Η ΥΠΕΡΑΓΙΑ ΘΕΟΤΟΚΟΣ ΣΤΗΝ ΠΑΛΑΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗ, π.Γ.Στ.

          Η Υπεραγία Θεοτόκος ως το κατ’εξοχήν πρόσωπον της σωτηρίας του ανθρώπου έχει προφητευθεί αιώνες πριν γεννηθεί. Γι’αυτό και η ζωή της βρίσκεται στο κέντρο της ιστορίας και αποτελεί « το περιήχημα της προφητικής αγγελίας».

          Άπειρες είναι οι προτυπώσεις της Παλαιάς Διαθήκης οι οποίες αναφέρονται στο πρόσωπο της Θεοτόκου.

          Ενδεικτικώς αναφέρουμε τις πιο χαρακτηριστικές.

          -Ο προφήτης Ιεζεκιήλ την ονομάζει « κεκλεισμένην πύλην». Προτυπώνει την περθενικήν μήτρα από την οποία θα διέλθει ο Χριστός και έκτοτε θα παραμένει « κεκλεισμένη», εννοώντας το αειπάρθενον της Θεοτόκου.

          _ « επτάφωτη λυχνία» που έκαιε στη σκηνή του μαρτυρίου. Η Θεοτόκος είναι φαεινή λυχνία-«η μητέρα του φωτός».

          _  «χρυσή στάμνα» που περιείχε το μάννα. Προεικονίζει την Θεοτόκο, η οποία ως άλλη χρυσή στάμνα έφερε μέσα της τον Ιησού που είναι ο «άρτος της ζωής».

          _ « κλίμαξ» την οποία είδε ο Ιακώβ να ενώνει τον ουρανό κα τη γη. Η Θεοτόκος ως μυστική κλίμαξ ένωσε τον ουρανό με τη γη με τη γέννηση του Χριστού.

          _  « άφλεκτη βάτος» η καιομένη και μη καταφλεγομένη που είδε ο Μωϋσής στο όρος Χωρήβ. Προτυπώνει την Θεοτόκο η οποία ως άλλη βάτος ακατάφλεκτη κράτησε μέσα της το « πυρ της θεότητος» χωρίς να φθαρεί η παρθενία της.

          _ «ολόφωτη νεφέλη» και « πύρινος στύλος» που φώτιζαν τους Ισραηλίτες ημέρα και νύχτα δείχνοντας το δρόμο προς τη γη της επαγγελίας. Αυτή ως «νεφέλη ολόφωτος» επισκιάζει «τους πιστούς απαύστως» και ως πύρινος στύλος οδηγεί τον νέο Ισραήλ στην αληθινή ζωή.

          _ « οι τρείς παίδες εν τη καμίνω» αποτελούν προτύπωση του θεομητορικού μυστηρίου. Όπως οι τρείς παίδες διεσώθησαν από τη φωτιά την οποία « ο πόκος της Θεοτόκου» μετέτρεψε τη φλόγα σε δρόσο, έτσι και η παρθενική μήτρα της Θεοτόκου, αν και δέχθηκε το πυρ της θεότητος, έμεινε άφθορη.

          _ « η ράβδος του Ααρών» που βλάστησε ,προκαταγγέλλει την Θεοτόκο που φύτρωσε από τη ρίζα του γενεαλογικού δένδρου του Ιεσσαί. « ράβδος εκ της ρίζης Ιεσσαί και άνθος εξ αυτής Χριστέ εκ της παρθένου ανεβλάστησας».

          Εκτός απ’αυτές τις προτυπώσεις υπάρχουν κι’άλλες προεικινίσεις της Π. Δ. που αναφέρονται στη Θεοτόκο όπως:

          _ η Κιβωτός του Νώε

          _ η προφητεία του Ησαϊα, « ιδού η παρθένος εν γαστρί έξει».

          _ η σκηνή του Αβραάμ, στη οποία κατασκήνωσε ο Λόγος του Θεού.

          _ η Εδέμ, προτυπώνει τη νοητή Εδέμ- την Παναγία- στους κόλπους της οποίας κατοικεί ο νέος Αδάμ, ο Χριστός.

          Η Θεοτόκος που έγινε Μητέρα του Θεού δεν είναι μόνο το κέντρο των προφητειών και της μεσσιανικής

 προσδοκίας, αλλά και το κέντρο της ελπίδας των πιστών.

          Οι συμφορές και οι θλίψεις, τα βάσανα και οι  πειρασμοί του βίου είναι τόσοι, ώστε ο άνθρωπος να αναζητά την « κραταιάν σκέπην της Θεοτόκου».

          Η Θεοτόκος ως Μητέρα του Θεού έχει « άπειρον την προς τον Θεόν παρρησίαν, γι’αυτό « ουδείς προστρέχων προς αυτήν κατησχυμένος απ’αυτής εκπορεύεται, αλλ’αιτείται την χάριν και λαμβάνει το δώρημα προς το συμφέρον της αιτήσεως».

 

π. Γ. Στ.