«Ὁ Σταυρός Σου, Κύριε, Ζωή καί Ἀνάστασις ὑπάρχει τῷ λαῷ Σου». Έτσι το κήρυγμα του θανάτου του Θεού αποδεικνύεται το καύχημα, η νίκη και η δόξα, όχι των απίστων, αλλά της Εκκλησίας. Ο Θάνατος του Θεού είναι ταυτόσημος με την ανάσταση του Χριστού. Ο Θεός πέθανε, αλλά ο Χριστός ανέστη. Μια Κυριακή πρωί στα Ιεροσόλυμα ανέστη αληθινά και πραγματικά ο Χριστός. Πράγμα που σημαίνει, ότι ανέστη αληθινά και πραγματικά ο άνθρωπος. Γιατί ο Χριστός αναστάς συνέτριψε τα δεσμά της φθοράς και ελευθέρωσε τον αυτοδεσμώτη άνθρωπο, νέκρωσε το κεντρί του θανάτου και χάρισε στον άνθρωπο τη ζωή. Γκρέμισε το μεσότοιχο του φραγμού, ήνωσε τα το πριν διεστώτα», έφερε στο θάνατο τη ζωή, στο χρόνο την αιωνιότητα, στη γη τον ουρανό, στον άνθρωπο το Θεό, «πάντα αναμίξ γέγονε».
Αφού η ανάσταση του ανθρώπου είναι και ανάσταση όχι μονάχα της ψυχής, αλλά και του σώματος του, είναι φυσικό να ακολουθείται και από μια ανάσταση των έργων του ανθρώπου, του πολιτισμού, και μαζί και της κτίσης, που είναι προέκταση του σώματος του ανθρώπου. Μετά την Ανάσταση του Χριστού, το Άγιο Πνεύμα ξεχύθηκε σε ολόκληρη τη κτίση, το ψωμί και το κρασί μετατρέπεται σε Σώμα και Αίμα Χριστού. Σπάζουν οι περιορισμοί του τόπου και του χρόνου ,αρχίζει ο καινούργιος λειτουργικός χρόνος και χώρος, εγκαινιάζονται οι καιροί των εσχάτων.
«νῦν πάντα πεπλήρωται φωτός, οὐρανός τε καί γή καί τά καταχθόνια...».
Το ότι πέθανε λοιπόν ο Θεός έγινε φανερό πως σημαίνει για την ορθοδοξία, ότι ανέστη ο άνθρωπος και κάθε τι που δημιουργεί ο άνθρωπος, ότι σε τελευταία ανάλυση, έχει νόημα και ενδιαφέρον, ότι γίνεται ωραία και αθάνατη η ζωή».
π.Γ.Στ.
1 σχόλιο:
Πρωτότυπο το κήρυγμα Πάτερ μου.
Χριστός ανέστη.
Δημοσίευση σχολίου