« ΠΑΝΤΩΝ ΔΟΥΛΟΣ»
Έχουν περάσει πάνω από είκοσι αιώνες από τότε που ο Χριστός είπε στους Μαθητές Του αυτό τον λόγο: « ος αν θέλη υμών γενέσθαι πρώτος έσται πάντων δούλος», κι’ όμως έχουμε μεγάλη δυσκολία να το κατανοήσουμε. Αυτό μας βοηθεί ν’ αντιληφθούμε κάπως ποια ανατροπή σήμαινε αυτό για τον τρόπο σκέψεως της εποχής εκείνης. Διότι εμείς σήμερα αδυνατούμε να συλλάβουμε το ακριβές του περιεχόμενο, γιατί έχουμε χάσει την αίσθηση του τι ήταν εκείνη την εποχή ο δούλος.
Αλλά εκείνο που δυσκολεύει ακόμα περισσότερο την κατανόηση ιδιαίτερα δε την εφαρμογή της προτροπής του Κυρίου είναι, ότι ο Χριστός λέγει ότι, όποιος θέλει να γίνει πρώτος θα είναι ο δούλος των άλλων. « Πάντων δούλος» σημαίνει δούλος όχι μόνον των καλών, αλλά και των κακών και πονηρών. Και το ακόμα δυσκολότερο είναι, ότι θα γίνει κανείς δούλος όλων των άλλων όχι από ανοησία ή δειλία ή φόβο, ούτε από υπολογισμό, αλλά προς χάρη της ανάπτυξης της Βασιλείας του Θεού στη γη. Γι’αυτόν τον σκοπό θα είναι κανείς « πάντων δούλος».
Η σκέψη αυτή μπορεί να προκαλέσει κάποια αντίρρηση, όταν αυτός ο τύπος του χριστιανού είναι ίσως αρρωστημένος και ότι δεν πρέπει ο χριστιανός να γίνει ένα άβουλο πλάσμα χωρίς προσωπικότητα και αξιοπρέπεια, και όποιος προβάλλει αυτή την αντίρρηση κινδυνεύει να φανεί , ότι έχει δίκαιο υποστηρίζοντας ότι αυτά είναι αρρωστημένα πράγματα.
Θα μπορούσαμε να τα δεχθούμε αυτά ως αρρωστημένα, αν προηγουμένως αποδειχθεί ότι, και ο Απ. Παύλος ήταν αρρωστημένος, γιατί εκείνος πραγματικά είχε γίνει « πάντων δούλος». Π.χ. ενώ και αυτός ο Απ. Πέτρος, αλλά και άλλοι Απόστολοι, είχαν την οικογένεια του,ο Απ. Παύλος για να είναι εύχρηστος στην διακονία του Ευαγγελίου, δεν δημιούργησε δική του οικογένεια. Επίσης ενώ είχε το δικαίωμα να συντηρείται από τους πιστούς, αυτός προτίμησε να εργάζεται ως σκηνοποιός, για να έχει τα απαραίτητα αυτός και οι συνεργάτες του. Και τούτο για να μην πάρουν αφορμή κάποιοι και τον κατηγορήσουν, ότι εκμεταλλεύεται το κήρυγμα του Ευαγγελίου για να ζει εις βάρος των άλλων. Το χειρότερο όμως είναι ότι, ενώ εργάστηκε και δεν άφησε περιοχή του τότε γνωστού κόσμου που να μη σπείρει το λόγο του Ευαγγελίου, οι εχθροί του τον συκοφαντούσαν ακριβώς σ’αυτό σημείο. Έλεγαν δηλ. ότι τάχα δεν είναι απόστολος και τον περιφρονούσαν ως δεύτερης κατηγορίας εργάτη της Εκκλησίας.
Όπου πήγαινε και προσείλκυε ανθρώπους στον χριστιανισμό μετά από λίγο πήγαιναν για να τον διαβάλλουν στους νεοφώτιστους ως πρόσωπο και ως αξία. Μια τέτοια λοιπόν μεγάλη εκκλησιαστική προσωπικότητα που εργάσθηκε τα μέγιστα όσον κανείς άλλος και κάτω από τέτοιες συνθήκες, αλλά και να ανέβει τόσο ψηλά, δεν είναι σοβαρή ούτε η παραμικρή σκέψη, ότι ήταν ένας αρρωστημένος τύπος. Μάλιστα τη στιγμή που μπορούσε να έχει μια λαμπρή σταδιοδρομία, παρ’ όλα αυτά με τη θέληση στη χάρη του έργου του Χριστού και από αγάπη προς τους αδελφούς του απαρνήθηκε τα πάντα και έγινε « πάντων δούλος».
Αλλά τέτοιου είδους αντιρρήσεις θα μπορούσαν να χαρακτηρισθούν μάλλον ως προφάσεις. Η αντίρρηση που θα ήταν βάσιμη είναι ότι ,η προτροπή αυτή δεν εφαρμόσθηκε από πολλούς. Πράγματι δεν είναι εύκολο στον καθένα να γίνει « πάντων δούλος». Τα έργο αυτό είναι προνόμιο λίγων που έχουν προικισθεί με ισχυρές πνευματικές δυνάμεις και μπορούν σ’ όλη τους τη ζωή ν’αντέξουν το καμίνι της σκληρής δοκιμασίας και να καμφθούν. Το προνόμιο αυτό δίνεται μόνο « οις ητοίμασται».
Οπότε τίθεται το ερώτημα για μας τους πολλούς, που δεν έχουμε το προνόμιο να γίνουμε « πάντων δούλοι». Τι θα γίνει με μας σχετικά με την προτροπή αυτή; Γιατί σαν άνθρωποι έχουμε μέσα μας τη φιλοδοξία να πρωτεύουμε. Αφού λοιπόν έχουμε μεν τη φιλοδοξία να καταλάβουμε κάποια πρώτη θέση, ο Χριστός μας καλεί «ος αν θέλει γενέσθαι πρώτος» να γίνει « πάντων δούλος», τι πρέπει να κάνουμε;
Γιατί παράλληλα δεν αισθανόμαστε επαρκείς ψυχικά για ν’ανταπεξέλθουμε σ’αυτή τη σκληρή και ισόβια δοκιμασία. Ο ένας τρόπος ήταν να καταπνίξουμε τη φιλοδοξία μας, αλλά ίσως αυτό να μην ήταν δυνατό. Ο άλλος τρόπος ήταν να καταπνίξουμε τον αγώνα με τη βεβαιότητα ότι θα αποκάμουμε. Το πρόβλημα είναι πράγματι δεινό.
Εκείνο που πρέπει να κάνουμε οι περισσότεροι είναι ν’ακολουθούμε το Χριστό αν όχι κατά πόδας, τουλάχιστον από μακριά. Να προχωρούμε προς την κατεύθυνση που υποδεικνύει ο Χριστός προς τους λίγους, δηλ. να μην έχουμε αντίθετη κατεύθυνση. Να προσπαθούμε στο μέτρο των δυνάμεων μας να μην προσκολληθούμε αποκλειστικά στον εαυτό μας και πολύ περισσότερο να μην καταπιέζουμε και εκμεταλλευόμαστε τους άλλους, να μην γίνουμε οι δυνάστες τους. Μας υποδείχθηκε που βρίσκεται η κορυφή. Αφού δεν μας είναι δυνατό να ανέλθουμε μέχρι εκεί, τουλάχιστον ας μην εγκαταλείψουμε τη βάση της και να μην πάψουμε να κινούμαστε προς τα επάνω. Ας έχουμετην ανοδική πορεία τουλάχιστον. Τότε ο Κύριος μπορεί να μην μας κατατάξει μεταξύ ίσως των προνομιούχων εκείνων που με την ολοκληρωτική τους θυσία κατέκτησαν την άκρως τιμητική θέση, όμως σίγουρα θα συγκαταριθμούμε μεταξύ των εκλεκτών Του.
Ας ευχηθούμε ο αριθμός των προνομιούχων που γίνονται «πάντων δούλος» να αυξάνεται, γιατί αυτοί αποτελούν τα εξυγιαντικά στοιχεία της κοινωνίας και φάροι πορείας, οι οποίοι όσο λίγοι κι’αν είναι με την ευεργετική παρουσία τους προλαμβάνουν τα περισσότερα ναυάγια και οδηγεί τους επιβάτες σε σωτήριο λιμάνι και ασφάλεια.
π.Γ.Στ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου