Ο ΔΡΟΜΟΣ ΠΟΥ ΟΔΗΓΕΙ ΣΤΗΝ ΑΓΙΟΤΗΤΑ
Σήμερα, δεύτερη Κυριακή από το Πάσχα, γιορτάζουμε αυτούς που υπηρέτησαν τον τάφο του Χριστού. Αυτούς που φρόντισαν να Τον κατεβάσουν από τον Σταυρό, να Τον ετοιμάσουν και να Τον κηδέψουν. Τον Ιωσήφ και τον Νικόδημο. Αλλά κι΄εκείνους που πήραν την απόφαση να ολοκληρώσουν την ταφή του Ιησού, τις άγιες Μυροφόρες γυναίκες, οι οποίες πρώτες αξιώθηκαν να ζήσουν κάτι που δεν περίμεναν. Την εμπειρία του άδειου Τάφου και στη συνέχεια την εμπειρία της Αναστάσεως.
Αν προσέξουμε, βλέπουμε, ότι τις Μυροφόρες χαρακτηρίζουν δύο πράγματα. Μια επιμονή να ακολουθούν τον Χριστό και μια στάση ηρωισμού. Οι ευαγγελιστές σημειώνουν, «αἱ γυναῖκες αἱ συνακολουθήσασαι αὐτῷ ἀπό ταῆς Γαλιλαίας». Τον ακολουθούν μέχρι τον Γολγοθά και είναι δίπλα Του, όταν Εκείνος πεθαίνει και παρακολουθούν τα της ταφής. Γι΄αυτό και γυρίζοντας αγόρασαν και ετοίμασαν αρώματα.
Και την άλλη μέρα συνέχισαν να ενεργούν με ηρωισμό. Γιατί ακολουθούν και θέλουν να περιποιηθούν κάποιον που δεν έχει καμιά αξία σ΄αυτόν τον κόσμο, ένα νεκρό που μπήκε στο μνήμα με την καταδίκη των Ιουδαίων και την επικύρωση της ρωμαϊκής αρχής.
Αυτόν λοιπόν τον ηττημένο άνθρωπο, που ήταν μέσα στον τάφο οι μυροφόρες αποφάσισαν να Τον υπηρετήσουν. Και μετά πηγαίνουν κόντρα στη λογική. Όταν πλησιάζουν προς τον τάφο, σκέπτονται, ότι υπάρχει η κουστωδία. Όλα αυτά τα σκέπτονται ενώ πηγαίνουν προς τον τάφο. Παρ΄όλα αυτά συνεχίζουν.
Αν συγκρίνουμε τη στάση των Μυροφόρων με τη στάση των Μαθητών διαπιστώνουμε, ότι τις Μυροφόρες διακρίνει ο σεβασμός προς τις εντολές, η αφοσίωση, το καθήκον να υπηρετήσουν έναν άνθρωπο. Αντίθετα στους Μαθητές βλέπουμε την πίστη του Πέτρου, την αγάπη του Ιωάννη, την δυσπιστία του Θωμά. Δηλ. η ζωή των Μαθητών κατά την διάρκεια του πάθους του Χριστού και μέχρι την Ανάσταση περνά μέσα από εξωτερικές και εσωτερικές συγκρούσεις. Αντιμετωπίζουν μεγάλα διλήμματα και πρέπει να πάρουν καθοριστικές αποφάσεις.
Συγκρούονται με τους Ιουδαίους, φοβούνται τους ηγέτες τους και τις ρωμαϊκές αρχές. Συγκρούονται με τον εαυτό τους. Κινδυνεύουν να χάσουν την πίστη τους. Είναι πληγωμένοι από τη θλίψη και αισθάνονται ντροπή, γιατί διαψεύσθηκαν οι ελπίδες τους.
Αντίθετα οι Μυροφόρες δεν είχαν καμία εσωτερική σύγκρουση. Σταθερά τηρούν την εντολή του Σαββάτου και αγοράζουν αρώματα για να περιποιηθούν το νεκρό σώμα του Ιησού. Εκείνο που τις απασχολεί είναι η μεγάλη πέτρα που φράζει την είσοδο του μνημείου. Ό,τι σκέπτονται και τις απασχολεί, έχει να κάνει με το σώμα του Χριστού. Φεύγουν κλαίοντας από τον τάφο το βράδυ της Παρασκευής και το πρωί της Κυριακής πήγαν πάλι κλαίουσαι.
Αντίθετα με τους Μαθητές, βρίσκονται με το νου και το σώμα κοντά στο σώμα του Ιησού. Αυτά που συμβαίνουν στους μεν είναι πολύ μεγάλα. Αυτά που συμβαίνουν στις δε πολύ μακρύτερα και ταπεινότερα.
Πιστεύουμε πως μας πηγαίνει περισσότερο η στάση των αγίων Μυροφόρων. Δηλ. η στάση εκείνη που δεν έχει κατανοήσει επακριβώς το μυστήριο του Ιησού Χριστού. Όμως η στάση τους αυτή μας βοηθάει να προσεγγίσουμε το μυστήριο του Χριστού. Εμείς που δεν έχουμε τη μεγάλη πίστη, την αγάπη, τη δυσπιστία του Θωμά, μπορούμε να έχουμε αυτό που είχαν οι Μυροφόρες. Να ακολουθούμε τον Χριστό με αφοσίωση, να αναζητούμε τις υποχρεώσεις μας και τα καθήκοντα μας και να προσπαθούμε να κατανοήσουμε αυτό ξεπερνάει τις δυνάμεις μας. Και ενώ αυτά είναι τόσο χαμηλά σε μας μ' αυτό που θέλει ο Θεός και που τα είχαν οι άλλοι, ο Χριστός τα δέχεται. Και αυτό φαίνεται από το ότι φανερώνεται στις γυναίκες. Αξιώνονται εκείνες να Τον προσκυνήσουν αναστημένο και να δουν τον άδειο Τάφο. τα μεγάλα αυτά πράγματα.
Ο Χριστός τα αποδέχεται ταπεινά, γιατί έγιναν με ηρωισμό, με υπομονή, επιμονή και με καλοσύνη. Επειδή με αυτά τα ταπεινά συμβαίνει να γίνεται το μεγαλύτερο απ' όλα: η συμπόνια μας προς τους άλλους ανθρώπους. Η συμπόνια έρχεται μόνο όταν πλησιάζουμε τον άρρωστο, τον σακατεμένο άνθρωπο με το σώμα μας και όχι με το μυαλό μας. Με αρχή τις Μυροφόρες γυναίκες, όσοι πίστεψαν στο Χριστό στάθηκαν πάντα δίπλα στους αρρώστους. Ήξεραν και ξέρουν, ότι αυτό θέλει ο Χριστός. Ότι αυτός είναι ο δρόμος που οδηγεί την αιωνιότητα.
Ο Άγ. Γρηγόριος ο Θεολόγος λέγει: «ας ακολουθήσουμε σαν τις Μυροφόρες κι εμείς κι΄ ας θρηνήσουμε το Χριστό στον τάφο Του.
Όχι γιατί ο Χριστός έχει ανάγκη το θρήνο μας, αλλά τον δέχεται, γιατί είναι ο δικός μας τρόπος. Γιατί έτσι εμείς σκεπτόμαστε και έτσι μπορούμε να Τον προσεγγίσουμε. Κι΄ Εκείνος τα αποδέχεται και φανερώνει την Ανάστασή Του στις Μυροφόρες. Και μπορεί να τη φανερώσει και σε μας. Αρκεί να αναζητήσουμε μέσα μας ό,τι είναι εκείνο που μπορεί να κάνει την αναζήτηση του Χριστού πιο γενναία και ηρωική. Εκείνο που μπορεί να μας κάνει να τηρούμε τις εντολές Του πιο αυστηρά, που μπορεί να μας φέρει στην ευλάβεια και την αφοσίωση στο πρόσωπο Του.
π.Γ.Στ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου