«Κατευθυνθήτω η προσευχή μου…», Ψυχή Ζώσα

«Κατευθυνθήτω η προσευχή μου…»

Τι να κατευθύνει πια η ψυχή;

Δεν έχει τίποτε για προσφορά

ούτε καν ενώπιον αυτών των σαρκικών ανθρώπων,

τι να αναπέμψει ενώπιόν Σου;

Κάποτε Σου έστελνε αγωνίες του αγώνα της

κι ένιωθε ότι μάταια…

Πως πίσω πάλι έρχονται….

Τώρα το ξερό μειδίαμα του πάθους της

αστραπιαία ξύνει την πλευράν Σου…

Κινείται ελεύθερη ανυποψίαστα στον χώρο.

Αποστρέφεται τον Σταυρωμένο του προσκυνηταριού-τον ξύλινο-

ούτε κατά λάθος μην πέσει η ματιά στο Θείο βλέμμα, 

λες και θα την πάρει στο Σταυρό Του.

Πού να’ξερε η δόλια ότι Εκείνος στα διάπλατα χέρια

σηκώνει ό,τι βαρύ θάβει το είναι της…

Μα πού να ξέρει…

Κατεύθυνση, αφετηρία και λήξη της πορείας της: ο εαυτός της.

Αχ λήθη των ευλογιών της νιότης!

Αχ ελπιδοφόρα ξεγνοιασιά του ονείρου!

Θα το θέσω απλά…

Τι άραγε μένει να μιλήσει στην ψυχή,

για να Του λέει έτσι αβίαστα τα απλά,

τα καθημερινά της πάλης της;

Αν βρεις το μυστικό

στείλτο σαν θυμίαμα πνευματικό μες στην καρδιά μου.

Ψυχή Ζώσα