Ένας πάγκος καλοφτιαγμένος, λουστραρισμένος, άνετος. Για τρία άτομα. Είναι το εδώλιο του κατηγορουμένου.
Το κοιτάζω με συναισθήματα ανάμικτα, άγχος, αμηχανία, ανασφάλεια. Προσπαθώ να τα βάλω σε μία τάξη…. Αλλά αν μπήκα στον ιερό αυτό χώρο για να υπερασπισθώ την αλήθεια, τι έχω να φοβηθώ; Γιατί να νιώθω άβολα;
Πλησιάζω το εδώλιο περισσότερο με δέος παρά με ντροπή. Πόσα δεν έχει να μου θυμίσει…. Εδώ κάποτε κάθισε ο Σωκράτης. Εδώ ο Απ. Παύλος. Εδώ ο Κολοκοτρώνης. Αλλά και ο Θεάνθρωπος στην ίδια θέση βρέθηκε…
Απέναντι μου το έδρανο του δικαστή. Από εκεί θα απονεμηθεί η δικαιοσύνη, θα αποκατασταθεί το δίκαιο. Στην θέση εκείνη, όμως, κάθισαν και Νέρωνες και Καλιγούλες και Πόντιοι Πιλάτοι….
Πόση τιμημένη είναι τελικά η θέση του κατηγορουμένου! Με κρυφή περηφάνια περιμένω την ώρα της απολογίας.
Μακάρι στο εδώλιο να καθόμαστε μόνο υπερασπίζοντας το δίκαιο. Μακάρι και η αλήθεια στο τέλος να διαλάμπει, για να διακηρύττει σε όλους την ακατάλυτη δύναμη της.
( « ΛΥΔΙΑ», τ. 465)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου