Η πρόσχαρος και χαροποιός πίστη !

Του ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΓΑΝΩΤΗ, Φιλολόγου –Συγγραφέως

Τώρα πού δεν είμαστε πια ορφανοί, μπορούμε πιο ψύχραιμα να αναλογι­στούμε τί απολαύσαμε δέκα χρόνια με τον μακαριστό Αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο, πού το χώμα στον τάφο του είναι ακόμα νωπό.

Το πρώτο πληθυντικό πρόσωπο πού χρησιμοποιώ, θα μπορούσε κανονικά να σημαίνει τους πιστούς, πού έχουν συ­χνές και συνειδητές σχέσεις με την Εκκλησία. Και όμως δεν περιορίζεται μό­νο σ' αυτούς. Ό λαός μας έζησε μέσα σ' αυτά τα δέκα χρόνια με το αίσθημα ότι έχει πατέρα, ότι δεν είναι έρημος και ορφανός μέσα στη δίνη των μεγάλων πειρασμών, απειλών και κινδύνων.

Με το γελαστό του πρόσωπο, με τον σαφή και τολμηρό του λόγο έδινε στο λαό να καταλάβει ότι κάποιος αντιλαμ­βάνεται τα μεγάλα προβλήματα, πού μας απειλούν σε όλα τα επίπεδα της εθνικής και κοινωνικής μας ζωής, και ότι διακρί­νει με ευχέρεια την αλήθεια και έχει την πίστη ότι αυτή η αλήθεια τελικά θα νική­σει. Και όλη αυτή η στήριξη του εκκλη­σιαστικού και εθνικού φρονήματος του λαού γίνοναν με συνεχή κατάρτιση, με διδασκαλία, με αδιάλειπτη παρουσία της Εκκλησίας σ' όλες σχεδόν τις εθνικές, κοινωνικές και επιστημονικές εκδηλώ­σεις.

Ο μακαριστός πλέον Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος εδίδαξε και έπεισε πάρα πολλούς με το παράδειγμα του ότι η ζωή μέσα στο πνεύμα της Εκκλησίας είναι ζωή χαράς, ότι δεν βρίσκεται αλλού η ευλάβεια κι αλλού η χαρά, η ψυχαγωγία και το κέφι των ανθρώπων.

Στην εποχή μας που η κατάθλιψη έχει πλακώσει τις ψυχές και οι σύγχρο­νες ιδεολογίες αποπλανούν τους ανθρώπους από τις παραδοσιακές δυνάμεις, αυτή ή πρόσχαρη και χαροποιός πίστη, πού επιβεβαιώνει την ανιδιοτελή αγάπη, αποτελεί τη μόνη ελπίδα σωτη­ρίας στην κοινωνία, γιατί είναι η αποκά­λυψη του αληθινού Χρίστου στον κόσμο.

Ο αείμνηστος Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος κατηγορήθηκε ότι τραβούσε τα πράγματα στα άκρα. Αυτό όμως είναι και το παράδειγμα του Χριστού και των Αποστόλων. Οταν όλες οι αιρέσεις και οι λαοπλάνες ιδεολογίες τραβούν τον κόσμο στα άκρα, η φωνή της Εκκλησίας σώζει, όταν δείχνει τα άκρα της πίστεως και της αρετής.

Γι' αυτό τόσοι νέοι προσέφυγαν στην Εκκλησία και ανανεώθηκαν σε μεγάλο βαθμό μέσα σ' αυτά τα δέκα χρόνια οι τά­ξεις του ιερού κλήρου. Βέβαια και στις άλλες μητροπόλεις είχαμε ανάλογη πρόοδο και αυτό είναι η παρηγοριά του πληρώματος. Και πολλοί ομολογούν ότι το πρότυπο το έδινε η Αρχιεπισκοπή Αθηνών.

Ιδιαίτερα τα παιδιά των σχολείων βρήκαν στο πρόσωπο του την παρηγο­ριά από την οικογενειακή εγκατάλειψη. Είδαν επί τέλους κάποιον πατέρα που ανοίγει την αγκαλιά του και κατεβαίνει στην ψυχολογία τους και δεν βιάζεται να φύγει από κοντά τους. Απαντούσε γρα­πτά σ' όλα τα γράμματα που λάβαινε από όλους, ακόμα και από μικρά παιδιά.

Οι ξένοι και οι μετανάστες βρήκαν στο πρόσωπο του τον εκφραστή του Εκκλησιαστικού ήθους, ήθους φιλοξε­νίας, φιλανθρωπίας, ήθος σεβασμού της αξιοπρέπεια του. Πρακτικά και θεωρη­τικά μας παραδειγμάτιζε όλους να βλέ­πουμε τους ξένους σαν το Χριστό του Ευαγγελίου της κρίσης: «ξένος ήμην καί συνηγάγετέμε».

Και όταν συμφορές έπλητταν τον κό­σμο είτε φυσικές είτε πολέμων, η Εκκλησία μας ήταν παρούσα με γενναίες υποστηρίξεις και μάλιστα προς αλλόπιστους, πού έπρεπε να τους βλέπουμε ως αδελφούς.

Γί' αυτό το κύρος της Εκκλησίας μας με την ηγετική διακονία του μακαριστού Χριστοδούλου στον έξω κόσμο, "Ορθό­δοξο καί μη, ήταν μεγάλο και όλες οι Ορθόδοξες Εκκλησίες βρήκαν στο πρόσωπο του τον πρόθυμο συμπαρα­στάτη και μεσολαβητή για την επίλυση σοβαρών προβλημάτων.

Κατηγορήθηκε για τη φιλόξενη υπο­δοχή του Πάπα Ρώμης στην Ελλάδα, αν και η πρόσκληση δεν ήταν δική του. Όσοι παρακολούθησαν το λόγο του ενώπιον του Πάπα στο λόφο της Πνύ­κας, είχαν την ευκαιρία ν' ακούσουν τον Ιεράρχη μας ν' απευθύνει ένα λόγο στον Πάπα, λόγο πανομοιότυπο στο ήθος με το λόγο του αγίου Μάρκου του Ευγενικού στη Σύνοδο της Φλωρεντίας πριν από 600 σχεδόν χρόνια. Και αν κα­νείς επιμένει να κατακρίνει τον Χριστόδουλο για το λόγο του, πρέπει εξ ίσου και αυστηρότερα να κατακρίνει το πρωτοπαλλήκαρο της "Ορθοδοξίας, τον άγιο Μάρκο τον Ευγενικό. Γι’ αυτό άλλωστε είχαμε και τον πρώτο καρπό της σωστής στάσης απέναντι του Πάπα την αίτηση συγγνώμης για τις θηριωδίες των Παπικών Σταυροφόρων με την άλω­ση της Κωνσταντινούπολης το 1204. Όσο για τα δόγματα καμμιά προδοσία, υποχώρηση ή υποτονισμός δεν παρατηρήθηκε με τη σθεναρή όσο και ευγενική αντίσταση τόσο της Ελλαδικής Εκκλη­σίας όσο και του σεπτού Πατριαρχείου μας.

Εντυπωσιακή ήταν για την ιστορία της Εκκλησίας μας η άγρια επίθεση τό­σο στο πρόσωπο του μακαριστού Χρι­στοδούλου όσο και στην Εκκλησία εν γένει, επίθεση που έγινε από διανοουμένους, πολιτικούς και δημοσιογρά­φους κυρίως. Έβλεπαν στην "Εκκλησία με την ηγεσία του μακαριστού Αρχιεπι­σκόπου της Χριστοδούλου τον δύσκολο αντίπαλο στο σατανικό έργο της αποιεροποίησης του κόσμου, θέλησαν να σβήσουν από τις ψυχές των Ελλήνων τις ιερές μνήμες των αγίων καιί των μαρ­τύρων μας, των εθνομαρτύρων, των εκκλησιαστικών μας παραδόσεων. Θέ­λησαν να θάψουν την Εκκλησία μέσα στη λήθη, και τα μικρά παιδιά να μη τη συναντούν πουθενά στο δρόμο τους.

Σ’ αυτό το σάρωμα, που επιδίωξε με­θοδευμένα η Νέα Εποχή, ο λαός μας αντιστάθηκε με τη λεβεντιά του Αρχιε­πισκόπου του και οι εχθροί της Εκκλη­σίας καταπονήθηκαν και γελοιοποιήθη­καν.

Και με την οδυνηρή του επτάμηνη ασθένεια έδειξε ότι πάνω απ^’ τον βασα­νισμένο και ταλαιπωρημένο εαυτό του ήταν και παρέμεινε ο πατέρας μας, που δεν τον βασάνιζε και δεν τον απασχο­λούσε τίποτε περισσότερο από την παρηγοριά μας και την κατά Θεόν ανα­στροφή μας. Γι' αυτό και ο Θεός του ελέους του χάρισε την μετάνοια τόσων επικριτών του και έφυγε και προπέμφθηκε ως ο πολυαγαπημένος του λαού και της οικουμένης.

Ξέρουμε ότι δεν θα πάψουν οι δαί­μονες να μάχονται την Εκκλησία, αλλά ξέρουμε και το ότι γι' αυτό δεν θα πάψει ο Θεός να μας χαρίζει ιεράρχες γενναίους και μαρτυρικούς, για να κρατούν την Εκκλησία σε εγρήγορση.