Τὸ μοναδικὸ τραγούδι ποὺ ἀκούστηκε ποτέ: «Ὁ θάνατος τεθανάτωται!»

Ἀρχιμανδρίτου Βασιλείου Γοντικάκη

Αὐτὸς πῆγε πολὺ πιὸ κάτω στὸν ἑαυτό μας, ἀπ᾽ ὅ,τι μποροῦμε νὰ πᾶμε ἢ νὰ δοῦμε ἐμεῖς. Μπῆκε στὰ ἄγνωστα βάθη μας. Καὶ τὰ γέμισε ὅλα μὲ φῶς, συγχώρηση, παράκληση. Κατέβηκε μόνο μὲ ἀγάπη καὶ σεβασμὸ πρὸς τὴ φύση μας τὴν κεκρυμμένη καὶ θεοειδῆ, ποὺ τὴν κακοποιήσαμε μὲ τὴν ἀνταρσία μας.

Δὲν ἦλθε γιὰ νὰ κάμη κάτι ἐξωτερικὸ ἢ ἐπὶ μέρους. Ἀλλὰ τὸ ἕνα, τὸ καθολικὸ καὶ ἀκαθαίρετο.

Δὲν προσφέρει κάτι λίγο ἀπὸ τὸν ἑαυτό του (κόπο, διδασκαλία) ἢ κάτι ξένο ἀπὸ τὸν ἑαυτὸ του (αἷμα

ταύρων καὶ τράγων). Ἀλλὰ ὁλόκληρο τὸν ἑαυτό του. Ὑφίσταται τὸν ἑκούσιο θάνατο. Δὲν κατέβηκε ἀπὸ τὸ σταυρὸ ζωντανός, ὅπως ζητοῦσαν οἱ Ἑβραῖοι, γιὰ νὰ δοῦν καὶ νὰ πιστέψουν αὐτοὶ ποὺ ἦταν ἐκεῖ μπροστά. Δὲν ἦλθε

γιὰ νὰ κάνη παρόμοιες θαυματουργίες, οὔτε γιὰ νὰ μᾶς ἐντυπωσίαση μὲ ὑπερφυσικὰ γεγονότα καὶ φαινόμενα. Κατέβηκε ἀπὸ τὸ σταυρὸ νεκρός. Καὶ νίκησε διὰ τοῦ θανάτου τὸ θάνατο. Ἐκεῖ βρίσκεται τὸ μοναδικὸ μεγαλεῖο τῆς χάριτος καὶ τῆς δυνάμεώς του.

Δὲν θυσιάζεται μέσα σὲ ναό, ἀλλὰ ἔξω στέγης καὶ ναοῦ, ἐπὶ ὑψηλοῦ ἰκρίου, τοῦ σταυροῦ, γιὰ νὰ καθαγιάση τὸν ἀέρα καὶ τὴν κτίση ὅλη. Κάθε τόπος ἔγινε θυσιαστήριο.

Δὲν θυσιάζεται μέσα σὲ μιὰ πόλη γιὰ ἕνα ἔθνος. Ἀλλὰ ἔπαθε ἔξω τειχῶν καὶ πόλεως, γιὰ νὰ δείξη ὅτι εἶναι καθολικὴ ἡ θυσία, ὑπὲρ ὅλης τῆς οἰκουμένης, τῆς ἀνθρωπότητος (Χρυσόστομος).

Αὐτὸ εἶναι τὸ παρήγορο γιὰ τὸν ἄνθρωπο. Τὸ μόνον καινὸν ὑπὸ τὸν ἥλιον, ποὺ καινίζει τὸν ἄνθρωπο καὶ τὴν κτίση. Ἀνιστάμενος συνανιστᾶ τὴν οἰκουμένη. Καὶ χαίρεται ἡ κτίσις ὅλη καὶ ἡ ἀνθρωπότης. Δὲν ἔχομενικητὰς καὶ νικημένους. Ἔχομε μόνο νικητάς. Ἔχομε μόνο φῶς, μόνο χαρά. Τὰ πάντα πεπλήρωται φωτός. Τὸ μοναδικὸ τραγούδι ποὺ ἀκούστηκε ποτέ: «Ὁ θάνατος τεθανάτωται!»