ΕΧΩ ΠΑΙΔΙ ΜΕ ΕΙΔΙΚΕΣ ΑΝΑΓΚΕΣ

Απ. Μιχαλόπουλος, 

Δάσκαλος  Ειδικής Αγωγής

            Η γέννηση ενός παιδιού με ειδικές ανάγκες πέφτει στην οικογένεια ως κεραυνός εν αιθρία. Το σοκ είναι μεγάλο και η αντιμετώπιση δύσκολη, αφού εκλαμβάνεται από τους γονείς ως το τέλος του κόσμου. Κυρίως οι μητέρες δέχονται το μεγαλύτερο μέρος της πίεσης και η αντίδραση τους καθορίζει τη ζωή ολόκληρης της οικογένειας.

            Υπάρχουν μητέρες που βρίσκονται σε κατάσταση σοκ για μεγάλο χρονικό διάστημα. Υποσυνείδητα διακατέχονται από την επιθυμία του θανάτου του παιδιού της ή και των ίδιων.Ούτε λίγο ούτε πολύ αντιμετωπίζουν τη « νέα κατάσταση» ως προσβολή και τις περισσότερες φορές γεννούν ένα δεύτερο παιδί με σκοπό να ελαφρύνουν τις τύψεις τους ή να ξαναχτίσουν τη γκρεμισμένη τους αυτοπεποίθηση.

            Άλλες πάλι, αφού είναι για μικρό χρονικό διάστημα σε κατάσταση σοκ, συνδέονται με το παιδί τους κατά τέτοιο τρόπο που η ταύτιση είναι απόλυτη. Θα τις ακούσετε να μιλούν σε πρώτο πληθυντικό πρόσωπο για τα επιτεύγματα του παιδιού τους και να θεωρούν πως η όποια πρόοδος αφορά αποκλειστικά εκείνες και το παιδί τους με την ειδική ανάγκη.

            Πάντως μέχρι να κατασταλάξει το συναίσθημα των γονέων, η διάθεση τους περνά από πολλές φάσεις μια και ο δρόμος της προσαρμογής είναι μακρύς.

            Ο συντομότερος δρόμος προς την προσαρμογή τους είναι η ευθεία ρήξη με την ειδική ανάγκη του παιδιού τους. Κάθε άλλη διαδρομή είναι ασκόπως μακρύτερη χωρίς να προσφέρει τις αναγκαίες αντιστάσεις αντιμετώπισης της νέας κατάστασης, που αναλώνεται στην ανάλυση του παρελθόντος ψάχνοντας για την αιτία που προκάλεσε το γεγονός της γέννησης ενός παιδιού με ειδικές ανάγκες, βιώνοντας την « αδικία» από την πλευρά του Θεού ή της φύσης ή της τύχης ή της ζωής.

Θα πρέπει να πούμε εδώ ότι οι γονείς των παιδιών με ειδικές ανάγκες όχι μόνο αντιδρούν διαφορετικά στο γεγονός αλλά έχουν και διαφορετικές παιδαγωγικές αντιλήψεις. Μια μεγάλη μερίδα απ’ αυτούς προσπαθούν να φροντίζουν και να προστατεύουν το ειδικό παιδί γενικώς από ενέδρες και κινδύνους.

            Το καλύτερο βέβαια που έχουν να κάνουν οι γονείς είναι να προσπαθήσουν να καταλάβουν το παιδί και να το βοηθήσουν έτσι που να μπορεί να γίνει ανεξάρτητο γενικώς στη ζωή του ή σε τομείς της καθημερινότητας. Αυτό όμως προϋποθέτει ότι οι γονείς έχουν αντιληφθεί ως ένα βαθμό τι πρόκειται να επακολουθήσει αφ’ ενός και αφ’ ετέρου ότι ετοιμάζουν το  «ειδικό» παιδί να λειτουργήσει ως μονάδα μετά το δικό τους τέλος.

            Υπάρχουν περιπτώσεις γονέων που αποσύρονται από την όποια διαπαιδαγωγική τους προσπάθεια και υποχρέωση  και υποχρέωση φορτώνοντας αυτή την ευθύνη στην οργάνωση ενός ιδρύματος.

            Σε πολλές περιπτώσεις, όμως, μετά τον εγκλεισμό του παιδιού σε κάποιο ίδρυμα, η σχέση του ανδρόγυνου περνά δύσκολα αφού διακατέχεται από απογοήτευση και εχθρότητα, με αποτέλεσμα η επιθετικότητα μεταξύ των συζύγων να είναι άλλοτε σωματική και άλλοτε φραστική.

            Ο ερχομός λοιπόν ενός ειδικού παιδιού φέρνει μαζί του και τη διασάλευση της συζυγικής σχέσης. Θεωρώντας οι σύζυγοι ότι την ευθύνη για την κατάσταση έχει πάντα ο άλλος, η σχέση τους οδηγείται σε αποτυχία και η συμβίωση γίνεται « αβίωτη».

            Από την άλλη, υπάρχουν και περιπτώσεις συζύγων που αντιμετώπισαν εξ ολοκλήρου από κοινού την ειδική ανάγκη του παιδιού τους , χωρίς αυτό να βλάψει  τη σχέση τους. Δεν είναι λίγες περιπτώσεις βαθιά θρησκευόμενων συζύγων, οι οποίοι αντιμετωπίζοντας την ειδική ανάγκη ως άσκηση, αντιμετώπισαν το πρόβλημα με θαυμαστό τρόπο, χωρίς η νέα κατάσταση να κλονίσει αφ’ ενός το γάμο τους, ούτε ν’ αλλοιώσει τη σχέση τους τόσο με τα άλλα παιδιά όσο και με την κοινότητα.

π.Γ.Στ.