Χωρίς τίτλο

Αναστάσης Βιστωνίτης

Τὸ ποίημα δὲν εἶναι σὰν τὰ φύλλα
ποὺ ὁ ἄνεμος σέρνει στοὺς δρόμους.
Δὲν εἶναι ἡ ἀκίνητη θάλασσα,
τὸ ἀραγμένο καράβι.
Δὲν εἶναι ὁ γαλάζιος οὐρανὸς
καὶ ἡ καθαρὴ ἀτμόσφαιρα.

Τὸ ποίημα εἶναι ἕνα καρφὶ
στὴν καρδιὰ τοῦ κόσμου.
Ἕνα φωτεινὸ μαχαῖρι
μπηγμένο κάθετα στὶς πόλεις.
Τὸ ποίημα εἶναι σπαραγμός.
Κομμάτι γυαλιστερὸ μέταλλο,
πάγος, σκοτεινὴ πληγή,
τὸ ποίημα εἶναι σκληρό,
-πολυεδρικὸ διαμάντι.
Συμπαγές- λαξευμένο μάρμαρο.
Ὁρμητικό- Ἀσιατικὸς ποταμός.
Τὸ ποίημα δὲν εἶναι φωνή,
πέρασμα πουλιοῦ.
Εἶναι πυροβολισμὸς
στὸν ὁρίζοντα καὶ τὴν ἱστορία.