Την Πεντηκοστή γιορτάζουμε το γεγονός
της Εκκλησίας, όμως η εποχή μας αδυνατεί να γιορτάσει αυτή τη μεγάλη γιορτή
γιατί έχει αντιεκκλησιαστική συμπεριφορά, η οποία καλλιεργεί την απομόνωση του
ανθρώπου.
Ο Θεός είναι κοινωνία προσώπων που τα
μοιράζονται όλα εκτός από την υποστατικότητά τους. Ο Θεός έδωσε στον άνθρωπο
την εκκλησιαστικότητα, αλλά λόγω της απομάκρυνσής του από τον Θεόν οδηγήθηκε στον ατομισμό και στον θάνατο.
Όμως ο Χριστός με την ενανθρώπησή Του
ξαναζωντανεύει την εκκλησιαστικότητα του ανθρώπου με τη σύσταση της Εκκλησίας.
Έτσι η Εκκλησία δεν είναι διοίκηση, οργάνωση, εξουσία, αλλά κοινωνία,
συνύπαρξη, συμμετοχή, σύνοδος, νέα κοινωνία.
Στην Εκκλησία οι άνθρωποι μοιράζονται
με τους άλλους τη ζωή τους, το χρόνο τους, τις ανησυχίες του, τη χαρά και τη
λύπη τους, την ελπίδα και την πίστη τους. Δεν υπάρχει Εκκλησία που οι άνθρωποι
να φροντίζουν ο καθένας τον εαυτό του,
κρατεί ο καθένας τη χαρά του, την αρετή του, τα όποια αγαθά του για τον
εαυτό του και δεν τα μοιράζεται με τους άλλους. Οι άνθρωποι δεν μπορούν να
έχουν μεταξύ τους κοινωνία και ενότητα χωρίς να είναι ενωμένοι με τον Ιησού
Χριστό που είναι η κατ’ εξοχήν κοινωνία. Χωρίς το πνεύμα του Θεού δεν μπορεί να
υπάρξει Εκκλησία. Το πνεύμα του Θεού «όλον συγκροτεί τον θεσμόν της Εκκλησίας»
και δεν μπορεί να δεχθεί κανείς αυτό το πνεύμα έξω από την Εκκλησία.
Το γεγονός της Πεντηκοστής μεταξύ των
άλλων φανερώνει, ότι ένα από τα μεγάλα χαρίσματα του Αγ. Πνεύματος είναι το
χάρισμα της επικοινωνίας. Ο άνθρωπος που μιλάει τη γλώσσα του πνεύματος μπορεί
να καταλαβαίνει τους συνανθρώπους του ξεπερνώντας κάθε εμπόδιο.
Η Βαβέλ, η σύγχυση των γλωσσών είναι
σημείο αντίθετο με το πνεύμα της Πεντηκοστής. Από τη στιγμή που ο άνθρωπος
ειδωλοποίησε τον εαυτό του, έχασε το πνεύμα του Θεού και συγχρόνως την
ικανότητα της επικοινωνίας. Είναι χαρακτηριστικός ο ύμνος: «Γλώσσαι ποτέ
συνεχυθησαν δια την τόλμην της πυργοποιίας…».
Η σύγχυση που επικρατεί στις
ανθρώπινες σχέσεις είναι συνέπεια της αμαρτίας. Αν ο άνθρωπος δεν είχε
αμαρτήσει, τώρα «πάσα η γη χείλος ην, και φωνή μία πάσι». Η δυσκολία στην
ανθρώπινη επικοινωνία οφείλεται στον ανθρώπινο εγωισμό που κάνει τους ανθρώπους
να είναι εχθροί και ανταγωνιστές.
Η τραγική αυτή πραγματικότητα οδηγεί
στη φοβερή κατάσταση και στο μαρτύριο της μοναξιάς του σύγχρονου ανθρώπου.
Το πνεύμα όμως του Θεού αποκαθιστά την
εμπιστοσύνη και την επικοινωνία ανάμεσα στους ανθρώπους, γιατί δεν είναι πνεύμα
ανταγωνιστικό, αλλά προσφοράς. Δηλ. ο πνευματικός άνθρωπος δεν σκέπτεται τί θα
πάρει από τον άλλο, αλλά τι θα δώσει και βλέπει τον συνάνθρωπο ως συναγωνιστή.
Αυτό ήταν και το κλίμα της Πεντηκοστής που έδωσε τη δυνατότητα σε όλους να
μιλούν και να καταλαβαίνουν όλες τις γλώσσες, το πνεύμα της αγάπης και της
ενότητας.
Ο Χριστός τήρησε την υπόσχεσή Του προς
τους μαθητές και τους απέστειλε τον
Παράκλητο. Έτσι «Πεντηκοστήν εορτάζομεν και πνεύματος επιδημίαν, και προθεσμίας
εκπλήρωσιν».
Το Άγιον Πνεύμα επεδήμησεν στους
αποστόλους, στην Εκκλησίαν και δι’ αυτών σ’ όλους όσους ανοίγουν την πόρτα της
ψυχής τους.
Το Άγιον Πνεύμα καινουργεί την κτίση,
«αναβλύζει τα της χάριτος ρείθρα αρδεύοντα άπασαν την κτίσιν προς ζωογονίαν».
Την ημέρα της Πεντηκοστής, λοιπόν, με
την κάθοδο του Πνεύματος, γίνεται μία καινούρια ζωή για τον άνθρωπο μέσα στη
χάρη του Θεού. Γι’ αυτό λέμε ότι την ημέρα αυτή η Εκκλησία εμφανίσθηκε ως μία
νέα κοινωνία: μία κοινωνία ελπίδας και νίκης της ζωής πάνω στο θάνατο, της
αγάπης πάνω στη βία, της ψυχικής ομορφιάς πάνω στην αμαρτία.
Αυτή είναι η καινούρια ζωή που
ξεκινάει την Πεντηκοστή.
π. γ. στ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου