Οι θλίψεις των πιστών

Σ’ ολόκληρη τη ζωή του ο πιστός παλεύει, όπως όλη τη νύχτα ο Ιακώβ με τον άγγελο του Θεού. Όλη η αξία μας είναι σ’ αυτή την πάλη, για να γίνουμε καλύτεροι και να πάρουμε το βραβείο της “άνω κλήσεως”. Ο απ. Ιάκωβος  αρχίζει να γράφει την επιστολή του με αυτά τα λόγια: “πάσαν χαράν ηγήσασθε, αδελφοί μου, όταν πειρασμοίς περιπέσητε ποικίλοις....”, δηλαδή να το έχετε, αδελφοί μου, μεγάλη χαρά, όταν πέσετε σε διάφορες δοκιμασίες. Και λίγο πιο κάτω γράφει πάλι σαν να θέλει να εξηγήσει το πράγμα: “μακάριος ανήρ ος υπομένει πειρασμόν, ότι δόκιμος γενόμενος λήψεται τον στέφανον της ζωής, ον επηγγείλατο ο Κύριος τοις αγαπώσιν αυτόν”. Δηλαδή χαρά στον άνθρωπο που αντέχει σε δοκιμασία, γιατί όταν δοκιμασθεί και φανεί άξιος θα λάβει το στεφάνι της ζωής, που υποσχέθηκε ο Κύριος σ’ εκείνους  που τον αγαπούν.

          Στη θλίψη, στον κίνδυνο και στην ανάγκη πρέπει  να προσθέσουμε και τη δίκαιη οργή του Θεού. Αλλά όλα αυτά που δυσκολεύουν και απειλούν τη ζωή μας, δεν είναι παρά παιδαγωγικά μέσα της αγάπης του Θεού, που δεν αφήνει τον πιστό άνθρωπο να δοκιμασθεί παραπάνω από την αντοχή του,αλλά μαζί με τον πειρασμό κάθε φορά του δίνει και την αντοχή “του δύνασθε υπενεγκείν”, να μπορεί να τον σηκώσει. Ο λόγος εδώ μας πάει μακριά, αλλά δεν πρέπει να ξεφύγουμε από το θέμα, που είναι η δέηση της Εκκλησίας “Υπέρ του ρυσθήναι ημάς...”. Αυτό ακριβώς παρακαλούμε και δεόμαστε, όχι να πάρει τη θλίψη από πάνω μας, αλλά να μας δώσει τη δύναμη να την σηκώσουμε. Να μη μας δοκιμάσει παραπάνω απ’ ό, τι μπορούμε και να αφήσει την οργή του επάνω μας όσο μας αξίζει.

          γ.