Η άρνηση και η μετάνοια του Πέτρου φανερώνουν και μια άλλη πνευματική πραγματικότητα, σχετικά με τις πτώσεις των πιστών.
Οι πτώσεις των μαθητών του Χριστού γίνονται κάτω από το φιλάνθρωπο και ιλαρό βλέμμα Του. Ο Κύριος τους παρακολουθεί καθώς μπαίνουνε στην περιοχή του πειρασμού και το βλέμμα της αγάπης Του τους αγκαλιάζει, καθώς γλιστρούν στην αμαρτία.
Και αυτοί, επειδή τον αγαπούν, νιώθουν το παραπονεμένο, μα πάντα στοργικό βλέμμα του Χριστού και συναισθάνονται το αμάρτημά τους. Δεν απομακρύνονται από τον Κύριο, αν και νιώθουν ότι προσέβαλαν την αγάπη Του. Μόνο κλαίνε γι’ αυτό. Κλαίνε «πικρώς» μαζί με τον Πέτρο.
Ο Κύριος ακόμη προσβλέπει με ιδιαίτερη συμπάθεια στις πτώσεις των μαθητών Του. Γνωρίζει πως δεν το κάνουν για να τον λυπήσουν. Δεν αμαρτάνουν εν ψυχρώ, με τη θέλησή τους, αλλά από αδυναμία και συναρπαγή. Γι’ αυτό και δεν τους αποδοκιμάζει. Απλώνει στοργικά το χέρι Του και ανασηκώνει τον πεσμένο μαθητή Του, σφουγγίζοντας τα δάκρυα της μετανοίας του και ψιθυρίζοντάς του γλυκά, απαλά στο βάθος της ψυχής του: "παιδί μου, φιλείς με;"
π.Γ.Στ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου