῶν φυλακῶν, ἀκόμα κι ἂν ἔχει προσυμφωνηθεῖ, δὲν εἶναι ἰδιαίτερα εὔκολη ὑπόθεση. Γιὰ παράδειγμα, προκειμένου νὰ ἐξασφαλίσουμε τὴ συνέντευξη μὲ τὸν Κώστα Πάσσαρη ἀκολουθήσαμε μία ἰδιαίτερα χρονοβόρα διαδικασία ἀνταλλαγῆς email μὲ τὴ διεύθυνση τοῦ σωφρονιστικοῦ ἱδρύματος ποὺ κράτησε σχεδὸν δύο μῆνες. Μᾶς ζήτησαν νὰ καταθέσουμε μέχρι καὶ τὸν ἀκριβῆ τύπο τῶν συσκευῶν ποὺ θὰ χρησιμοποιούσαμε (φωτογραφικὴ μηχανή, μαγνητόφωνο) ἐνῶ ἤθελαν νὰ πραγματοποιηθεῖ ἡ συνέντευξη στὴν ἀγγλικὴ ἢ στὴ γαλλικὴ γλώσσα προκειμένου νὰ παρακολουθήσουν τὴ συνομιλία. Κατὰ τὴν ἄφιξή μας στὶς φυλακὲς ἀκολούθησε ἐξονυχιστικὸς ἔλεγχος. Τὰ κινητὰ τηλέφωνα κλειδώθηκαν σὲ εἰδικὰ ντουλάπια καὶ οἱ συσκευὲς ποὺ θὰ χρησιμοποιούσαμε στὴ συνέντευξη ἀποσυναρμολογήθηκαν σὲ περίπτωση ποὺ κρύβαμε κάτι τὸ ὕποπτο στὸ ἐσωτερικό τους. Παραδόθηκαν στὰ χέρια μας λίγα δευτερόλεπτα προτοῦ ἀνοίξει ἡ πόρτα τῆς αἴθουσας τοῦ ἐπισκεπτηρίου καὶ παρουσιαστεῖ μπροστὰ μας ὁ Κώστας Πάσσαρης, ἐμφανῶς μεταμορφωμένος, τόσο σωματικὰ ἐξαιτίας τῆς ἐνασχόλησής του μὲ τὴν ἄρση βαρῶν ὅσο καὶ πνευματικὰ λόγω τῆς ἐπίπονης πορείας τῆς μεταστροφῆς του στὸν χριστιανισμό.

Ἀπὸ τὸν Ὀκτώβριο τοῦ 2017 δὲν θεωρεῖται κρατούμενος ὑψηλοῦ ρίσκου γιὰ τὸ σωφρονιστικὸ σύστημα τῆς Ρουμανίας, ἀλλὰ ἕνας κοινὸς κρατούμενος ὅπως ὅλοι οἱ ὑπόλοιποι, χωρὶς ἐπιπλέον μέτρα ἀσφαλείας. Τὸν Ἰούνιο τοῦ 2020 ὁλοκληρώνει τὴν ἔκτιση τῆς ποινῆς του στὴ Ρουμανία καὶ τότε ἀναγκαστικὰ πλέον θὰ μεταχθεῖ στὴν Ἑλλάδα ὥστε νὰ δικαστεῖ ἀλλὰ καὶ νὰ ἐκτίσει τὶς ἐδῶ ἐπιβληθεῖσες ποινές, κάτι πού, ὅπως εἶπε στὴ συνέντευξη ποὺ μᾶς παραχώρησε, εἶναι καὶ δική του ἐπιθυμία. Ξεκινήσαμε τὴ συζήτησή μας μὲ ἀναφορὰ στὰ παιδικά του χρόνια καὶ τὴν οἰκογένειά του.

-Ποῦ μεγάλωσες; Στην Καλλιθέα ἔχω μεγαλώσει καὶ ἡ μητέρα μου δὲν εἶναι Ρουμάνα ὅπως ἔχει γραφτεῖ, εἶναι ἀπὸ τὴ Βραζιλία. Λέγεται Αὐγούστα Μαρία Ζεβένοβ καὶ παντρεύτηκε τὸν πατέρα μου ὁ ὁποῖος ἦταν ναυτικός. Γνωρίστηκαν σὲ ἕνα ἀπὸ τὰ ταξίδια τοῦ πατέρα μου, ἐκείνη ἔμεινε ἔγκυος καὶ τὴν ἔφερε μαζί του στὴν Ἑλλάδα. Παντρεύτηκαν καὶ γεννήθηκα ἐγώ.

-Μοναχοπαίδι; Μοναχοπαίδι, ναί.

-Πῶς ἦταν τὰ παιδικά σου χρόνια; Δεν θέλω νὰ μπῶ σὲ λεπτομέρειες γιὰ τὰ παιδικά μου χρόνια. Δὲν ἦταν καὶ τὰ χειρότερα παιδικὰ χρόνια ποὺ θὰ μποροῦσα νὰ ἔχω, ἀλλὰ οὔτε καὶ τὰ πιὸ εὐτυχισμένα. Βίωσα τὸν χωρισμὸ τῶν γονιῶν μου καὶ διάφορα πράγματα, γιὰ τὰ ὁποία ὅμως δὲν θέλω νὰ μιλήσω. Θὰ ἦταν ὅμως ἄκυρο γιὰ μένα νὰ ψάχνω νὰ βρῶ δικαιολογίες στὴν παιδική μου ἡλικία.

-Ὑπάρχει κάποιο συγκεκριμένο περιστατικὸ πού σὲ σημάδεψε; Το σημαντικότερο πού μοῦ συνέβη ὅταν ἤμουν μικρὸς ἦταν ὁ χωρισμὸς τῶν γονιῶν μου. Δὲν θὰ ἤθελα ὅμως νὰ πῶ περισσότερα.

-Καταλαβαίνω. Ἰσχύει ὅτι ἀπὸ τὴν ἐφηβεία σου ἔτρεφες ὀργὴ καὶ μίσος γιὰ τοὺς ἀστυνομικούς; Οχι, δὲν ἰσχύει. Δὲν αἰσθανόμουν μίσος καὶ γενικὰ δὲν αἰσθάνθηκα ποτὲ μίσος γιὰ κανέναν ἄνθρωπο. Ἦταν ἁπλῶς μία ἀντιπάθεια ποὺ ἐνίωθα καὶ ἕνας φόβος, ἕνα ἐμπόδιο στὸν δρόμο μου, κάπως ἔτσι θὰ τὸ ἔθετα. Δὲν εἶχα κάτι προσωπικὸ μαζί τους. Τότε ἐνίωθα μία ἀντιπάθεια γιὰ ὁποιαδήποτε μορφὴ ἀρχῆς. Ἦταν καὶ δύσκολη ἐποχὴ καθὼς πάλευα νὰ ἐπιβιώσω.

-Τὸ 1996 στὴν Καλλιθέα κατεγράφη ἡ πρώτη σοβαρὴ παράνομη ἐνέργειά σου, καθὼς μὲ τὴν ἀπειλὴ ὅπλου λήστεψες μία πωλήτρια φρούτων. Δεν ἦταν ἔτσι ἀκριβῶς. Δὲν ἦταν καν ληστεία, μοῦ τὴ χρέωσαν ὡς ληστεία. Ἦταν μία ἁπλὴ κλοπή. Ἐκείνη τὴν περίοδο ἔκανα διάφορες κλοπές. Εἶχα φύγει ἀπὸ τὸ σπίτι μου καὶ ἔκλεβα, ναί, ἔκλεβα καὶ ἀπὸ συνήθεια. Τὸ ἔβλεπα καὶ σὰν περιπέτεια, ὅτι ἔκανα κάτι τὸ ἀπαγορευμένο. Θυμᾶμαι τὴν πρώτη μου κλοπή. Τὴν ἔκανα ὅταν ἤμουν 6 χρόνων. Θυμᾶμαι πὼς τότε μέναμε στὸν Κορυδαλλό. Ἐπιστρέφοντας ἀπὸ τὸ σχολεῖο εἶδα ἕνα παιχνίδι πού μοῦ κέντρισε τὴν περιέργεια. Δὲν σκέφτηκα. Τὸ πῆρα καὶ τὸ πῆγα σπίτι μου καὶ τότε μοῦ λέει ὁ πατέρας μου "τί εἶναι αὐτό;" καὶ ἐγὼ τοῦ λέω "ἕνα παιχνίδι". Μὲ ρώτησε "ποιός σου τὸ ἔδωσε;" καὶ ἐγὼ τοῦ εἶπα πώς μοῦ τὸ ἔδωσε ἕνας κύριος. Μὲ ὑποχρέωσε νὰ τὸ πάω πίσω καὶ νὰ ζητήσω συγγνώμη. Μετὰ πῆγε ὁ πατέρας μου, τὸ πλήρωσε καὶ μοῦ τὸ ἐπέστρεψε. Ξέρετε, αὐτὸ δὲν μὲ βοήθησε καθόλου, δὲν ἔμαθα τίποτα.

Ἑλλάδα Φεβρουάριος 2000: Ἡ φωτογραφία ἀπὸ τὴν πρώτη του σύλληψη μετὰ τὴ συμπλοκὴ στὴν Πλατεία Βάθη

Ρουμάνια Μάρτιος 2019: Ὁ Πάσσαρης σήμερα, φανερὰ ἀλλαγμένος, στὶς ρουμανικὲς φυλακὲς ὑψίστης ἀσφαλείας στὴν Γκέρλα

«Δὲν ἐνίωθα ἀτρόμητος»

-Στὸ πέρασμα τῶν χρόνων καὶ ἀφοῦ εἶχες μπεῖ γιὰ τὰ καλὰ στὴν παρανομία οἱ ἀστυνομικοὶ ἔλεγαν ὅτι ἔκανες χρήση μεγάλης ποσότητας κοκαΐνης καὶ πὼς αὐτὸ δικαιολογοῦσε τὴν ἰδιαίτερα ἐπιθετικὴ συμπεριφορά σου, καθὼς ἔδειχνες ατρομητος καὶ ἀδίστακτος στὶς συμπλοκὲς μὲ τὰ ὄργανα τοῦ νόμου. Καταρχάς, ποτὲ δὲν ἔκανα χρήση ναρκωτικῶν σὲ μεγάλο βαθμό. Τὸ ἔβλεπα σὰν διασκέδαση μὲ τοὺς φίλους μου, ἀλλὰ ποτὲ δὲν ὑπῆρξα ἐξαρτημένος. Δὲν ἐνίωθα ἀτρόμητος ὑπὸ αὐτὴ τὴν ἔννοια. Μόνο οἱ τρελοὶ εἶναι ἀτρόμητοι. Νομίζω ὅτι αὐτὴ ἡ ἐντύπωση ἔχει νὰ κάνει μὲ τὸ πῶς διαχειρίζεται ὁ καθένας τοὺς φόβους του. Ὁ φόβος του νὰ πεθάνεις ἢ νὰ συλληφθεῖς εἶναι ἕνα ἰσχυρὸ κίνητρο γιὰ κάποιον ποὺ ζεῖ στὴν παρανομία καὶ ἐνδεχομένως κάποιοι νὰ μὲ ἔβλεπαν τότε ἔτσι, ἐνῶ ἐγὼ προσπαθοῦσα νὰ ξεφύγω καὶ νὰ μὴν πεθάνω.

-Ἔμπειροι ἀξιωματικοί της ΕΛ.ΑΣ. σὲ χαρακτήριζαν γεννημένο δολοφόνο μὲ ἀπαξία γιὰ τὴν ἀνθρώπινη ζωὴ καὶ τοὺς γύρω σου. Ἐσὺ πῶς θὰ περιέγραφες τὸν ἑαυτό σου; Κανείς δὲν γεννιέται ἅγιος, οὔτε καὶ δολοφόνος. Θὰ χαρακτήριζα τὸν ἑαυτό μου ἀγριεμένο. Μοῦ εἶχαν συμβεῖ διάφορα πράγματα καὶ σὲ δικούς μου ἀνθρώπους. Ὡστόσο, ἔχουν δίκιο σὲ αὐτὰ ποὺ ἔλεγαν ἐκείνη τὴν ἐποχή. Δὲν μποροῦσα νὰ συνειδητοποιήσω τί σημαίνει ἀνθρώπινες ἀξίες ἐνῶ ἔβλεπα γύρω μου δικούς μου ἀνθρώπους νὰ πεθαίνουν. Ἤμουν σὲ μία ἄλλη κατάσταση. Κανεὶς ὅμως δὲν γεννιέται δολοφόνος, οὔτε εἶναι τὸ παιδικό του ὄνειρο νὰ γίνει δολοφόνος.

-Πρὶν ἀπὸ περίπου ἕναν χρόνο κυκλοφόρησαν δημοσιεύματα ποὺ ἀνέφεραν ὅτι ὁ ἄλλοτε ἀδίστακτος κακοποιὸς Κώστας Πάσσαρης ἔχει μεταμορφωθεῖ σὲ καλὸ χριστιανό. Ὅτι μὲ τὸ κομποσκοίνι στὰ χέρια του κάνει ἑκατὸ μετάνοιες γιὰ κάθε θύμα του. Καταρχάς, θέλω νὰ πῶ ὅτι καὶ τὸ χρονικὸ διάστημα στὸ ὁποῖο ἤμουν μακριὰ ἀπὸ τὸν Θεὸ στὴν οὐσία ὁ Θεὸς δὲν ἦταν μακριὰ ἀπὸ μένα. Εἶχα γλιτώσει σὲ πάρα πολλὲς περιπτώσεις. Στὴν ἀρχὴ τὸ θεώρησα τύχη καὶ μετὰ συνειδητοποίησα ὅτι ἦταν ἡ προστασία τοῦ Θεοῦ σὲ ἕναν βαθμό. Ἄν μοῦ ἔλεγες πρὶν ἀπὸ δέκα χρόνια ὅτι θὰ ἔκανα προσευχὴ θὰ γελοῦσα καὶ δὲν θὰ σὲ πίστευα. Κάποια στιγμὴ ὅμως ἦρθα σὲ ἐπαφὴ μὲ ἕναν ἱερέα, τὸν πατέρα Μάρκο Μανώλη. Τὸν γνώρισα στὸν Κορυδαλλὸ καὶ ἐκεῖνος μου ἔστειλε μὲ τὸ ταχυδρομεῖο ἕνα βιβλίο μὲ τὴν Ἁγία Γραφή. Στὴ συνέχεια μὲ ἐπισκεπτόταν στὴ φυλακή. Κάποια στιγμὴ τοῦ ἐκμυστηρεύτηκα ὅτι θὰ ἀποδράσω. Ἐκεῖνος μοῦ ζήτησε νὰ μὴν τὸ κάνω γιατί, ἂν τὸ ἔκανα, εἴτε θὰ σκοτωνόμουν, εἴτε θὰ σκότωνα ἄλλους. Δὲν τὸν ἄκουσα τότε. Ἀργότερα μπῆκε στὴ ζωή μου ὁ πατέρας Γερβάσιος Ραπτόπουλος. Εἶναι ὁ ἄνθρωπος πού μοῦ ἔδωσε τὴν ἀγάπη ποὺ δὲν εἶχα ποτὲ στὴ ζωή μου καὶ μὲ ἔκανε νὰ καταλάβω ὅτι ἡ ζωὴ ποὺ ἔκανα εἶχε πλέον τελειώσει γιὰ μένα καὶ πὼς θὰ μποροῦσα νὰ προχωρήσω, νὰ ἀλλάξω.

Χωρὶς νὰ ἐπιδιώξει νὰ μὲ πείσει γιὰ τὰ πιστεύω του, κάποια στιγμὴ συνειδητοποίησα ὅτι αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος μὲ ἀγαπάει εἰλικρινά. Χωρὶς νὰ ἔχει κάτι νὰ κερδίσει, ἀλλὰ μόνο νὰ χάσει. Τότε ὅλοι τὸν κατηγοροῦσαν γιατί μὲ ἐπισκεπτόταν στὴ φυλακή, ὅμως ἐκεῖνος μοῦ ἔλεγε πράγματα ποὺ ἔμειναν χαραγμένα στὴν ψυχή μου. Ἐγὼ δὲν πείθομαι εὔκολα, ξέρεις. Πρέπει νὰ δῶ συγκεκριμένα πράγματα γιὰ νὰ πειστῶ ὅτι κάποιος ἐνδιαφέρεται ἀληθινὰ γιὰ μένα, ὅποτε πέρασε καιρὸς μέχρι νὰ τὸ συνειδητοποιήσω. Μὲ τὸ διάβασμα ἄρχισα νὰ ἀντιλαμβάνομαι διαφορετικὰ τὰ πράγματα. Θυμᾶμαι μία φορὰ ὅταν ἤμουν μόνος στὸ κελί μου καὶ ἔγραφα τὴν ἐξομολόγησή μου σὲ τρεῖς ὁλόκληρες σελίδες. Τὶς ἄφησα πάνω στὸ γραφειάκι μου, ἐνδιάμεσα ἔκανα κάτι καὶ ὅταν ἐπέστρεψα στὸ κελὶ ἄρχισα νὰ τὶς διαβάζω. Διαβάζοντας τίς, λοιπόν, συνειδητοποίησα ὅτι, ἐὰν εἶχες ἕναν φίλο ποὺ ἔκανε αὐτὰ τὰ πράγματα, δὲν θὰ ἤθελες νὰ ἦταν φίλος σου. Καὶ τὸ δεύτερο ποὺ συνειδητοποίησα καὶ ἦταν καθοριστικό: ὅτι ὁ κόσμος θὰ ἦταν καλύτερος ἐὰν δὲν εἶχα γεννηθεῖ. Καὶ τότε ἀποφάσισα ὅτι ἔπρεπε νὰ ἀλλάξω.

-Μαθαίνουμε κατὰ καιροὺς ὅτι μέσα στὴ φυλακὴ ἔχεις ἀποκτήσει σταδιακὰ νέα ἐνδιαφέροντα. Ὅτι ἔχεις συμμετάσχει σὲ ἐπιδείξεις ἄρσης βαρῶν, ποίησης καὶ ζωγραφικῆς καὶ ἔχεις βραβευτεῖ γιὰ τὰ ἔργα σου συμμετέχοντας σὲ διαγωνισμούς. Τί ἀπ’ ὅλα ἰσχύει; Πράγματι, ἔχω κερδίσει σὲ κάποιους διαγωνισμούς. Ἡ φυλακὴ ἔχει περὶ τὰ 200 προγράμματα δραστηριοτήτων καὶ ἔχω καταφέρει νὰ βραβευτῶ περίπου 50 φορές. Ἔχω πάρει μέρος σὲ ἐκθέσεις ζωγραφικῆς ποὺ γίνονται ἐκτὸς φυλακῆς καὶ ἔχω κερδίσει διακρίσεις. Ζωγραφίζω διάφορα θέματα, ἀνάλογα μὲ τὸ ἀντικείμενο τῆς ἔκθεσης. Γιὰ παράδειγμα, τὴν ἀναγέννηση ἢ τὴ μεταμόρφωση.

-Μὲ τοὺς ἄλλους κρατούμενους ἔρχεσαι σὲ ἐπαφή; Εχω ἐπαφὴ μὲ ὅλους τούς κρατούμενους.

-Ἔχεις κάνει φίλους; Δεν θὰ τοὺς ἔλεγα φίλους. Ἂς ποῦμε καλοὶ γνωστοί.

-Ὑπάρχει ἄλλος Ἕλληνας ἐδῶ στὴ φυλακή; Οχι, κανείς.

-Προαυλίζεσαι ὅπως οἱ ὑπόλοιποι κρατούμενοι; Υπάρχουν κάποιοι περιορισμοί, ἀλλὰ ἔτσι εἶναι τὸ ρουμανικὸ σύστημα τῶν φυλακῶν. Δὲν τοὺς βγάζουν ποτὲ ὅλους μαζί, τοὺς βγάζουν σὲ ὁμάδες. Προαυλίζεσαι ἀνάλογα μὲ τὸ σὲ ποιὰ ὁμάδα κρατουμένων ἀνήκεις. Ἡ χειρότερη βαθμίδα εἶναι ἡ ὁμάδα ὑψηλοῦ ρίσκου, καθὼς σὲ κάθε σου κίνηση συνοδεύεσαι ἀπὸ μασκοφόρους καὶ εἶσαι δεμένος χειροπόδαρα. Γιὰ μία ἐποχὴ προαυλιζόμουν μόνο μὲ κρατούμενους ὑψηλοῦ ρίσκου. Πρόκειται γιὰ ὁμάδες τριῶν ἢ τεσσάρων ἀτόμων καὶ ἐκεῖ μπορεῖς νὰ συνυπάρξεις μὲ ἀρχηγοὺς τοῦ ὀργανωμένου ἐγκλήματος. Μετὰ εἶναι ἡ ὁμάδα ὑψίστης ἀσφαλείας, ποὺ θεωρεῖται καὶ τὸ πιὸ σκληρὸ σύστημα. Ἀκολουθοῦν οἱ ὁμάδες ποὺ ἀνήκουν στὸ κλειστὸ σύστημα καὶ μετὰ οἱ ὁμάδες τοῦ γενικοῦ συστήματος, ὅπου τὰ πράγματα εἶναι πιὸ χαλαρά. Μάλιστα ὑπάρχει καὶ τὸ ἠμι-ἀνοιχτὸ σύστημα, τὸ ὁποῖο εἶναι σὰν ἀγροτικὴ φυλακή.

-Νὰ ὑποθέσω ὅτι δὲν ἔχεις φτάσει ἀκόμα σὲ αὐτὸ τὸ σύστημα... Περνάω ἀπὸ εἰδικὴ ἐπιτροπὴ τὸν Σεπτέμβρη καὶ ὅπως ὅλα δείχνουν, θὰ ἀνήκω καὶ ἐγὼ σὲ αὐτὸ τὸ σύστημα σύντομα.

«Αἰσθάνομαι ἐλεύθερος»

-Τὸν Σεπτέμβριο τοῦ 2018 ἦταν νὰ δικαστεῖς γιὰ τὴ δολοφονία τῶν δύο ἀστυνομικῶν, ὅμως ἡ δίκη δὲν πραγματοποιήθηκε. Ἐσὺ θέλεις νὰ γυρίσεις πίσω καὶ νὰ δικαστεῖς; Ναι, καὶ τὸ ἔχω δηλώσει. Ποτὲ δὲν ἤμουν ἀντίθετος νὰ ἔρθω στὴν Ἑλλάδα καὶ νὰ δικαστῶ, ἀλλὰ γιὰ διάφορους λόγους αὐτὸ δὲν ἔγινε. Ὄχι ὅμως ἐξαιτίας μου. Τὸ εἶχα ζητήσει καὶ εἶχα κάνει δύο αἰτήσεις σχετικὰ μὲ τὴ μεταφορά μου στὴν Ἑλλάδα.

-Ἂν τελικὰ μὲ κάποιον τρόπο, ἔστω καὶ τὴν ὕστατη στιγμή, ἐγκριθεῖ τὸ αἴτημά σου, θὰ βρεῖς τὸ θάρρος νὰ κοιτάξεις στὰ μάτια τοὺς συγγενεῖς τῶν θυμάτων; Δεν νομίζω ὅτι ἔχει νὰ κάνει μὲ τὸ θάρρος, τὸ θράσος ἢ μὲ τίποτα τέτοιο. Εἶναι στάση ζωῆς νὰ μπορεῖς νὰ κοιτάξεις στὰ μάτια τὸν ἄλλον. Θὰ μποροῦσα νὰ τὸ κάνω. Νὰ τοὺς κοιτάξω στὰ μάτια καὶ νὰ τοὺς πῶ ὅτι λυπᾶμαι γιὰ ὅ,τι συνέβη. Δὲν μπορῶ νὰ κάνω κάτι περισσότερο γι’ αὐτούς. Εἶναι δύσκολο πράγμα, ἀλλὰ θὰ τὸ ἔκανα.

-Συμπληρώνεις σχεδὸν 18 χρόνια μέσα στὴ φυλακή. Ἔχει τύχει ποτὲ νὰ κλείσεις τὰ μάτια σου γιὰ μερικὰ δευτερόλεπτα καὶ νὰ φανταστεῖς τὸν ἑαυτό σου ἐλεύθερο; Ελευθερία καὶ ἔξω ἀπὸ τὴ φυλακὴ εἶναι δύο διαφορετικὰ πράγματα. Ἐλεύθερος αἰσθάνομαι καὶ τώρα. Εἶμαι μὲ τὴ θέλησή μου ἐδῶ πέρα, οπότε ὑπὸ αὐτὴ τὴν ἔννοια εἶμαι ἤδη ἐλεύθερος. Τώρα μὲ ρωτᾶς τί θὰ ἔκανα ἂν ἤμουν ἔξω ἀπὸ τὴ φυλακή;

-Τί θὰ ἔκανες ἀλήθεια; Δεν ἔχω ἰδέα. Φαντάζομαι ὅ,τι καλύτερο μπορῶ. Δὲν ἔχω ἕνα σχέδιο, ξέρεις. Παλιότερα ἔκανα σχέδια, νὰ κάνω τὸ ἕνα, νὰ κάνω τὸ ἄλλο, τώρα ἔχω ἀφεθεῖ στὴν πίστη μου στὸν Θεό. Μοῦ φαίνεται καὶ σκληρὸ νὰ μὲ ἀκοῦν οἱ συγγενεῖς τῶν θυμάτων νὰ κάνω σχέδια. Οἱ ἄνθρωποι δὲν γυρίζουν ἀπὸ τὸν τάφο, οπότε εἶναι ἀπρεπὲς ἀπὸ μέρους μου νὰ μιλήσω γιὰ τὰ σχέδιά μου ἂν κάποια στιγμὴ βγῶ ἀπὸ τὴ φυλακή.

«Οἱ σφαῖρες εἶναι ἀμετάκλητες»

-Συζητώντας μὲ ἀνθρώπους τῆς φυλακῆς ἔμαθα ὅτι ὁ διευθυντὴς ἔχει προτείνει ἐσένα καὶ κάποιους ἄλλους κρατούμενους γιὰ νὰ μιλήσετε σὲ νέα παιδιὰ μὲ προβληματικὴ συμπεριφορά. Τί θὰ ἔλεγες, λοιπόν, σὲ ἕναν ἔφηβο πού ἀποφάσισε γιὰ κάποιο λόγο νὰ κρατήσει στὸ χέρι τοῦ ἕνα πιστόλι; Mε τί σκοπό;

-Γιὰ μαγκιά, ἂς ποῦμε... Επικίνδυνο πράγμα αὐτὸ συνήθως. Ὅταν παίζεις μὲ ἕνα πιστόλι θὰ τὸ χρησιμοποιήσεις ἀργὰ ἢ γρήγορα. Εἶναι ἀναπόφευκτο. Θὰ τοῦ ἔλεγα νὰ τὸ ξανασκεφτεῖ γιατί, ξέρεις, ὅταν στέλνεις τὶς σφαῖρες εἶναι ἀμετάκλητο, δὲν μπορεῖς νὰ τὶς πάρεις πίσω καὶ ἐσὺ τότε δὲν τὸ καταλαβαίνεις, ἀλλὰ ἀργότερα θὰ τὸ μετανιώσεις. Καὶ δὲν ξέρω κανέναν ποὺ νὰ μὴν τὸ ἔχει μετανιώσει. Θὰ τοῦ ἔλεγα, λοιπόν, νὰ εἶναι προσεκτικὸς ὄχι γιὰ τὸν ἴδιο, ἀλλὰ γιὰ τὶς συνέπειες ἐναντίον του, γιατί ἡ πράξη του εἶναι ἀμετάκλητη. Ξέρεις, τὸ δυσκολοτερο πράγμα εἶναι ὅτι δὲν μπορεῖς νὰ κάνεις τίποτα γιὰ νὰ ἀλλάξεις αὐτὸ ποὺ ἔχει συμβεῖ καί, πίστεψε μέ, εἶναι πολὺ δύσκολο νὰ ζεῖς μὲ αὐτό.

«Ἄλλαξα ὅταν μπῆκε στὴ ζωή μου ὁ πατέρας Γερβάσιος Ραπτόπουλος. Εἶναι ὁ ἄνθρωπος πού μοῦ ἔδωσε τὴν ἀγάπη ποὺ δὲν εἶχα ποτὲ στὴ ζωή μου καὶ μὲ ἔκανε νὰ καταλάβω ὅτι ἡ ζωὴ ποὺ ἔκανα εἶχε πλέον τελειώσει γιὰ μένα καὶ πὼς θὰ μποροῦσα νὰ προχωρήσω, νὰ ἀλλάξω»

Γραφειοκρατικὴ ἐμπλοκὴ καθυστερεῖ ξανὰ τὴν ἔκδοσή του στὴν Ἑλλάδα

Πρὸς ἀναβολὴ ἡ δίκη του στὶς 17/4 στὸ Μεικτὸ Ὁρκωτὸ Ἀθηνῶν

Ὁ Κώστας Πάσσαρης ἔχει ἐπανειλημμένα δηλώσει ὅτι ἐπιθυμεῖ νὰ μεταχθεῖ στὴν Ἑλλάδα γιὰ νὰ δικαστεῖ γιὰ ὅσα κατηγορεῖται, κάτι ποὺ εἶναι θεμελιῶδες συνταγματικὸ ἀλλὰ καὶ δικονομικὸ δικαίωμα κάθε κρατουμένου, ἀναφέρει στὸ «ΘΕΜΑ» ὁ συνήγορός του Ἀνδρέας Ταγαράκης. Καὶ προσθέτει: «Μάλιστα, ὅπως ἔχει δηλώσει, θέλει νὰ βρεθεῖ ἐνώπιόν του φυσικοῦ του δικαστῆ, νὰ παραδεχτεῖ ὅσα ἔχει κάνει, νὰ ἀναλάβει τὶς εὐθύνες του, ἀλλὰ καὶ νὰ ζητήσει συγγνώμη ἀπὸ τὰ θύματά του. Οἱ ἑλληνικὲς ἀρχές, κατόπιν καὶ τοῦ αἰτήματός του, ζήτησαν, ὡς ὄφειλαν, ἀπὸ τὶς ἀντίστοιχες ρουμανικὲς τὴν προσωρινή του παράδοση ὥστε νὰ δικαστεῖ ἐνώπιον τοῦ Μεικτοῦ Ὁρκωτοῦ Δικαστηρίου Ἀθηνῶν».

Ὅπως ὅμως ἐξηγεῖ ὁ κ. Ταγαράκης, αὐτὸ πρὸς τὸ παρὸν δὲν κατέστη ἐφικτό. Συγκεκριμένα, ἀναφέρει: «Μετὰ ἀπὸ ἕναν γραφειοκρατικὸ κυκεώνα καὶ τρεῖς ἀναβολὲς τῶν δικασίμων, εἴτε γιατί δὲν εἶχαν σταλεῖ ἐγκαίρως μεταφρασμένα τὰ ἔγγραφα στὴ Ρουμανία, εἴτε διότι στὴ συνέχεια ἡ Ρουμανία ζήτησε ἐπιπλέον διευκρινίσεις, τελικὰ οἱ δίκες τοῦ προσδιορίστηκαν γιὰ τὴ δικάσιμό της 17ης Ἀπριλίου 2019. Στὸ μεταξύ, στὶς 19/3/2019 στὸ Ἐφετεῖο Βουκουρεστίου κρίθηκε τὸ αἴτημα τῶν ἑλληνικῶν ἀρχῶν γιὰ τὴν προσωρινὴ παράδοση τοῦ Κωνσταντίνου Πάσσαρη στὴν Ἑλλάδα ὥστε νὰ δικαστεῖ, ὅπου μάλιστα μετήχθη καὶ ὁ ἴδιος δήλωσε ἐνώπιόν του δικαστηρίου ὅτι συμφωνεῖ, πλὴν ὅμως τὸ αἴτημα ἀπορρίφθηκε ὡς ἀπαράδεκτο διότι δὲν προσδιορίστηκε ἀπὸ τὶς ἑλληνικὲς ἀρχές, ὅπως πρέπει σὲ τέτοιες περιπτώσεις, καὶ μολονότι τοὺς ζητήθηκε εἰδικῶς, ἔστω καὶ κατὰ προσέγγιση, ὁ χρόνος ποὺ θὰ ἀπαιτηθεῖ νὰ παραμείνει στὴ χώρα μας, πράγμα ἀπαραίτητο ὅταν μιλᾶμε γιὰ προσωρινὴ παράδοση».

Καὶ συμπληρώνει: «Κατὰ συνέπεια, θὰ πρέπει οἱ ἑλληνικὲς ἀρχὲς νὰ ἐπανυποβάλλουν τὸ αἴτημα στὶς ρουμανικές, προσδιορίζοντας ἔστω καὶ κατὰ προσέγγιση πόσο χρόνο θὰ διαρκέσει ἡ προσωρινὴ παράδοση (καὶ ἴσως ζητώντας στὴ συνέχεια παράταση αὐτοῦ, ἂν τυχὸν χρειαστεῖ ἐπιπλέον χρόνος). Καὶ σὲ αὐτὴ τὴν περίπτωση ἡ Ρουμανία, μὲ βάση τὴ νομοθεσία της, θὰ τὸ κάνει ὑποχρεωτικὰ δεκτό».

ρωμαικο δοιπορικο