Πνευματικές νουθεσίες Γέροντος Πορφύριου Καυσοκαλυβήτη

* Πριν την κοίμησή του δύο εβδομάδες είπε τηλεφωνικώς, από το κελλί του στα Καυσοκαλύβια του Αγίου Όρους, τα εξής στην ερώτηση μιας κυρίας, πότε θα επέστρεφε στην Αθήνα: «Άκουσε, κόρη μου, σας αγαπώ όλους, αλλά εδώ έχω υψηλότερα καθήκοντα. Είμαι πολύ αμαρτωλός και ήρθα εδώ να βρω το Θεό».

* «Όταν φύγω θα είμαι πιο κοντά σας. Μετά θάνατον καταργούνται οι αποστάσεις».

* «Η εποχή μας είναι σαν την εποχή του Χριστού. Και τότε ο κόσμος είχε φθάσει σε μία αθλία κατάσταση. Ο Θεός, όμως μας λυπήθηκε. Και τώρα δεν πρέπει ν' απελπιζόμαστε. Βλέπω μέσα από τη συμφορά να εμφανίζεται κάποιος πολύ σπουδαίος άνθρωπος του Θεού, ο οποίος θα συνεγείρει και θα ενώσει τον κόσμο προς το καλό».

* «Ο ταπεινός, έλεγε, δεν είναι μια προσωπικότητα διαλυμένη. Έχει συνείδηση της καταστάσεώς του, αλλά δεν έχει χάσει το κέντρο της προσωπικότητάς του. Ξέρει την αμαρτωλότητά του, τη μικρότητά του και δέχεται τις παρατηρήσεις του πνευματικού του, των αδελφών του. Λυπάται, αλλά δεν απελπίζεται. Θλίβεται, αλλά δεν εξουθενώνεται και δεν οργίζεται. Ο κυριευμένος από το πλέγμα κατωτερότητας, εξωτερικά και στην αρχή, μοιάζει με τον ταπεινό. Αν, όμως, λίγο τον θίξεις ή και τον συμβουλεύσεις, τότε το αρρωστημένο εγώ εξανίσταται, ταράζεται, χάνει κι' αυτή τη λίγη ειρήνη που έχει. Το ίδιο, έλεγε, συμβαίνει και με τον παθολογικά μελαγχολικό σε σχέση με το μετανοούντα αμαρτωλό. «Ο μελαγχολικός περιστρέφεται κι' ασχολείται με τον εαυτό του και μόνο. Ο αμαρτωλός, που μετανοεί κι' εξομολογείται, βγαίνει από τον εαυτό του. Αυτό το μεγάλο έχει η πίστη μας: τον εξομολόγο. Τον πνευματικό. Έτσι και το 'πες στο Γέροντα κι' έλαβες τη συγχώρεση, μη γυρνάς πίσω...».