"Τα Μυλολίθια" - Γεώργιος Αθ.Σαρρής

Ευχαριστούμε θερμά τον αγαπητό κ.Γ.Σαρρή για την καλοσύνη του να μας αποστείλει το υπέροχο βιβλίο του, καρπό της αγάπης του για την ιδιαίτερη πατρίδα του.

Είναι ένα βιβλίο που σε μεταφέρει στα υπέροχα εκείνα μέρη με τους αγαθούς, ήσυχους και άδολους κατοίκους, οι οποίοι παρά την φτώχεια της Κατοχής και τις συμφορές του Εμφυλίου, κατόρθωσαν να μεγαλώσουν τα παιδιά τους συνετά και ηθικά, να τα μορφώσουν και να τα δουν να προκόβουν.

Γράφει ο κ.Σαρρής στον Πρόλογο :

Η ζωή ενός απλού και ασήμαντου ανθρώπου με οποίο τρόπο κι αν καταγραφεί δεν έχει καμία σημασία για τους άλλους ανθρώπους, εκτός εάν αυτός ο τρόπος ζωής αναδεικνύει κάποια πολιτιστικά στοιχεία μιας άλλης εποχής που έσβησε.

Αυτός ακριβώς ήταν ο στόχος της εργασίας μου αυτής, να κατα­γράψει ορισμένα στοιχεία από τη ζωή μιας κλειστής ποιμενικής κοινωνίας μέσα στην οποία γεννήθηκα και έζησα τα παιδικά μου χρονιά και η οποία εξακολουθούσε να ζει με τον πανάρχαιο νομα­δικό τρόπο ζωής. Ήταν «η τελευταία αντιπροσωπευτική εστία της Αιτωλικής νομαδικής ζωής στην τελευταία της φάση.»[*]

Ευχαριστώ θερμά, τον εκλεκτό δάσκαλο και συγγραφέα κ. Λά­μπρο Βρεττό και τον συμπατριώτη και φίλο μου δάσκαλο Νίκο Μπάκα που με ενθάρρυναν και με βοήθησαν με τις διορθώσεις του κείμενου. Επίσης την ανιψιά μου φιλόλογο Μαρία Σταθούλια για τη φιλολογική επιμέλεια, την κ. Γιάννα Λεχουρίτη-Κόρδα για τη δακτυλογράφηση του κείμενου και το δάσκαλο Γιάννη Παναγιωτόπουλο για την καλλιτεχνική φροντίδα του βιβλίου.

*] Σπυριδούλα Αλεξανδροπούλου από το βιβλίο της «Η Άμπλιανη του με­σοπολέμου»

και συνεχίζει στην Εισαγωγή του :

Τα Μυλολίθια βρίσκονται στο κατέβασμα της δυτικής πλα­γιάς της Σαράνταινας, ενός πανέμορφου βουνού σκεπα­σμένου στις βορειοανατολικές πλαγίες του και νότια από το μεγάλο δάσος της Γραμμένης Οξυάς και αποτελεί το όριο που χωρίζει το Νομό Ευρυτανίας από τους Νομούς Αιτωλοακαρ­νανίας και Φθιώτιδας.

Από αυτό το μέρος έπαιρναν την πρώτη ύλη οι Μυλωνάδες της περιοχής για την κατασκευή της μυλόπετρας —αναγκαίο εξάρτημα για την λειτουργία των νερόμυλων— γι' αυτό και η τοποθεσία ονομάστηκε «στα Μυλολίθια».

Οι μεγάλες πέτρες προστάτευαν τα καλοκαίρια τους βοσκούς από τους δυνατούς βοριάδες, που συχνά σάρωναν την περιοχή. Ήταν ένα γραίκι που πολλές νύχτες με είχε φιλοξενήσει με το κοπάδι του πατέρα μου, όταν στα χρόνια της πρώτης μου νιότης τον αναπλήρωνα στα βουκολικά του καθήκοντα.

Η τοποθεσία μου άρεσε ιδιαίτερα. Ήταν ένα φυσικό μπαλ­κόνι, που από εκεί αγνάντευες πέρα μακριά σ' έναν πλατύ ορίζοντα. Συχνά ανέβαινα, την ώρα του δειλινού, από τη στάνη που ήταν σε ένα χαμηλότερο και καλά προφυλαγμένο από τους ανέμους μέρος, για να διώξω το φόβο που μου δημιουργούσε η μοναξιά μέσα στο σκοτάδι της νύχτας, που σιγά-σιγά πλησίαζε. Έβλεπα τα κοπάδια που έβοσκαν στις απέναντι πλαγιές της Οξυάς και των Γαρδικιώτικων λιβα­διών και αφουγκραζόμουν τον ήχο της καλαμένιας φλογέρας που έφτανε ως εκεί μαζί με τον ήχο των κουδουνιών που κρέ­μονταν στο λαιμό των προβάτων.

Ήταν δεκαπενταύγουστος, θυμάμαι, μια φορά που ανέβηκα. Η νύχτα ήταν ήσυχη γλυκιά. Ο ουρανός πιο κοντά στη γη σε εκείνο το σημείο, γεμάτος αστέρια, και το φεγγάρι στη γέ­μιση του, φώτιζε όλες τις κορυφές των βουνών από τα Βαρ­δουσία ως πέρα τα Αρατοκέφαλα και το Βελούχι.

Τα φώτα των σκαρφαλωμένων χωριών στις πλαγιές των γύρω βουνών από μακριά έδιναν την αίσθηση μιας μικρής αποικίας αστερίων, καντήλια που φώτιζαν τα όνειρα μου...