Μη ξεχνάμε κι εμείς Χριστό και Ελλάδα !

Της ΓΑΛΑΤΕΙΑΣ ΓΡΗΓΟΡΙΑΔΟΥ-ΣΟΥΡΕΛΗ

Σεβαστέ... Μακαριστέ.

Πολλοί έγραψαν για σένα.

Πολλά δάκρυα.

Πολλές ευχές για καλό Παράδεισο.

Ένα κεράκι θα’ ναι αυτά τα λόγια, μνήμης κεράκι...

Είμαστε μαζί στη Βέροια, μια εβδομάδα πριίν αρχίσει ο Γολγοθάς οου.

Έγινε ένα διήμερο μνήμης για τον αγαπημένο μακαριστό Γέροντα Γεώργιο Παυλίδη, Μητροπολίτη Νί­καιας. Εγκαινιάστηκε ένα διώροφο κτίσμα, στο χωριό καταγωγής του, κτίσμα μουσείου.

θυμάμαι τα κατακόκκινα από δά­κρυα μάτια σου. Μείναμε στον ίδιο χώρο και σαν βρεθήκαμε μόνοι, χα­μηλόφωνα μου εξομολογήθηκες: «Να’ ξερες πόσα τραβάω, Γαλάτεια. Θα γίνω άραγε σαν κι αυτόν; Φοβάμαι..,». Άλλο δεν είπες γιατί βράχνιασες από κρυφό λυγμό. Για να σε ηρεμήσω και να ηρεμήσω και εγώ, σου θύμισα στην κατασκήνωση στο Πήλιο, τότε πού ως επίσκοπος Δημη­τριάδος μας φιλοξένησες και μας έψαλες στο τραπέζι σαν αποφάγαμε το: "Που πορευθώ...». Ξαστέρωσε το πρόσωπο του: «Θυμάμαι...», είπες και σίγουρα αν δεν ερχότανε ο σερ­βιτόρος θα το έψελνες...

Και τι άλλο θυμάμαι. Σου ζήτησα ένα ραντεβού, για ένα παλικάρι με δυο παιδιά πού τον εγκατέλειψε η γυ­ναίκα του και ήταν άνεργος. Σε συναντήσαμε στο γραφείο σου, σε ενημερώσαμε, ευχαριστήσαμε και φύγα­με. Το απόγευμα της ίδιας ημέρας, εσύ ο ίδιος μου τηλεφώνησες για να με ενημερώσεις. Δεν έβαλες κάποιον άλλον αλλά εσύ ο ίδιος. Η μια ψυχή του ταλαιπωρημένου αδελφού είχε το ίδιο βάρος για σένα, είχες την ίδια ευθύνη για τον έναν.

Ένας αρθρογράφος έγραψε, παρα­ποιώντας τον Κλεμανσώ, πώς: «Η πολι­τική είναι πολύ σοβαρή υπόθεση ώστε ν' ασχολείται το ράσο με αυτήν». Ευτυχώς δεν είχε διαβάσει Κλεμανσώ ο επίσκοπος Καστοριάς Καραβαγγέλης, κι έτσι όταν έγραψε και ξανάγραψε στην Ελληνική Κυβέρνηση πώς χάνεται η Μακεδονία και απάντηση δεν πήρε, φώναξε νύχτα τον καπετάν Κώττα και : «Χάνουμε τη Μακε­δονία μας, πήγαινε στην Αθήνα στον Ίωνα Δραγούμη, στον Παύλο Μελά και πες τους πώς χάνουμε τη Μακεδονία». Έτσι χάρις στο ράσο πού δεν έμεινε αυστηρά στα θρησκευτικά του καθήκο­ντα, έχουμε σήμερα Ελληνική Μακεδο­νία. Κι εσύ, μακαριστέ, πλησίασες τον λαό και μίλησες για Χριστό και Ελλάδα. Χάρις στη δουλειά μου, έρχομαι σε συχνότατη επαφή με παιδιά και εφήβους και έχω προσωπική γνώμη για το παρά­θυρο, σεβαστέ, πού τους άνοιξες. Το άναψα το κεράκι μου και εύχομαι να μη ξεχνάμε κι εμείς Χριστό και Ελλάδα.