ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΟΥ ΚΑΚΟΥ

Ένα ερώτημα απασχολούσε από πάντα τους ανθρώπους: γιατί υπάρχει το κακό μέσα στον κόσμο; Πολλοί κατά καιρούς προσπάθησαν να δώσουν κάποια απάντηση . Έτσι εμφανίσθηκαν διάφορα φιλοσοφικά ,κοινωνικά και θρησκευτικά συστήματα που αποπειράθηκαν να προσεγγίσουν το όλο ζήτημα.

            Το ότι υπάρχει κακό δεν μπορεί κανείς να το αμφισβητήσει.

            Αλλά γιατί το κακό; Αυτό είναι το πρόβλημα. Ένα πρόβλημα με πολλές παραμέτρους . Το κακό δρα μέσα στον κόσμο με αναφορά τον άνθρωπο. Αρρώστιες, πόνος, πείνα, επιδημίες, πόλεμοι, σεισμοί, πλημμύρες κ.α. συνθέτουν διαχρονικά την αρνητική ύπαρξη του κακού.

            Παραμένει όμως το ερώτημα: Ποιος είναι αίτιος του κακού;

            Μήπως ο Θεός; Παλιά δόθηκε μια τέτοια ερμηνεία από τον δυαλισμό. Ένα θρησκευτικό- φιλοσοφικό κίνημα που δέχεται ότι ο Θεός είναι πρωταίτιος του κακού. Δίδασκε ότι υπάρχουν δύο θεότητες, μία του αγαθού και μία του κακού. Και λόγω της σύγκρουσης αυτών των δύο θεοτήτων προέκυψε ένα δημιούργημα που αποτελεί σύμπλεγμα καλού και κακού. Και το τραγικό αυτό κατασκεύασμα είμαστε εμείς οι άνθρωποι που ζούμε καθημερινά το καλό και το κακό ταυτόχρονα.

            Έχουν όμως έτσι τα πράγματα; Είμαστε θύματα μιας τέτοιας αντιπαλότητας;

            Σ’ όλες τις θρησκείες και φιλοσοφίες υπάρχει ένα διαχρονικό παθολογικό γνώρισμα: η προσπάθεια του ανθρώπου να μάθει και να ερμηνεύσει τα διάφορα δεδομένα του εαυτού του, του Θεού και του περιβάλλοντος του. Γι’ αυτό και προσκρούει στον πεπερασμένο εαυτό του. Αυτό σημαίνει πως όσα παράγει ο άνθρωπος είναι ατελή και επικίνδυνα, είναι εφευρήματα της ανθρώπινης διαδικασίας.

            Πόσο αληθινά είναι όμως;

            Στον χριστιανισμό δεν κάνουμε λόγο για «ανακάλυψη», αλλά για αποκάλυψη δηλ. φανέρωση όλων εκείνων που είναι απαραίτητα για τη σωτηρία του ανθρώπου και του κόσμου. Και εκείνος που τα αποκαλύπτει είναι ο ίδιος ο Θεός. Γι αυτό και ο χριστιανισμός είναι θεία αποκάλυψη και γι’ αυτό το λόγο  δεν μπορεί να αποκαλείται θρησκεία, αλλά Εκκλησία. Αυτή παρέλαβε από το Θεό και αυτή διακρατεί την παράδοση ως Θ. Αποκάλυψη. Ο Απ. Παύλος γράφει: « γνωρίζω δε υμίν, αδελφοί, το ευαγγέλιον ο ευηγγελισάμην υμίν, ο και παρελάβετε. Ενώ και εστήκατε δι’ ο και σώζεσθε… παρέδωκα γαρ υμίν εν πρώτοις ο και παρέλαβον…». Και δεν είναι η μοναδική, υπάρχουν και άλλες τέτοιες αναφορές.  

            Στο ερώτημα λοιπόν γιατί το κακό και ποιος ο αίτιος  του, αλάνθαστη απάντηση μας δίνει  ο λόγος του Θεού, που μας πληροφορεί, ότι η απόπειρα του διαβόλου να εκθρονίσει το Θεό, είχε ως συνέπεια όχι μόνο την πτώση του, αλλά τη διαρκή άρνηση και έχθρα του με τον Θεό. Σ’ αυτό  το πταίσμα δυστυχώς έπεσε και ο άνθρωπος με την προπατορική του αμαρτία.

            Γι’ αυτό το κακό από μόνο του δεν υπάρχει πουθενά, αλλά παίρνει ύπαρξη μόνο στο πρόσωπο είτε του διαβόλου είτε του ανθρώπου. Επίσης ούτε ο άνθρωπος είναι εισηγητής του κακού, αλλά θύμα του αρχεκάκου, του διαβόλου. Αυτό μας διδάσκει η Αγία Γραφή και επιβεβαιώνει η καθημερινή ζωή. Κανένας δεν επιλέγει το κακό ως κακό, το επιλέγει γιατί παρασύρεται ή εξαπατάται από το αγαθό στοιχείο που αναπόφευκτα παρουσιάζει. Εν τούτοις ο καθένας οφείλει να θεωρεί τον εαυτό του « αρχηγό» της κακίας που υπάρχει μέσα του. Και καταπολεμώντας       την κακία που διαπιστώνει μέσα του, καταπολεμάει την κακία στη ρίζα της.

            Γι’ αυτό το κακό από μόνο του δεν υπάρχει πουθενά, αλλά πραγματώνεται μόνο στο πρόσωπο είτε του ανθρώπου είτε του διαβόλου.

            Στο ερώτημα γιατί το κακό, η απάντηση έχει σχέση με τον άνθρωπο και δίνεται από τους πατέρες ως εξής: « το κακό είναι η στέρηση του αγαθού» ( Ι. Δαμασκηνός). Αν δηλ. ο άνθρωπος εφαρμόζει το αγαθό, το καλό του Θεού θέλημα , τότε το κακό παύει να υφίσταται και να δρά.

πρ. γ.στ.