Καθημερινά διαπιστώνει κανείς βλέποντας η σημερινή πραγματικότητα, ότι ο θεσμός του γάμου συρρικνώνεται και θεωρείται ένας ξεπερασμένος και χρεοκοπημένος θεός. Ειδικοί και μη διαπιστώνουν πολλούς λόγους ανάλογα με το πιστεύω τους.
Νομίζουμε όμως ότι τον πρώτο λόγο έχει η Εκκλησία ,η οποία με ην δυναμικότητα που την χαρακτηρίζει μπορεί να μεταμορφώσει τον ξεπερασμένο θεσμό του γάμου σε δυναμική οντότητα.
Σταθερή και αμετάβλητη θέση της Εκκλησίας είναι ότι ο Θεός δημιούργησε τον άνθρωπο «άρσεν και θήλυ». Ανάμεσα στον άνδρα και τη γυναίκα υπάρχει μια αμοιβαία φυσική έλξη που οδηγεί σε κοινωνία και ένωση. Αυτή λοιπόν η ένωση αποτελεί το μυστήριο που σύμφωνα με τον Απ. Παύλο ανάγεται στον Χριστό και την Εκκλησία.
Η αληθινή κίνηση της ανθρώπινης φύσης κατά την ορθόδοξη χριστιανική διδασκαλία είναι η ενοποιός δύναμη που ωθεί σε προσωπική ένωση με το αγαπώμενο πρόσωπο. Αυτό σημαίνει ότι ο φυσικός έρωτας διαθέτει πνευματικό περιεχόμενο και βρίσκει το νόημα του, όταν βοηθεί τον άνθρωπο να υπερβεί το εγώ και να έλθει σε κοινωνία με το εσύ.
Τα πλαίσια για την κανονική εκδήλωση του φυσικού έρωτα του ανθρώπου προσφέρει ο γάμος που αποτελεί κοινωνία προσώπων που έχει σκοπό την αμοιβαία συμπλήρωση και τελείωση των συζύγων.
Κατά συνέπεια ο γάμος ως κοινωνία προσώπων δεν περιορίζεται στη σφαίρα της ύλης και των αισθήσεων. Απεναντίας τα στοιχεία αυτοπροσφέρονται στην υπηρεσία της κοινωνίας των προσώπων κι έτσι προσλαμβάνουν πνευματικό περιεχόμενο. Οι προσωπικές σχέσεις των συζύγων είναι πνευματικές και τους οδηγεί σε συνεχή αυξανόμενη πνευματική κοινωνία και ένωση. Δυστυχώς όμως ο γάμος υπήρξε πάντοτε προβληματικός στο επίπεδο των προσωπικών σχέσεων και γίνονται χειρότερα τα πράγματα σήμερα ζώντας κάτω από την πίεση των συγχρόνων εξελίξεων που τον κάνουν προβληματικότερο.
Δεν πρέπει να λησμονούμε, ότι σήμερα τρεφόμαστε από μια φιλολογία περί γάμου και έρωτος που προβάλλει « τον ατομισμό και όχι την κοινωνία, ην επιθυμία και όχι ην αγάπη, τα δικαιώματα και όχι την προτεραιότητα της θυσίας».
Θα μπορούσαμε ανεπιφύλακτα να πούμε, ότι κύρια αιτία αυτής της έκπτωσης είναι η αλλοτρίωση από το Θεό.
ΚΙ’ όμως υπάρχει δυνατότητα να θεραπευτεί και να μεταμορφωθεί αυτή η δυναμική οντότητα, αυτός ο θεσμός που κινδυνεύει από τα δικά μας κυρίως λάθη.
Πρέπει να γνωρίζουμε ότι το μυστήριο του γάμου λειτουργεί σε συνεργασία χάριτος και ελευθερίας, σε επίπεδο αγαπητικής κοινωνίας και ενώσεως του Θεού και του ανθρώπου. Ο γάμος είναι μυστήριο που τελειώνει την αγάπη, που συνιστά υπέρβαση του εγώ και πραγμάτωση η ενότητας με τον άλλο.
Ο γάμος μπορεί να μην είναι τελειότητα και η οικογένεια παράδεισος, αλλά και τα δύο είναι το στάδιο της ασκήσεως της συγκεκριμένης αγάπης που είναι η τελειότητα.
Εξ άλλου και ο παράδεισος δεν είναι ο ευτυχισμένος εαυτός μας, αλλά ο άλλος, ο πλησίον μας. Τελειότητα κατά τον αββά Ματώη είναι « τον πλησίον εαυτού δοξάζειν υπέρ εαυτόν».
Η θεραπεία λοιπόν του κακού έγκειται σε τούτο: στην ανακάλυψη του « προσώπου», ενός προσώπου που διαμορφώνεται και ολοκληρώνεται στην απόλυτη αμοιβαιότητα και όχι στην υποκειμενικότητα, στην καθημερινή άσκηση που θα το οδηγεί στην ύψωση από τον ατομισμό στην προσωπική ζωή, από την μοναξιά στην κοινωνία.
Η επίπονη αυτή εργασία της ελευθερία και της αγάπης βοηθεί στην υπέρβαση όλων των ατομικών αντιθέσεων, αδυναμιών και περιορισμών και στην ολοκλήρωση μας μέσω της κοινωνίας με το αγαπώμενο πρόσωπο.
Ο άνδρας ή η γυναίκα δεν είναι η κόλαση, αλλά ο εαυτός μας. Ο Θεός είναι η οδός και ο τρόπος της πληρότητας και της σωτηρίας μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου