Η ομορφιά

 Κώστας Τσιρόπουλος

Tο μάτι του σώματος είχε διδαχθεί να διακρίνει την ομορφιά του κόσμου, είχε διδαχθεί να δημιουργεί την ομορφιά της Τέχνης και είχε μάθει να χαίρεται όσα διαιώνια γεγονότα ευγέ­νειας και κάλλους όρθωνε εμπρός του το παρελθόν. Είχε διδαχθεί να προσθέτει ομορφιά και αρμονία στην ομορφιά και αρμονία της Δημιουργίας και είχε συνει­δητοποιήσει, αναριγώντας, τον κόσμο ως έναν ένθεο ναό όπου το κάλλος του το ορατό μιλούσε για το κάλλος το αόρατο —γιατί ο πνευματικός πολιτισμός είχε δημιουργήσει μιαν οργανική ενότη­τα ανάμεσα στο μάτι του σώματος και στο μάτι του πνεύματος. Έτσι ορθώθη­καν μέσα στον δόλιο, φθοροποιό χρόνο, τα μνημεία, έτσι διδάχτηκε ο άνθρωπος να επιδιώκει και αυτός να είναι όμορφος, και ο περίγυρος του.
Αυτές τις διαιώνιες διδαχές έρχεται σε διαδοχικά κύματα μια βαρβαρότητα μέσα στις τελευταίες δεκαετίες ... και τις εξανεμίζει. Ο άνθρωπος έπαψε να θέλει την ομορφιά, έπαψε να την επιδιώκει. Αφού καταστρέφει και ασχημίζει συστηματικά την φύση, ασχημίζει και το σπίτι του, και τον ίδιο του τον εαυτό. Βλέποντας παν­τού την βία και τον θάνατο, έχασε και την αθωότητα, και την ευαισθησία του ματιού του, και την εσωτερική του ισορ­ροπία όπου κυοφορούνται μέσα σε μυ­στηριώδη διαύγεια τα μεγάλα πολιτιστι­κά έργα, και την αίσθηση της ομορφιάς.