Χριστούγεννα: Το βαθύτερο νόημα της εορτής, Δροσοσταλίδα

        Ανατέλλει και πάλι η κοσμοχαρμόσυνη Ημέρα για το ανθρώπινο γένος. «Μυστήριον ξένον ὁρῶ καὶ παράδοξον». Ενανθρωπίζεται ο Υιός του Θεού. Εκείνος τον οποίον προανήγγειλαν οι Προφήτες του Ισραήλ και οι σοφοί των αιώνων. «Ἀπὸ τὴ φυλὴ τοῦ Ἰούδα ἡ προσδοκία τῶν Ἐθνῶν» είπε ο πατριάρχης Ιακώβ. Και ο προφήτης Ησαΐας θα πει «Ἰδοὺ ἡ Παρθένος ἐν γαστρὶ ἕξει καὶ τέξεται Υἱὸν καὶ καλέσουσι τὸ ὄνομα Αὐτοῦ Ἐμμανουήλ». Και ο Βαρούχ έγραψε για τη θεία Γέννηση: «ὁ Θεὸς ἐπὶ τῆς γῆς ὤφθη». Στη Βηθλεέμ συγκεκριμένα, όπως προφήτευσε ο Μιχαίας: «καὶ σὺ Βηθλεέμ, γῆ Ἰούδα, οὐδαμῶς ἐλαχίστη εἶ ἐν τοῖς ἡγεμόσιν Ἰούδα· ἐκ σοῦ γὰρ ἐξελεύσεται ἡγούμενος ὅστις ποιμανεῖ τὸν λαόν μου τὸν Ἰσραήλ».

       Χριστούγεννα! «Θεὸς έφανερώθη έν σαρκί». Άφραστο το μυστήριο. Χειροπιαστές οι συνθήκες όμως κάτω από τις οποίες ξετυλίχτηκε στα μάτια των ανθρώπων. Ο Υιός του Θεού, υιός της Παρθένου γίνεται. Αυτός που γεννάται μέσα στο σπήλαιο από την Παρθένο Μαρία και τοποθετείται στη φάτνη των αλόγων ζώων ως βρέφος αδύναμο είναι ο παντοδύναμος Θεός, που στα χέρια του κρατά όλη την κτίση. Είναι ο Δημιουργός του Σύμπαντος. Ο άχρονος Θεός μπήκε στην ιστορία ως άνθρωπος και μάλιστα ως βρέφος. Βλέποντας το ωραιότερο δημιούργημά του να έχει ξεπέσει τόσο και να ζει στο πνευματικό σκοτάδι έλαβε «μορφὴν δούλου», «ἔκλινεν οὐρανοὺς» και κατέβη στη γη. Αυτό ο Απόστολος Παύλος το ονομάζει «κένωσιν». Πήρε το δικό μας σώμα. Έκρυψε κάτω από το ένδυμα αυτό, δηλαδή την ανθρωπότητα το ύψος της θεότητός του. Έγινε σύμμορφός μας, όχι γιατί συμμορφώθηκε με τον δικό μας αμαρτωλό τρόπο ζωής, αλλά γιατί καταδέχτηκε να γίνει όμοιος με μας «χωρὶς ἁμαρτίας».

       Ο Θεός είναι άναρχος και αθάνατος. Ο άνθρωπος θνητός και φθαρτός. Ο Θεός πανταχού παρών κα αχώρητος. Ο άνθρωπος περιορίζεται. Κι όμως ο άπειρος Θεός έγινε πεπερασμένος άνθρωπος από άπειρη αγάπη για μας. Τέλειος Θεός και τέλειος άνθρωπος. Ο Δημιουργός δημιουργείται. Ο Πλάστης πλάθεται. Ο «Ὢν» γίνεται. Ο Αναφής ψηλαφάται. Ο Άχρονος άρχεται. Το δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος έγινε «σάρξ», χωρίς να χάσει τίποτα από τη θεία του φύση. «Ὁ τοῦ Θεοῦ Λόγος, ὁ προαιώνιος, ὁ ἀόρατος, ὁ ἀσώματος, τὸ ἐκ τοῦ φωτὸς φῶς μένων  ὃ ἦν (δηλαδὴ Θεός), ἐγένετο ὃ οὐκ ἦν (δηλαδὴ ἄνθρωπος) καὶ ὁ ἄκτιστος κτίζεται, ὁ ἀχώρητος χωρεῖται, ὁ πλουτίζων πτωχεύει, ὁ πλήρης κενοῦται…». Πώς έγιναν όλα αυτά; «Ὁ ἀχώρητος παντὶ πῶς ἐχωρήθη ἐν γαστρί;». «Ῥᾶον σιωπή». Καλύτερα σιωπή. Είναι πιο εύκολη και ακίνδυνη. «Οὐ φέρει τὸ μυστήριον ἔρευναν».

        Όμως γιατί; Ποιος ο σκοπός της ενανθρωπήσεως του Θεού; Δεν το εύρισκε σωστό να πλανιέται το πλάσμα του σε έρημους τόπους, αφού πλάστηκε για τον ουρανό. Και μια και δεν μπορούσε  το πλάσμα να ανέβει ψηλά, κατέβηκε ο ίδιος ο Πλάστης στη γη, στην κατοικία του για να το επαναφέρει στην πρώτη του ευτυχία. Αυτό δεν σημαίνει ότι ο Θεός ενανθρώπησε λόγω της αμαρτίας του ανθρώπου. Ακόμα κι αν δεν έπεφτε ο άνθρωπος, ήταν στο προαιώνιο σχέδιο του Θεού να ενανθρωπήσει. Ο άνθρωπος εξ αρχής πλάστηκε «κατ’ εἰκόνα» Θεού «καὶ καθ’ ὁμοίωσιν». Όλος ο άνθρωπος πλάστηκε έτσι. Το σώμα λοιπὸν και η ψυχή του δημιουργήθηκαν κατά την εικόνα που θα είχε ο Πλάστης του, όταν «ἐν χρόνῳ» θα έπαιρνε την ανθρώπινη μορφή. Ο άνθρωπος στον παράδεισο ακόμα κι αν δεν έπεφτε, δεν είχε φτάσει το «καθ’ ὁμοίωσιν»· δεν είχε σωθεί· δεν είχε θεοποιηθεί. Ο Θεός έπρεπε να ενανθρωπήσει για να θεωθεί, να σωθεί ο άνθρωπος. Έπρεπε να σώσει το «ὅμοιον» με το «ὅμοιον». Δηλαδή με το σώμα που παρέλαβε να σώσει το δικό μας σώμα· με την ψυχή Του να σώσει τη δική μας ψυχή. Αν ο Κύριος δεν τα προσλάμβανε, δεν θα τα θεράπευε. «Τὸ ἀπρόσληπτον ἀθεράπευτον· ὃ δὲ ἥνωται τῷ Θεῷ, τοῦτο καὶ σώζεται», λέει ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος. «Αὐτὸς ἐνηνθρώπησεν ἵνα ἡμεῖς θεοποιηθῶμεν», λέει ο Μέγας Αθανάσιος. Έγινε Εκείνος «κοινωνὸς τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως, γιὰ νὰ γίνουμε ἐμεῖς κοινωνοὶ θείας φύσεως» (Β΄Πέτρ. α΄ 4). Έγινε ανθρωποπολίτης για να γίνει ο άνθρωπος ουρανοπολίτης.

        Με τη Γέννησή Του ο κόσμος αναγεννιέται. «Ἐπεσκέψατο ἡμᾶς ἐξ ὕψους ὁ Σωτὴρ ἡμῶν… καὶ οἱ ἐν σκότει καὶ σκιᾷ εὕρομεν τὴν ἀλήθειαν». Έρχεται στη γη ο Θεός και φέρνει μαζί του την ειρήνη, την αγάπη, τη χαρά. Ο παράδεισος ανοίγει και πάλι. Και σε όσους ρωτούν γιατί δεν απολαμβάνουν όλοι οι άνθρωποι τα δώρα Του απαντούμε με τα λόγια του Ευαγγελιστή Ιωάννη: «Καὶ ὁ κόσμος Αὐτὸν οὐκ ἔγνω. Εἰς τὰ ἴδια ἦλθε καὶ οἱ ἴδιοι Αὐτὸν οὐ παρέλαβον. Ὅσοι δὲ ἔλαβον Αὐτόν, ἔδωκεν αὐτοῖς ἐξουσίαν τέκνα Θεοῦ γενέσθαι» (Ἰω. α΄ 10-12). Τώρα ο άνθρωπος δε νιώθει μόνος. Είναι ο Εμμανουήλ ανάμεσά μας. Έρχεται για να μας κλείσει όλους στην αγκαλιά Του, που είναι η Εκκλησία, για να μας θρέψει με το σώμα και να μας ποτίσει με το αίμα Του. Για να μας κάνει όλους αδέλφια και να γίνει ο πρωτότοκος αδελφός μας. Και όταν είμαστε ενωμένοι με το Χριστό, είμαστε ενωμένοι και με όλους τους ανθρώπους.

        Σήμερα, τώρα, γεννιέται και θα γεννιέται για χάρη μας ο Σωτήρας. Στέκεται και χτυπάει ξανά και ξανά την πόρτα της καρδιάς μας. Ας μην Τον αφήσουμε να περιμένει. Ας αναγεννηθούμε μαζί Του. Ας ντυθούμε κι εμείς την «πρώτη στολή», του «ἀρχαίου κάλλους», της αγιότητας. Ας Του επιτρέψουμε να κυριαρχήσει στην ύπαρξή μας για πάντα για να γίνουμε «Θεοί κατὰ χάριν» και για να γιορτάσουμε πραγματικά Χριστούγεννα και τώρα και πάντα. Αμήν.

Δροσοσταλίδα