Το Σύμφωνο συμβίωσης «ακραίο καπιταλιστικό μοντέλο»

«Η Εκκλησία διαφωνεί συνολικώς με το «σύμφωνο συμβίωσης», ως θεσμό του κράτους». Αυτά αναφέρονται σε επιστολή του Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. κ. ΙΕΡΩΝΥΜΟΥ προς τον υπουργό Δικαιοσύνης με ημερομηνία 12           Ιουνίου 2015.

          Στην επιστολή αυτή θίγονται θέματα για την ουσία των ανθρωπίνων σχέσεων, του γάμου, και  του καπιταλιστικού συστήματος ως αξιακού κώδικα σε σχέση με την ορθόδοξη θεολογία και ανθρωπολογία.

          Αναφέρουμε  ένα μικρό απόσπασμα από την ιστορική και σημαντική αυτή επιστολή.

          «Το νομοθέτημα ακολουθώντας ένα ακραίο καπιταλιστικό μοντέλο του ατομιστή ή καταναλωτή ανθρώπου, που έχει μόνο δικαιώματα στην προσωπική ευδαιμονία, χωρίς καμία ευθύνη και υποχρέωση, αποτελεί νεοφιλελεύθερη επιβράβευση της ανευθυνότητας στις διαπροσωπικές σχέσεις και τις υποβιβάζει σε απλή συναλλαγή ενώπιον του συμβολαιογράφου. Η μεγαλύτερη απαξία του «συμφώνου συμβιώσεως», η οποία πρέπει να γίνει αντιληπτή, ασχέτως εάν κανείς πιστεύει ή όχι στο μήνυμα του Χριστού, είναι ότι δίνει το δικαίωμα εγκαταλείψεως του συντρόφου και των τυχόν παιδιών, σαν να πρόκειται για υπαναχώρηση από κάποια επιπόλαια αγορά καταναλωτικού προϊόντος.

          Το επίκεντρον της ανησυχίας μας αποτελεί η ίδια η αλλοίωση της έννοιας της «οικογένειας» από το Κράτος, που είναι υποχρεωμένο κατά το Σύνταγμα να την προστατεύει και η οποία με το επίμαχο προϊόν  του νομοθετικού σωλήνα, μετατρέπεται σε απλό συνεταιρισμό και οι σύζυγοι σε συνεταίρους ή αντισυμβαλλόμενους. Το Κράτος λοιπόν μη αρκούμενο στην υφιστάμενη δυνατότητα αναγνωρίσεως της πατρότητας για τα τέκνα εκτός γάμου, προχωρεί πλέον και στην θέσπιση της «εξώγαμης οικογένειας». Οι λόγοι, εξ αιτίας των οποίων οι κοινωνίες διαχρονικά περιέβαλαν με νομικό κύρος το γάμο και με αυστηρές διατυπώσεις την σύσταση και τη διάλυση της οικογένειας ήταν, μεταξύ άλλων, η ανάδειξη του αγαθού της συζυγικής πίστεως και η αξίωση της Πολιτείας για αίσθημα ευθύνης των γονέων απέναντι στα παιδιά, τόσο για λόγους ηθικής τάξεως, όσο και για λόγους κοινωνικής συνοχής. Το γεγονός ότι σήμερα και η συζυγική πίστη και η υπεύθυνη ανατροφή των παιδιών συμβαίνει να έχουν πληγεί, και μέσα στον χριστιανικό γάμο, δεν νομίζουμε ότι αποτελεί επαρκή δικαιολογία της Πολιτείας για μια βολική επισημοποίηση της αποτυχίας του σύγχρονου ανθρώπου να κρατήσει σχέσεις ζωής και να αναλάβει ευθύνες. Εκτός και εάν η πολιτική αντίληψη του νομοθέτη είναι ότι το Κράτος οφείλει να παραμένει απλός παρατηρητής που δεν πρέπει να παρεμβαίνει στο κοινωνικό γίγνεσθαι ή ακόμα, να δίνει και ώθηση στον κατήφορο, προκειμένου να μην κατηγορηθεί για συντηρητισμό ή ότι δεν πρέπει να εισακούει το «μήνυμα της εποχής».