«Να τα πούμε;»

 

Μ’αυτό το σύνθημα να φέρνει παιδικές αναμνήσεις, με τον ενθουσιασμό και τον αυθορμητισμό μας να ξεχειλίζουν αλλά και με την αίσθηση της ευθύνης για τη διάδοση του μηνύματος των Χριστουγέννων σε όλο τον κόσμο, ξεκινήσαμε την Πέμπτη μια παρέα τριάντα χριστιανών φοιτητών για να πούμε τα  κάλαντα στην Ερμού, στο κέντρο της Αθήνας.

Τίποτα δεν ήταν συνηθισμένο σε αυτή την απόπειρα. Ούτε τα κάλαντα, ούτε τα μουσικά όργανα, μα ούτε και το μήνυμα των Χριστουγέννων!

Όλα είχαν μια πνοή ελληνική, παραδοσιακή, χριστιανική! Ο κόσμος μας παρατηρούσε με ανάμεικτα συναισθήματα χαράς και ενθουσιασμού:
- Επιτέλους να και κάτι ελληνικό,                                                                                               – Να έρχεστε πιο συχνά, ήταν κάποιες συχνές φράσεις τους καθώς περνούσαν από την Καπνικαρέα και άκουγαν τη γκάιντα και το Νταούλι να δίνουν ρυθμό.
« Χριστός Γεννιέται χαρά στον κόσμο, στα παλικάρια»! τραγουδούσαμε και συγκινούνταν πολλοί γιατί αυτό σημαίνουν τελικά τα Χριστούγεννα.

Παράλληλα όμως με τα τραγούδια, μοιράζαμε και φυλλάδια με ένα χριστιανικό μήνυμα για την μεγάλη εορτή και θα ‘λεγα οτί αυτό είναι που μας έκανε ακόμα πιο ξεχωριστούς! Γιατί αυτό το χαρτί ήταν και η μαρτυρία της ταυτότητας μας! Είμαστε οι νέοι της  Χριστιανικής Φοιτητικής Δράσης! Τραγουδάμε για την γέννηση του Ιησού Χριστού! Πιστεύουμε σ’ Αυτόν! Κι αν σε κάποιους ξένιζε το άκουσμα από τα θρακιώτικα κάλαντα, άραγε πόσο ξένιζε το «χριστιανοί φοιτητές»; Πράγματικά, τί προκαλούσε μεγαλύτερη συγκίνηση στον κόσμο; Το γεγονός ότι βγήκαμε για να διαδώσουμε το μήνυμα της γέννησης του Θεανθρώπου, ή το γεγονός ότι είμαστε χριστιανοί φοιτητες; Μάλλον και τα δυο.

Το τελευταίο «ασυνήθιστο» στα κάλαντα, ήταν ένα μικρό τενεκεδένιο δοχείο που βρισκόταν μπροστά από το παραδοσιακό μας καραβάκι, περίπου στο κέντρο από εκεί που τραγουδούσαμε, το οποίο δύσκολα γινόταν αντιληπτό από τον κόσμο, περισσότερο λόγω μεγέθους! Το «ασυνήθιστο» της υπόθεσης δεν έγκειται στο μικρό δοχείο, αλλά στον σκοπό του! Όπως πέρσι έτσι και φέτος, αποφασίσαμε, ο,τι μαζέψουμε από την αγάπη του κόσμου να το δώσουμε σε φτωχές οικογένειες για να περάσουν «αξιοπρεπώς» τα Χριστούγεννα τους. Και ο κόσμος έδινε! Έβαζε το χέρι στην τσέπη όχι επειδή του περίσσευαν αλλά επειδή ξέρει ότι υπάρχουν και χειρότερα από τα δικά του προβλήματα. Πράξη αγάπης!

 

Κι έτσι αφού είχαν περάσει αρκετές ώρες από την άφιξη μας στην Καπνικαρέα, αποχωρήσαμε τραγουδώντας με την ίδια ένταση και τον ίδιο ενθουσιασμό. Σκορπούσαμε το μήνυμα των Χριστουγέννων στα μαγαζιά, στο δρόμο, παντού! Και τα χαμογελά μας μεγάλωναν όταν βλέπαμε την ανταπόκριση του κόσμου! Πουθενά δε σταματήσαμε το τραγούδι! Ακόμα και μέσα στο συρμό του μετρό η γκάιντα, το νταούλι και οι φωνές μας, κάλυπταν τις ανακοινώσεις των στάσεων, μα κανείς δεν παραπονέθηκε, αντίθετα μας παρακολουθούσαν χαμογελώντας.

Όλοι όσοι μας είδαν και μας άκουσαν, το πήραν το μήνυμα των Χριστουγέννων. Δε ξέρω αν το δέχθηκαν μέσα τους, γιατί είναι πολύ δύσκολο μέσα σε μια νύχτα, με μερικά κάλαντα και ένα χριστιανικό φυλλάδιο να αλλάξει κανείς άποψη για τα Χριστούγεννα, όταν τόσα χρόνια τα έχει συνδυάσει αποκλειστικά με στολισμούς, δώρα, πλούσια τραπέζια και ξενύχτια. Ξέρω όμως ότι χθες πέρασαν από μπροστά μας άνθρωποι με προβλήματα και αδιέξοδα και έφυγαν με ελπίδα, κάποιοι δε, αναθεωρώντας. Το ξέρω. Το άκουσα να το λένε και το είδα στα μάτια τους.

Εμείς λοιπόν, αν ξέρουμε ότι θα υπάρξει έστω κι ένας απελπισμένος που θα του δώσουμε χαρά και ελπίδα, που θα του θυμίσουμε ότι ο ίδιος ο Χριστός έρχεται στον κόσμο για εμάς, για τις αμαρτίες μας και τα προβλήματα μας, εμείς γι αυτόν θα βγούμε και θα τραγουδήσουμε ξανά! Θα χτυπήσουμε την πόρτα της ψυχής του… «Να τα πούμε;».

Σ.Γ.

φοιτητής Παιδαγωγικού Τμήματος Δημοτικής Εκπαίδευσης

 www.xfd.gr/