Ο άλλος δεν είναι ο Θεός μου, είναι απλά ο
άνθρωπός μου, Με ό, τι αυτό σημαίνει. Λάθη, αδυναμίες, σφάλματα. Όταν περιμένω
από εκείνον να γίνει ο “θεραπευτής” ή ο “λυτρωτής” μου, διό πράγματα θα
συμβούν. Ή θα τον κουράσω με τις προσδοκίες μου ή θα απογοητευθώ από το
αποτέλεσμα, μια κι εκείνος είναι απλώς άνθρωπος όπως κι εγώ. Αν δεν είμαστε οι
ίδιοι καλά με τον εαυτό μας, δεν θα είμαστε ούτε με τον άλλο. Κι αν η ζωή μας
δεν έχει νόημα και ουσία χωρίς τον άλλο, τότε δεν θα έχει ούτε μαζί του. Απλά
θα τον χρησιμοποιούμε τοξικά ως
ψυχοναρκωτικό.
Είμαστε
καλά, έχουμε μια ζωή που μας γεμίζει, τα έχουμε βρει με τον εαυτό μας, και όλο
αυτό το όμορφο και ωραίο θέλουμε να το μοιραστούμε με τον άνθρωπο που αγαπάμε.
Αυτό είναι σχέση. Και τα λάθη μου, τα πάθη μου, δεν θα τα μοιραστώ μαζί του;
Σαφέστατα ναι, μα ως σημεία συντροφικής πορείας, και όχι ψυχοπαθολογίας. Σχέση
είναι να μάθω να μοιράζομαι την ομορφιά- όχι την τελειότητα- του εαυτού και της
ζωής μου με έναν άλλο άνθρωπο που αγαπάω. “Όταν
χρειάζομαι τον άλλο για να ζήσω, η σχέση μετατρέπεται σε εξάρτηση”
π.
Χαρ. Παδαδόπουλος-Λίβυος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου