ΜΕΓΑ ΣΑΒΒΑΤΟ, «ΣΙΓΗΣΑΤΩ ΠΑΣΑ ΣΑΡΞ ….»

«… Την θεόσωμον ταφήν του Κυρίου και την εις άδου κάθοδον εορτάζομεν».

           « Άπειρον το θείον και ακατάληπτον και μόνον αυτού καταληπτόν η απειρία και ακαταληψία». Με τα λόγια αυτά ο ιερός Δαμασκηνός ορίζει αρνητικά την ιδέα περί του Θεού. Ένα τρόπο αγνωσίας αλλά και προσέγγισης κατά την παράδοση της Εκκλησίας. Ο άλλος τρόπος για να Τον αναγνωρίσουμε και να ζήσουμε μαζί Του, δόθηκε στο πρόσωπο του Χριστού. Ο ακατάληπτος έγινε κατανοητός. Ήρθε πιο κοντά σ’ εμάς χωρίς να καταργηθεί η υπερβατικότητα Του. Έγινε « οικείος» του ανθρώπου για να τον ευεργετήσει , ως Θεός.

          Από τότε πολλές αιρέσεις επιχείρησαν να μειώσουν, άλλοτε τη Θεότητα του Χριστού και άλλοτε την ανθρώπινη φύση Του. Επιχειρώντας να « εκλογικεύσουν» το Μυστήριο της ενώσεως του Θεού με τον άνθρωπο, κυρίως όμως να ικανοποιήσουν την εγωπαθή γνώση, οδηγήθηκαν σε πλήρη σύγχυση. Αγνοήθηκαν γιατί αγνόησαν το προαιώνιο και αναλλοίωτο σχέδιο του Θεού για τη σωτηρία του ανθρώπου.

          Μαζί τους όμως « αγνοούμαστε» και όσοι επιχειρούμε να εξιχνιάσουμε, δήθεν, το Μυστήριο του Πάθους, την Ταφή και την Ανάσταση, με μοναδικό κριτήριο τον « ορθό» λόγο και αποκλειστικό στόχο τη γνώση. Σε όσους απολυτοποίησαν αυτή τη μέθοδο, περιφρονώντας την αλήθεια, τους σοφούς, τους ερευνητές, τους εμπόρους της γνώσης, τους συζητητές του αιώνος τούτου, ό Χριστός απαντά με την απροσδόκητη και συγκλονιστική θέση: « εξομολογούμεν σοι πάτερ, κύριε του ουρανού και της γης, ότι απέκρυψας ταύτα από σοφών και συνετών και απεκάλυψας  αυτά νηπίοις», « ( Μτθ. 11,25).

          Στη Θ. Λειτουργία του Μ. Σαββάτου ψάλλομε, αντί χερουβικού, έναν ύμνο που θα μπορούσε να μας μυσταγωγήσει στα φοβερά νοήματα της σταυρικής θυσίας, της ταφής και καθόδου του Κυρίου στον ΄Αδη. Οι πρώτες λέξεις: « σιγησάτω πάσα σαρξ βροτεία και στήτω μετά φόβου και τρόμου και μηδέν γήϊνον εν εαυτή λογιζέσθω…», θα ήταν αρκετές να μας οδηγήσουν, μέσα από την ατμόσφαιρα της λατρείας, στα ενδότερα μιας αποφατικής σύλληψης του Μυστηρίου και να προσδιορίσουν τη στάση μας απέναντι στα δρώμενα! Στάση συγκλονισμού και βιωματικής επικοινωνίας, στάση δι’ εσόπτρου εν αινίγματι»όπου η σχέση, μεταξύ « νοούντος» και « νοουμένου» αποκαθίσταται και το άπειρο εισέρχεται μυστικά στο πεπερασμένο!

π.Γ.Στ.