Του Θανάση Δρίτσα*
H λέξη εμβόλιο ως παρέμβαση ασκεί ένα είδος λαγνείας στο ευρύ κοινό, η οποία λαγνεία καλλιεργείται και από τη βιομηχανία της Υγείας που επωφελείται οικονομικά στις μέρες μας. Τα εμβόλια παρουσιάζονται ως πανάκεια διά πάσαν νόσον, ως το μαγικό τσίμπημα που εξασφαλίζει μακροβιότητα και ευδαιμονία.
Η μελέτη βέβαια της ιστορίας των επιδημιών αποδεικνύει ότι η θνητότητα είχε ήδη αρχίσει να μειώνεται σημαντικά -σαν αποτέλεσμα βελτίωσης της δημόσιας υγιεινής- μετά το πρώτο μισό του 19ου αιώνα, αρκετά πριν την έλευση εμβολίων (η παραγωγή εμβολίων ουσιαστικά άρχισε να πυροδοτείται μετά την ανάπτυξη του εμβολίου κατά της λύσσας από τον Λουίς Παστέρ το 1885). Ισως η συνεισφορά ορισμένων εμβολίων, όπως π.χ. κατά της ευλογιάς, να υπήρξε καταλυτική σε μια επιδημία με θνητότητα 30-40%, αλλά τα υπάρχοντα στοιχεία αμφισβητούν τη διάρκεια προστασίας και την επάρκεια σύγχρονων εμβολίων έναντι κοινών λοιμωδών νοσημάτων όπως π.χ. ιλαρά, ανεμοβλογιά, κοκίτης.
Ιδιαίτερα στις ΗΠΑ υπάρχουν στοιχεία που δείχνουν π.χ. πρόσφατη σοβαρή επανεμφάνιση του κοκίτη παρά τον εμβολιασμό. Είναι βέβαιο ότι σε περιπτώσεις όπου ο κίνδυνος να πεθάνει κάποιος από την ίδια την ασθένεια είναι πολύ μικρός, θα πρέπει να λαμβάνεται πολύ προσεκτικά η απόφαση του να εμβολιάσει κάποιος μαζικά έναν πληθυσμό.
Παραμένει αξιοπερίεργο το πώς ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας κήρυξε ως πανδημία την τρέχουσα γρίπη των χοίρων, χωρίς να πληρούνται τα δύο βασικά κριτήρια πανδημίας γρίπης: η υψηλή θνητότητα-μεταδοτικότητα και η γενετική ταυτότητα του στοιχείου Η στον τύπο Η1Ν1 (το Η στοιχείο της γρίπης των χοίρων δεν είναι καινούργιο, αλλά μοιάζει με τον τύπο της γρίπης που κυκλοφορεί εδώ και δεκαετίες). Ούτε πολλοί άνθρωποι πεθαίνουν από γρίπη των χοίρων ούτε αυτή οφείλεται σε νέο απόλυτα μεταλλαγμένο ιό.
Περισσότερο απ όλα ανησυχητικός παραμένει ο όρος «υποχρεωτικός» εμβολιασμός, τον οποίο διατυμπανίζουν τα ΜΜΕ. Καμία ιατρική παρέμβαση δεν μπορεί να καταργήσει την αρχή της ελεύθερης βούλησης του ασθενούς, ιδιαίτερα με δεδομένα ήπιας λοίμωξης.
Ο εξαναγκασμός σε μαζικό εμβολιασμό μετατρέπει το κοινωνικό σύνολο σε πειραματόζωο και βάζει τα θεμέλια για μια νέα απολυταρχία της υγείας. Δεν θα αργήσουμε να δούμε έτσι καπνιστές και παχύσαρκους στην ηλεκτρική καρέκλα, ενώ αντίθετα κυκλοφορούν ήδη άνετα μεταξύ μας παιδεραστές, έμποροι ναρκωτικών και καταχραστές της δημόσιας περιουσίας. Περισσότερες φωνές ακαδημαϊκών ανδρών θα έπρεπε να ακούγονται αυτές τις τόσο πονηρές ημέρες, αλλά οι μεν ακαδημαϊκοί συμποσιάζονται ηδονικά μετά φαρμακευτικών αντιπροσώπων, οι δε πολιτικοί γυαλίζουν επιδεικτικά τις Καγιέν τους και αναφωνούν ως νέες Αντουανέτες: Τι έχει ο κόσμος και φωνάζει; Θέλει ψωμί; Μα γιατί δεν του δίνετε παντεσπάνι!
* Ο κ. Θανάσης Δρίτσας (MD, FESC) είναι καρδιολόγος στο Ωνάσειο Καρδιοχειρουργικό Κέντρο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου