Κυριακή Δ΄ Ματθαίου (Ματθ. 8,5-13)

Η λυτρωτική αυτοσυναίσθηση.

Πραγματικά είναι συγκλονιστικά τα λόγια του εκατόνταρχου της σημερινής ευαγγελικής διήγησης: «Κύριε, δεν είμαι άξιος να μπεις στο σπίτι μου, αλλά πες ένα λόγο μόνο και θα γίνει καλά ο δούλος μου».

Να το πρώτο βήμα της λυτρώσεως: η συναίσθηση της αναξιότητας, το ξεγύμνωμα του εαυτού μας από όλα τα οχυρά που κτίζουμε συνήθως για να σταθούμε με πολλές αξιώσεις μέσα στη ζωή, να δείξουμε στους άλλους τη δύναμή μας, να πείσουμε και μας τους ίδιους για την υπεροχή μας.

Και όλα αυτά τα οχυρά, όχι μόνο μας αποξενώνουν από τον ίδιο τον εαυτό μας γιατί μας κάνουν να συμπεριφερόμαστε διαφορετικά απ’ ότι είμαστε στην πραγματικότητα, αλλά εμποδίζουν την πραγματική επικοινωνία μας με το Θεό και τους ανθρώπους. Δημιουργούν αυταπάτες που αποβαίνουν πολλές φορές ολέθριες.

Η προειδοποίηση του Χριστού είναι σκληρή αλλά και κατηγορηματική και δεν απευθύνεται μόνο στους Ισραηλίτες αλλά και σε κάθε χριστιανό που έχει την ψεύτική βεβαιότητα και την εξωτερική μόνο προβαλλόμενη και επιβαλλόμενη ιδιότητα του υιού της βασιλείας. «Πολλοί θα έλθουν από την Ανατολή και τη Δύση και θα καθίσουν στο τραπέζι της βασιλείας του ουρανού μαζί με τον Αβραάμ και τον Ισαάκ και τον Ιακώβ, οι δε υιοί της βασιλείας θα πεταχθούν έξω, στα σκουπίδια»

Είναι τρομερή η αντιστροφή των πραγμάτων η οποία προαναγγέλλει το Ευαγγέλιο όχι μόνο με τον προειδοποιητικό αυτό στοίχο αλλά και σε πολλά άλλα σημεία.

Είναι τραγικό να ζουν πολλοί χριστιανοί με την αυτάρεσκη βεβαιότητα του τελειωμένου πνευματικού ανθρώπου, να κρίνουν τους άλλους, να περιγράφουν τις μελλοντικές τιμωρίες των αμαρτωλών και συγχρόνως να λησμονούν ότι όλοι οι άνθρωποι βρίσκονται κάτω από την κρίση του Θεού και – το σημαντικότερο – ότι όλοι οι άνθρωποι έχουν ανάγκη λυτρώσεως που προσφέρει η αγάπη του Θεού.

Οι «αμαρτωλοί», που συναισθάνονται την γύμνια τους δέχονται τη σιωπηλή χάρη του Θεού πολύ πιο εύκολα από τους «ευσεβείς», που δημιούργησαν τείχος ανάμεσα στον εαυτό τους και την πραγματικότητα.

Η συζήτηση του Χριστού με τον εκατόνταρχο είναι αποκαλυπτική για όλους τους χριστιανούς κάθε εποχής, όχι μόνο εξ’ αφορμής της προειδοποιητικής σημασίας που έχουν τα λόγια του στίχου 11-12, αλλά και για την υποδειγματική αυτοσυναίσθηση της αναξιότητας που εκφράζει η ομολογία του ρωμαίου αξιωματικού: «Κύριε δεν είμαι άξιος να μπεις στο σπίτι μου».