Τετάρτη 15 Σεπτεμβρίου 2010

Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΤΟΥ ΔΑΣΚΑΛΟΥ



Της Γαβριέλας Μιστράλ*


Κύριε,

Δσε μου πλότητα κα βάθος.

Κάμε ν μν εμαι περίπλοκος οτε κοινότοπος στ καθημερινό μου μάθημα. Κάμε ν ψώσω τ μάτια μου π τ πληγωμένο μου στθος, μπαίνοντας κάθε μέρα στν τάξη μου.

ς μ φέρω μαζί μου στν δρα μου τς μικρές μου λικς μέριμνες κα τς δικές μου λύπες.

Κάμε τ χέρι μου λαφρότερο στν τιμωρία κα παλότερο στ χάδι.

ς πιπλήττω πρόθυμα, γι ν εμαι βέβαιος τι τιμωρ π γάπη.

Τ πλινθόκτιστο σχολεο μου ς εναι καμωμένο π πνεμα.

Ο φλόγες το νθουσιασμο μου ς καλύπτουν τν φτωχή του εσοδο κα τν γυμν αθουσά του.

καρδιά μου ς εναι γι τ σχολεο μου μία πι σχυρ στέγη κα καλ θέλησή μου νας χρυσς καθαρότερος π τν χρυσ τν πλουσίων σχολείων».


*Χιλιανὴ ποιήτρια καὶ δασκάλα, Βραβεῖο Νόμπελ 1946

http://panayiotistelevantos.blogspot.com/2010/09/blog-post_4048.html

4 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Αχ, τι καλο!!!!!

Ανώνυμος είπε...

Θα την λέμε και εμείς Πάτερ Γερασιμάγγελε στο σπίτι μας...
Καληνυχτα

Ανώνυμος είπε...

Εδω πάνε να καταργήσουν τις προσευχές στα σχολεία, εμείς θα κάνουμε προσευχή;;;
Διαφωνώ...

pylaros είπε...

Περαστικός από την ιστοσελίδα σας είδα ότι έχεται δημοσιεύσει ένα ποιήμα της Γαβριέλας Μιστράλ

Σας γράφω λοιπόν κι εγώ ένα της ποιήμα δικής μου μετάφρασης

ΝΑΝΟΥΡΙΣΜΑΤΑ,

Η θάλασσα με τα χιλιάδες κύματά της
Νανουρίζεται, Θεϊκά.
Ακούγοντας τις αγαπημένες θάλασσες
Νανουρίζω το μωρό μου.

Περιπλανώμενος ο αέρας της νύχτας
Νανουρίζει τα στάχυα.
ακούγοντας τους αγαπημένους ανέμους
Νανουρίζω το μωρό μου.

Θεέ, Πατέρα με τους χιλιάδες κόσμους σου,
νανουρίζονται αθόρυβα,
Νιώθοντας το χέρι σου στη σκιά,
Νανουρίζω το μωρό μου

Γαβριήλ Παναγιωσούλης
Νέα Υόρκη