Η Γέννηση του Χριστού που περιγράφεται από τον Ευαγγελιστή Ματθαίο δείχνει προκαταβολικά την τύχη του Μεσσία μέσα στον κόσμο. Ο αναγνώστης του ιερού Ευαγγελίου διαπιστώνει ότι η γέννηση του Ιησού Χριστού δεν έγινε σ’ ένα ειδυλλιακό τοπίο, όπως φανταζόμαστε εμείς. Η δράση του Θεού προκαλεί μια κλιμακωτή σύγκρουση ανάμεσα στον « προ αιώνων Θεόν» που εμφανίζεται ως « Παιδίον Νέον» και τον γερασμένο εκπρόσωπο της τυραννικής εξουσίας του Ηρώδη.
Ο νεογέννητος Χριστός ευθύς ως εισέρχεται μέσα στον παρόντα κόσμο γνωρίζει την καταδίωξη και την εχθρότητα των αρχόντων, η οποία βρίσκει τον κύριο εκπρόσωπο της στον παραπάνω βασιλιά, του οποίου η θηριωδία είναι γνωστή και από τους ιστορικούς της εποχής. Θα μπορούσαμε να πούμε ανεπιφύλακτα, ότι ο θάνατος του Χριστού προανακρούεται ήδη από τη στιγμή της γέννησης Του. Η όλη πορεία του Χριστού μέσα από τον κόσμο θα είναι σταυρός αγάπης και θυσίας. Είναι σταυρός στον οποίο θα νικηθεί οριστικά η δαιμονική δύναμη για να λάμψει το αναστάσιμο φως.
Ο πρώτος, απόγονος του Δαβίδ, γεννάται σε μια φάτνη σε μια άσημη πολίχνη , την Βηθλεέμ. Ο δεύτερος, μισοιουδαίος, διαμένει σε παλάτι στα Ιεροσόλυμα συνεπικουρούμενος από τη θρησκευτική ηγεσία του Ιουδαϊσμό και τους κατοίκους της. « Το χριστουγεννιάτικο φως συναντά το σκοτάδι της κακόβουλης εξουσίας που την έχει διαφθείρει ο φόβος και η καχυποψία. Από τη μια το « δόξα εν υψίστοις Θεώ» και από την άλλη ο ρόγχος ενός μισοπεθαμένου καθεστώτος που μισεί το φως, τον κόσμο, την ελευθερία, την αγάπη».
Αυτή η σύγκρουση που έχει μια δραματική εξέλιξη δεν έχει σχέση απλώς με δύο προσωπικότητες που συγκρούονται για τον ίδιο θρόνο. Είναι « σύγκρουση ανάμεσα στη βασιλεία του πάθους και της αγάπης για δύναμη και στη βασιλεία που στηρίζεται στη δύναμη της αγάπης και της θυσίας και του πάθους. Και η σύγκρουση αυτή είναι διαχρονική παρά την πολυμορφία της εξουσίας.
Τα φαινόμενα φανερώνουν ότι όχι μόνο στη φύση, αλλά και στην ιστορία τελικά θριαμβεύει ο νόμος του ισχυρού. Ο Ηρώδης καταγράφηκε στην ιστορία ως Μέγας, αφού κατάφερε να δώσει έκταση και δόξα στον Ισραήλ. Οικοδόμησε το μεγαλοπρεπέστερο Ναό της περιοχής του προσφέροντας χιλιάδες θέσεις εργασίας. Αλλά όμως και αυτός ήταν ένα υποστύλωμα της παράνομης εξουσίας του. Όταν ένοιωθε ότι απειλείται ο θρόνος του μπορούσε να θυσιάσει ό,τι πιο ιερό είχε στη ζωή του. Έτσι σκότωσε τη γυναίκα του και εκτέλεσε ψυχρά τους τρείς γιούς του. Μάλιστα ο Οκταβιανός Αύγουστος είπε για τον πιο άξιο υπηρέτη του στην Παλαιστίνη το περίφημο εκείνο, ότι καλύτερο να είναι κανείς χοίρος παρά γιός του Ηρώδη.
Εύκολα καταλαβαίνει κανείς την αγωνία του Ηρωδιανού καθεστώτος, όταν έμαθε για τη γέννηση του τεχθέντος βασιλέως των Ιουδαίων. Η αγωνία αυτή μετατράπηκε σε θηριωδία όταν αποτύγχανε το πρώτο του σχέδιο με την χρησιμοποίηση των μάγων ωε κατασκόπων. Τη στιγμή εκείνη άγγελος Κυρίου εμφανίζεται στον Ιωσήφ και του λέγει να φύγει για να σωθεί με την μητέρα και το παιδί στην Αίγυπτο.
Η πρώτη παταγώδης αποτυχία σύλληψης και δολοφονία του νεοτεχθέντος βασιλιά των Ιουδαίων άφησε τον Ηρώδη ως ληρώδη. Θύμωσε πολύ και « αποστείλας ανείλεν πάντας τους παίδας τους εν Βηθλεέμ και εν πάσι τοις ορίοις αυτής από διετούς και κατωτέρω κατά τον χρόνο ον ηκρίβωσε παρά των μάγων».
Τα ερωτήματα για τη σφαγή των νηπίων είναι πολλά. Μερικοί αμφισβητούν την αξιοπιστία του γεγονότος, γιατί αυτό δεν μνημονεύεται από κανέναν άλλο ιστορικό της εποχής. Η σφαγή όμως κάποιων νηπίων μιας πολίχνης της Βηθλεέμ πεντακοσίων κατοίκων δεν ήταν και « έκπληξη» για τη συμπεριφορά αυτού του τυράννου, αφού δεν δίστασε να σφάξει τα τρία παιδιά του ως ύποπτους σφετεριστές του θρόνου του.
Πιο σοβαρές είναι οι θρησκευτικές απορίες. Για πιο λόγο ο Θεός συνεχώρησε να πεθάνουν αθώα βρέφη και μάλιστα χάρη εκείνου του παιδιού που σαρκώθηκε για να σφαγεί χάρη όλου του κόσμου; Πως είναι δυνατό από τη μια άγγελοι να ψάλουν το « δόξα εν υψίστοις και επί γης ειρήνη» και στον ίδιο χώρο να ακούγονται τα κλάματα των αθώων νηπίων και οι θρήνοι των μητέρων τους; Ποια ειρήνη έφερε ο Μεσσίας στον κόσμο αφού μέχρι σήμερα και τώρα ακόμα, στον ίδιο χώρο αντηχεί ο παραλογισμός της βίας και του αίματος;
Βέβαια ο Χριστός δεν ήρθε να φέρει μια ειρήνη ανάλογη της Ρωμαϊκής που εξυπηρετούσε απλά την « ομόνοια» των ισχυρών συμφερόντων των ολίγων που εμπορεύονταν σώματα και ψυχές. Η ειρήνη του Χριστού προϋποθέτει την αφαίρεση του αποστήματος της αμαρτίας, τη δίψα του ανθρώπου για ισχύ, δύναμη και δόξα. Γι’ αυτό και η παρουσία του προκαλεί πόνο, σπασμωδικές αντιδράσεις όλων εκείνων που διαχειρίζονται στη γη την πολιτική κάθε μορφή εξουσίας χρησιμοποιώντας την βία.
Η σφαγή των νηπίων κάθε εποχής φανερώνει αρχικά που μπορεί να φθάσει ο αποστάτης άνθρωπος, ο οποίος γίνεται κτήνος ή δαίμονας είτε και τα δύο μαζί καμιά φορά.
Φυσικά τίποτα δεν γίνεται χωρίς την παραχώρηση του Θεού ο Οποίος βλέπει τα πάντα κάτω από το πρίσμα της αιωνιότητας και διευθετεί τα πράγματα με τρόπο ακατάλληλο για τον άνθρωπο.
Ο Ηρώδης εικονίζει το σύμβολο του υπεράνθρωπου το οποίο όμως ξεψυχά στην Ιεριχώ από φοβερή αρρώστια των εντέρων και της υδρωπικίας.
Ο Χριστός επιστρέφει στη Γαλιλαία γιατί « τεθνήκασι οι ζητούντες την ψυχήν του παιδίου». Ο ίδιος θα τελειώσει την επίγεια πορεία Του στο όρος της Γαλιλαίας με τα λόγια: « ιδού εγώ μεθ’ υμών είμι πάσας τας ημέρας έως της συντελείας του αιώνος».
Πέρασαν από τότε πάνω από δύο χιλιάδες χρόνια, αλλά οι δύο εξουσίες εγκολπωθούν να βρίσκονται αντιμέτωπες η μία με την άλλη στον ταλαίπωρο πλανήτη μας; η εξουσία της γυμνής δύναμης, η τυφλωμένη από τρόμο και τρομακτικά απάνθρωπη. Και η ακτινοβολούσα εξουσία του Θ. Βρέφους της Βηθλεέμ. Φαίνεται όμως ότι όλη η εξουσία και η δύναμη βρίσκεται στα χέρια αυτής της γήινης αρχής. Φαινομενικά όμως, γιατί ποτέ δεν παύει να λάμπει το αστέρι και η εικόνα της μητέρας με το Θ. Βρέφος.
π.Γ.Στ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου