Μικρασιατική Καταστροφή *
του π. Αθανασίου Γιουσμά
Η αγιότητα είναι ένα από τα βασικά ιδιώματα, τα οποία αποδίδει η Αγία Γραφή στο Θεό. Ο Θεός και είναι και λέγεται Άγιος, και απαιτεί την αγιότητα από μας τους ανθρώπους. «Άγιοι να γίνεστε, γιατί εγώ ο Κύριός σας είμαι Άγιος» (Λευιτ. 11, 44) είναι η προτροπή Του. Για το λόγο αυτό ο άνθρωπος καταβάλλει προσπάθειες, αγωνίζεται στη ζωή, έτσι ώστε ν’ αποφεύγει «την ανώμαλη κίνηση της σάρκας», όπως έλεγε ο Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής, δηλαδή την αμαρτία, και να επιδιώκει να ζει «κατά φύσιν», φυσιολογικά∙ δηλαδή να στρέφεται συνεχώς προς το Θεό. Κανένας δε γεννιέται άγιος∙ με τον αγώνα φτάνει κανείς στην αγιότητα βοηθούμενος από τα μέσα της Χάριτος, τα Μυστήρια της Εκκλησίας.
Η Εκκλησία μας από το 1922 με απόφαση της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος έχει καταγράψει στα αγιολόγιά της ως αγίους και τους Εθνομάρτυρες της Μικρασίας. Η ενορία μας πολύ πριν, από το 1989, τιμούσε τη μνήμη των Αγίων του 1922. Στο Συναξάρι της πρώτης Κυριακής του Σεπτεμβρίου διαβάζουμε: «Μνήμην επιτελούμεν των εκατοντάδων χιλιάδων ενδόξων Νεομαρτύρων, Ιερομόναχων και Μοναχών, προσέτι δε Ανδρών, Γυναικών και Παιδιών, των εν Μικρά Ασία μαρτυρησάντων κατά τα έτη 1918-1922». Και όλο αυτό το νέφος των αγίων περιφρουρεί την Ελλάδα και κοσμεί τη Βασιλεία του Θεού. Η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος με την ιστορική της αυτή απόφαση επιβεβαίωσε ό,τι το πλήρωμα της Εκκλησίας από ετών επιζητούσε κι έκαμε. Ο λαός του Θεού από τη Φλώρινα ως το Βόλο και ως τη Μυτιλήνη, πολύ πριν από αυτήν την αναγνώριση, τιμούσε τους προαναφερθέντες Μικρασιάτες ως αγίους, χτίζοντας παρεκκλήσια ή ιστορώντας εικόνες ή διοργανώνοντας δεήσεις και τελετές. Η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος στην πραγματικότητα, υπάκουσε σ’ ένα πολυχρόνιο αίτημα του λαού του Θεού και των μελών των Μικρασιατικών Σωματείων. Αψηφώντας πικρόχολα σχόλια, προχώρησε στην επίσημη αγιοκατάταξή τους. Ο δικαιοκρίτης Θεός βέβαια πολύ πριν από μας τους είχε «στα δεξιά Του», όπως χαρακτηριστικά λέει ο λαός. Το φωτοστέφανο της αγιότητας όλο αυτό το «νέφος» των Νέων Νεομαρτύρων το πέτυχαν με τον προσωπικό τους αγώνα και με το μαρτυρικό τους αίμα…
Δεν αποτελεί αυτό το άρθρο μας «αναμόχλευρη πληγών», γιατί η πληγή της Μικρασιατικής Καταστροφής δεν έπαψε ποτέ να αιμορραγεί στο σώμα της μητέρας Ελλάδος, αφού ακρωτηριασμένη παραμένει ως σήμερα και δεύτερον γιατί οι Χριστιανοί ανέχονται, δέχονται, συγχωρούν, αγαπούν, δεν ξεχνούν. Τι διαφορετικό μπορούμε να κάνουμε αλήθεια, απ’ αυτό που μας είπε ο Χριστός «αγαπάτε τους εχθρούς σας» (Ματθ. 5, 44); Και το αποδείξαμε πρώτοι στο σεισμό της Κωνσταντινουπόλεως και της Νικομήδειας. Αγαπάμε τους αδερφούς εχθρούς μας! Τι τρέλα και τι ανωτερότητα που κρύβει ο Χριστιανισμός… Είμαι Χριστιανός σημαίνει ότι έτσι οφείλω να συμπεριφέρομαι, έτσι οφείλω να σκέφτομαι κι ας είμαι απόγονος Μικρασιατικής γενιάς. Πάνω απ’ όλα, κι από Μικρασιάτες κι από Έλληνες, είμαστε Χριστιανοί. Δεν ξεχνάμε, αλλά αγαπάμε και συγχωρούμε.
Άραγε ενεργούν όμοια κι εκείνοι στα τυχόν δικά μας λάθη, αφού «ο πόλεμος μετατρέπει κι απ’ τις δύο μεριές τους ανθρώπους σε γουρούνια»; Μ’ αυτές τις σκέψεις εύχομαι και προσεύχομαι η ειρήνη να βασιλεύει ανάμεσα στους δύο λαούς μας κι οι έμποροι του πολέμου να συνειδητοποιήσουν τη θέληση και των δύο λαών για αγάπη κι ειρήνη. Αμήν!
----------------
* Εφημερίδα Εμπρός, 17 Σεπτεμβρίου 2008
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου