Παιδικές φυλακές υψίστης ασφαλείας.

          Είναι αδιαφιλονίκητο γεγονός ότι το παιδί, κυρίως των μεγάλων  αστικών κέντρων, καθώς έχει απομακρυνθεί από τη φυσική ζωή, νοιώθει την ανάγκη να  την αναπληρώσει. Έτσι  το σκύλο, τη γάτα, τα κουνέλια που συντρόφευαν τις παλιότερες γενιές των παιδιών, έρχονται ν’ αντικαταστήσουν τα πολυποίκιλα χνουδωτά ζωάκια και άλλα πλαστικά ανθρωποειδή που με ιλιγγιώδεις ρυθμούς η βιομηχανία ρίχνει στο εμπόριο για «ν’ αντιμετωπίσει» τις παιδικές ανάγκες. Τα πράγματα δεν είναι και τόσο απλά όσο νομίζουμε. Το παιδί στερείται ουσιαστικά. Έχει υπερκορεστεί με τροφές, εις βάρος άλλων εξίσου ζωτικών αναγκών του. Η επανάστασή του είναι οφθαλμοφανής.

          Εμείς φταίμε που γέμισαν τα παιδικά μάτια και οι καρδιές με τσιμέντο και δεν βλέπουν, ούτε αισθάνονται την ομορφιά της ζωής. Είμαστε φταίχτες που πολλοί εξώστες πολυκατοικιών θυμίζουν φυλακές υψίστης ασφαλείας με τα υπερυψωμένα συρματοπλέγματα, πίσω από τα οποία «βλέπει» το νέφος του πάλαι ποτέ γαλάζιου ουρανού. Εμείς είμαστε υπεύθυνοι  που υπάρχουν εξώστες, αυτές οι ίδιες πολυκατοικίες με το πάθος της αστυφιλίας που μας χαρακτηρίζει, η οποία μας οδήγησε σ’ αυτή τη μεγάλη κατάντια.

          Αναρωτιέται κανείς πού μπορεί να μας οδηγήσουν όλα αυτά τα καμώματά μας μετά από λίγα χρόνια, αν δεν μας έχουν οδηγήσει κιόλας!

π. Γ.