Αφιέρωμα : 19 Μαΐου : Ημέρα μνήμης Γενοκτονίας των Ποντίων

Πόντος : μια Ελλάδα σβησμένη βίαια και άδικα απ’ τον παγκόσμιο χάρτη. Μια Ελλάδα που πόνεσε, δάκρυσε, μάτωσε όσο καμιά άλλη. Που ταπεινώθηκε χωρίς να χάσει ποτέ την αξιοπρέπειά της, που υποτάχτηκε παραμένοντας ελεύθερη, που τούρκεψε αλλά δεν έπαψε στιγμή να είναι ελληνική.

Η 19^η Μαΐου είναι ημέρα μνήμης της γενοκτονίας του Ποντιακού Ελληνισμού. Ο πιο πολύς κόσμος δεν γνωρίζει το πώς βρέθηκαν οι Έλληνες στον Πόντο, αλλά και πώς μπόρεσαν και κράτησαν την Ελληνική γλώσσα όπως την μιλούσαν κατά πολύ μεγάλο ποσοστό τον 7^ο αιώνα π.Χ. Μιλάμε για μια ιστορία σχεδόν τριών χιλιάδων χρόνων, που με τις συστηματικές σφαγές των Ελλήνων του Πόντου από τις στρατιωτικές και παραστρατιωτικές δυνάμεις του Τουρκικού Κράτους, ουσιαστικώς από το έτος 1908, τερματίστηκε το 1923 με την ανταλλαγή των πληθυσμών.

Το αφιέρωμα αυτό των μαθητών της Γ’ Γυμνασίου δεν είναι παρά ένας ελάχιστος φόρος τιμής στις χιλιάδες αθώες ψυχές που χάθηκαν ανάμεσα στα 1908 και 1922, επειδή είχαν την «ατυχία» να κατοικούν στα βόρεια της Μικράς Ασίας, στα παράλια του Εύξεινου Πόντου και να είναι χριστιανοί.

Το αφιέρωμα αυτό δεν είναι παρά ένα ευλαβικό μνημόσυνο για τους ανθρώπους εκείνους, που ανελέητα εκτοπίστηκαν, βασανίστηκαν και σφαγιάστηκαν στο όνομα της τουρκικής εθνοκάθαρσης, επειδή γεννήθηκαν Έλληνες και παρέμειναν Έλληνες ως το τέλος.

Το αφιέρωμα αυτό σκοπό έχει να θυμίσει μα πάνω απ’ όλα να μας ενημερώσει εμάς τους νεοέλληνες για την ιστορία εκείνη που ποτέ δεν μάθαμε αναλυτικά στα σχολεία. Γιατί όλοι έχουμε ακούσει για τις δύο μεγάλες γενοκτονίες του αιώνα, των Αρμενίων και των Εβραίων. Για τη γενοκτονία των 250.000 Ποντίων και των 400.000 ανέστιων και ξεριζωμένων προσφύγων, τη «δική μας» γενοκτονία, ποιος απ’ όλους εμάς γνωρίζει στ’ αλήθεια;

Είναι τραγικό να τίθεται σήμερα υπό αμφισβήτηση η ελληνικότητα των ανθρώπων αυτών ( χρησιμοποιώντας τους όρους «Ρωσοπόντιοι» ή «Ρωσοέλληνες» ), των οποίων οι πρόγονοι υπέστησαν την γενοκτονία για αυτήν ακριβώς την ιδιότητα, δηλαδή την ελληνική καταγωγή και την ορθόδοξη πίστη τους.

Το ελάχιστο που μπορούμε να κάνουμε είναι να κρατήσουμε άσβεστη την ιστορική μνήμη. Λαός που δεν γνωρίζει την Ιστορία του κινδυνεύει να χάσει την εθνική του ταυτότητα. Ας θέσουμε ως σκοπό μας, όχι την καταδίωξη κάποιου λαού, μα το να μην αφήσουμε την ιστορία του λαού μας στο έλεος «κάποιων» συμφερόντων, που θα οδηγήσουν στην παραχάραξη της. Ας μην λησμονούμε, ότι η ειρηνική συμβίωση των λαών δεν προϋποθέτει την αφομοίωσή τους, μα την κατανόηση και τον αλληλοσεβασμό.

Και όσο κάποιοι προσπαθούν και επιμένουν να παραχαράζουν την Ιστορία, τόσο οι νεότερες γενιές έχουμε υποχρέωση να μαθαίνουμε και να υπερασπιζόμαστε την ιστορική αλήθεια.

Χαράλαμπος Γ. Στανίτσας

(Από το βιβλίο "Ποντιακός Ελληνισμός" Χ.Γ.Στανίτσα, Πάτρα, 2008)