(Σε μετάφραση Κωστή Παλαμά)
Κύριε, γυναίκα αμαρτωλή, πολλά
πολλά. θολά, βαριά τα κρίματα μου.
Μα ,Κύριε, πως η Θεότη Σου μιλά
Μες στην καρδιά μου!
Κύριε, προτού Σε κρύψ’ η εντάφια γη
Από την δροσαυγή λουλούδια πήρα
Κι απ’ της λατρείας την τρίσβαθη πηγή
Σου φέρνω μύρα.
Οίστρος με σέρνει ακολασίας…Νυχτιά
σκοτάδι αφέγγαρο, άναστρο με ζώνει,
το σκοτάδι της αμαρτίας, φωτιά
Με καίει, με λιώνει.
Εσύ που από τα πέλαα τα νερά
τα υψώνεις νέφη, πάρε τα, Ερωτά μου,
κυλάνε, είναι ποτάμια φλογερά
Τα δάκρυα μου.
Γύρε σ’ εμέ. Η ψυχή μου πως πονεί!
Δέξου με, Εσύ που δέχθηκες και γείραν
άφραστα ως εδώ κάτω οι ουρανοί
και σάρκα επήραν.
Στ’ άχραντα Σου πόδια, βασιλιά
Μου Εσύ, θα πέσω και θα στα φιλήσω
Και με της κεφαλής μου τα μαλλιά
Θα στα σφουγγίσω.
Τα’ άκουσε η Εύα μες στο αποσπερνό
Της παράδεισος φως ν’ αντιχτυπάνε,
Κι αλαφιασμένη κρύφτηκε…Πονώ
Σώσε, έλεος ,κάνε.
Ψυχοσώστ’ οι αμαρτίες μου λαός,
τα αξεδιάλυτα ποιος θα ξεδιαλύσει;
Αμέτρητο Σου το έλεος ,ο Θεός!
΄Αβυσσο η κρίση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου