Διάσημος Γάλλος φωτορεπόρτερ γίνεται Αγιορείτης μοναχός

Στο πέρασμά του από την Ελλάδα ο Γάλλος μοναχός Ιωάννης δέχτηκε να συναντηθούμε και να μιλήσουμε για το προσωπικό του συναπάντημα με την Ορθόδοξη πίστη. Το βλέμμα του, πριν γίνει μοναχός ήταν εστιασμένο κυρίως σε μια καλλιτεχνική επιφάνεια της ζωής, αφού ήταν παγκοσμίως διάσημος φωτογράφος. Όμως όλα πήραν άλλη μορφή, όταν μια σειρά απρόβλεπτων γεγονότων τον ώθησαν να συναντηθεί με την ποιητική φύση του Θεού και ως γνήσιος καλλιτέχνης την αναγνώρισε.

Στην μετάφραση της συνέντευξης βοήθησε και τον ευχαριστώ γι’ αυτό ο πατήρ Νικόλαος Δουληγέρης, με τον οποίο ο Μοναχός Ιωάννης είναι φίλος από πολλά χρόνια μετά την πρώτη τους γνωριμία στο Άγιο Όρος. Ο μοναχός Ιωάννης, κατά κόσμον Gérard Gascuel, γεννήθηκε το 1947 στη Σεβέν της Γαλλίας.

Σπούδασε φωτογραφία στο Παρίσι (École Louis Lumière) και κατόπιν εργάστηκε ως καλλιτεχνικός φωτογράφος σε διάσημα περιοδικά μόδας και σε εφημερίδες, καθώς επίσης και στον χώρο της διαφήμισης. Προσωπικές φωτογραφικές του εκθέσεις φιλοξενήθηκαν στο Παρίσι, σε μουσεία (Μουσείο Φωτογραφίας) και σε Φεστιβάλ Τέχνης του εξωτερικού (Ιαπωνία, Καναδάς, ΗΠΑ κ.α.)

Ο πατήρ Ιωάννης το 1983, στη διάρκεια μιας δημοσιογραφικής αποστολής του στην Ελλάδα, συναντά και γνωρίζει τον ορθόδοξο μοναχισμό. Λίγο αργότερα θα γίνει μοναχός στο Άγιο Όρος.

Στην αρχή της συζήτησης, μας αναφέρει με βλέμμα που λάμπει από ενθουσιασμό πως δεν θα ξεχάσει ποτέ τις πρώτες του μέρες στο Άγιο Όρος, όταν πήγε με την φωτογραφική του μηχανή ν’ αποτυπώσει την φύση και τον μοναχισμό, απεσταλμένος μιας Ιαπωνικής εφημερίδας στην οποία εργαζόταν:

«Πριν γίνω μοναχός, ήμουν δημοσιογράφος. Πήγα στο Άγιο Όρος, στην Ελλάδα, για να γράψω ένα άρθρο για μια γιαπωνέζικη εφημερίδα στην οποία κρατούσα το καλλιτεχνικό ρεπορτάζ.

Μια μέρα, περπατώντας στο δάσος, βρέθηκα μπροστά σε μια ερειπωμένη εκκλησία. Μπήκα, και στην κρύπτη της ανακάλυψα ένα οστεοφυλάκιο. Η τυχαία αυτή συνάντηση ήταν για μένα η αποφασιστική στροφή.

Ήμουν 30 ετών. Στην ηλικία αυτή, το μόνο που σκέφτεται κανείς είναι να καταβροχθίσει την ζωή, αναζητώντας την άμεση ευχαρίστηση, την δύναμη, την γνώση. Ξαφνικά αντίκρισα κατά πρόσωπο την ίδια μου την πραγματικότητα.

Κάποια μέρα θα βρεθώ εκεί, στην άλλη όχθη χωρίς να έχω ζήσει. Κατάλαβα ότι δεν ζούσα για μένα, αλλά για την εντύπωση που ήθελα να δώσω στους άλλους για μένα.

Βγαίνοντας από την εκκλησία, ταραγμένος από την θέα του οστεοφυλακίου, βλέπω έναν γέρο μοναχό – δεν τον είχα συναντήσει ποτέ άλλοτε. Πολλές φορές η Θεία Πρόνοια μας στέλνει το πρόσωπο που πρέπει, την στιγμή που πρέπει.

Του ζήτησα να μου μιλήσει για το πνευματικό νόημα της εικόνας, όμως δεν μιλούσε καμία από τις γλώσσες που μιλούσα.

Για να μου εξηγήσει, λοιπόν, το νόημα της εικόνας άρχισε να ψέλνει στα ελληνικά. Δεν καταλάβαινα λέξη, αλλά το άκουσμα μου προκάλεσε καινούρια ταραχή: ήταν για μένα πρωτάκουστο. Η συγκίνηση δεν ήταν εγκεφαλική ή αισθητική∙ είχε αγγίξει τα βάθη της καρδιάς.

Ψάλλοντας έναν ύμνο, ερμήνευε το μυστήριο της εικόνας της Σταύρωσης. Ξεπερνώντας την γλώσσα με τις λέξεις ανακάλυπτα εκείνον που πέθανε σαν σκλάβος και δοξάστηκε ως Θεός.

Από έναν απλό ύμνο, ανακάλυψα μια καινούρια «γλώσσα», τη γλώσσα της καρδιάς.

Πέθανα και ξαναγεννήθηκα σε μια νέα πραγματικότητα.

Η ζωή μου πολύ σύντομα στράφηκε στην Ορθοδοξία.

Κάποτε, μετά από δυο χρόνια, αποφάσισα να πάω να τον συναντήσω, αλλά όσο κι αν έψαξα δεν βρήκα τον άνθρωπο, ούτε το καλύβι του. Ρώτησα στην μονή Σταυρονικήτα που θεώρησα ότι ήταν κοντά αλλά μάταια, κανείς δεν τον είχε ακουστά.

Έναν ολόκληρο χρόνο έψαχνα, όμως με διαβεβαίωσαν πως τέτοιο καλύβι ουδέποτε υπήρχε. Πιστεύω ακράδαντα ότι έζησα ένα προσωπικό θαύμα.

Νεκρός για τον κόσμο