Υπομονή

[....]Η αρετή της υπομονής, που πολλές φορές την επικαλούμαστε κυρίως για τους άλλους, είναι πολύ αναγκαία σε μας και εξίσου δύσκολη στον αγώνα της. Υπομονή δεν είναι η εξ ανάγκης αποδοχή των γεγονότων, επειδή δεν μπορούμε να κάνουμε διαφορετικά. Ούτε πάλι η αγχώδης, κατά κάποιο τρόπο, αναμονή μιας απολύτρωσης από τη δοκιμασία που ενδεχομένως περνούμε. Αλλά υπομονή είναι η μυστική προσδοκία της αποκάλυψης του Θεού στη ζωή μας, της φανέρωσής Του σε χώρους, χρόνους και συνθήκες που δεν συνηγορεί η λογική και η φύση μας, η ελπιδοφόρα αναμονή της πειστικής μεταμόρφωσης της δοκιμασίας σε θεϊκή ευλογία.

Μας συμβαίνει συχνά μια δοκιμασία που μας υπερβαίνει. Μια κατεύθυνση της σκέψης μας είναι να παραδώσουμε τα όπλα και να πούμε :" και τι μπορώ να κάνω εγώ;" Αναγκαστικά λοιπόν δεχόμαστε το συμβάν, με μια ελπίδα μήπως, μέρα με την ημέρα, κάτι συμβεί και τελικά έλθει η απολύτρωση τόσο αυτόματα όσο μας επισκέφθηκε η δοκιμασία. Αυτά είναι η κατώτερης ποιότητος υπομονή. Είναι μια ψυχολογική υπομονή, που έχει την αξία της, βοηθάει αλλά δεν ελευθερώνει.

Υπάρχει όμως και η πνευματική υπομονή και γι' αυτήν μιλούν τα εκκλησιαστικά βιβλία και το αλάθητο στόμα του Χριστού. Αυτή η υπομονή μας βοηθά να διακρίνουμε πίσω από τα επώδυνα περιστατικά, πίσω από τις δύσκολες συνθήκες, πίσω από τα στραβά και τις δυσκολίες του δικού μας χαρακτήρα. Μας κάνει να προσδοκούμε, πίσω από τις δυσκολίες που μας παρεμβάλλουν οι αδελφοί, κάποια πολύτιμη αποκάλυψη του θελήματος του Θεού. Αυτό θέλει υπομονή. Το να δώσουμε λοιπόν κάποιο χρόνο στα γεγονότα για να δείξουν μόνα τους την ταυτότητα και το λόγο τους, το μυστικό τους, αυτό είναι η υπομονή. Το να περιμένει κανείς το Θεό. Η νοοτροπία του "εδώ και τώρα" που τόσο πολύ καλλιεργείται στις μέρες μας, δεν είναι χριστιανική νοοτροπία, και το μόνο που απεργάζεται είναι η καλλιέργεια του εγωισμού μας και η κυριαρχία του άγχους στην ψυχή μας. Απεναντίας στη θέση του "εδώ", εμείς βάζουμε τη Βασιλεία του Θεού και στη θέση του "τώρα" το "όποτε θέλει ο Θεός" και την αιωνιότητα.
Έτσι λειτουργεί ο αληθινός χριστιανός και αντί να προσπαθεί να ελέγξει καθοριστικά τα γεγονότα με εκείνα τα απαιτητικά "γιατί;" προς το Θεό, τα αποδέχεται και μάλιστα όχι παθητικά, αλλά μ' έναν τρόπο πραγματικά παρηγορητικό , ως δώρα και ευλογίες από τον Θεό. [...]

"

Από το καθ'ημέραν στο καθ' ομοίωσιν"

Νικολάου Μητροπολίτου Μεσογαίας και Λαυρεωτικής