Καλέ μου,
Η μέρα μου ξεκινάει όπως πάντα. Πρέπει να ντύσω τα τρία παιδιά, να
επαναλάβω πάνω από 5 φορές το «ντυθείτε» μέχρι πραγματικά να το κάνουν και να
διαχειριστώ τις απαιτήσεις του γιου μας που πάντα θυμάται να ζητήσει κάτι, λίγο
πριν ανοίξω την πόρτα να φύγουμε για το σχολείο.
Από τη στιγμή που τα δίδυμα πάνε μόνο τη μισή ημέρα στο σχολείο,
έχω μόνο τρεις ώρες στη διάθεσή μου να τελειώσω τις εξωτερικές δουλειές, να
καθαρίσω το σπίτι ή να πάω σε κάποιο ραντεβού, πριν επιστρέψω με την ψυχή στο
στόμα να τα πάρω από το σχολείο. Και τότε αρχίζει ένας νέος κύκλος με σνακ και
δραστηριότητες, μέχρι να επιστρέψει στο σπίτι η κόρη μας, όπου θα έχω να
αντιμετωπίσω άλλο ένα δράμα εκεί... που συνοδεύεται τις περισσότερες φορές με
τσιρίδες. Συνήθως γυρίζει σπίτι με εκείνο το θλιμμένο ύφος στα μάτια της,
επειδή αν δεν το ξέρεις έχει εμφανιστεί ένα νέο είδος φιλίας στο σχολείο που
ονομάζεται «εχθροφίλη», τη μια στιγμή είναι η καλύτερή της φίλη και την άλλη
της κάνει (και μου κάνει) τη ζωή δύσκολη.
Πρέπει συνεχώς να είμαι διαιτητής, μαγείρισσα, οδηγός, νοσοκόμα,
και πολλά άλλα. Πραγματικά όμως, δεν θέλω να κάνω τίποτε από τα παραπάνω...
θέλω μόνο να κοιμηθώ.
Εκτιμώ όλα όσα κάνεις για την οικογένειά μας. Ξέρω ότι δουλεύεις
σκληρά όλη μέρα, όσο εγώ εργάζομαι σκληρά στο σπίτι. Είναι κάτι που πώς να στο
εξηγήσω; Ως μαμά νιώθω ότι το κεφάλι μου μοιάζει με κομπιούτερ που έχει
τουλάχιστον 100 παράθυρα ανοιχτά και τρέχουν όλη την ώρα -ένα για κάθε παιδί-
και έπειτα σε υποκατηγορίες για όλες τις ανάγκες τους, τις ανάγκες του σπιτιού
και πάει λέγοντας.
Εξαιτίας αυτού, το άγχος μου μερικές φορές εμφανίζεται με τη μορφή
του θυμού. Θυμώνω επειδή είμαι κουρασμένη. Θυμώνω επειδή νιώθω ότι δεν κάνω
ό,τι πρέπει να κάνω ως γονιός και ότι ποτέ αυτό που κάνω δεν είναι αρκετό. Και
αυτές τις μέρες ναι... φωνάζω. Φωνάζω σε εσένα, στα παιδιά ή ακόμη και στον
ίδιο μου τον εαυτό και την ίδια στιγμή μετανιώνω. Λέω συνεχώς στον εαυτό μου
ότι πρέπει να προσπαθώ περισσότερο, επειδή πρέπει, αλλά το άγχος μου δεν με
αφήνει.
Ξέρω ότι είναι δύσκολο να βρεις να μου πεις κάτι. Αλλά κάποιες
φορές, απλά σχόλιά σου, με νευριάζουν περισσότερο και η αντίδρασή σου με κάνει
να σκέφτομαι ότι δεν ενδιαφέρεσαι. Αλλά ξέρω ότι νοιάζεσαι. Την επόμενη φορά
που θα νευριάσω και το άγχος μου θα με κυριεύσει, το μόνο πράγμα που πρέπει να
κάνεις είναι απλά να πάρεις τα παιδιά για λίγο να πάτε μια βόλτα ή να τα
απασχολήσεις. Χρειάζομαι λίγο χρόνο για εμένα. Και τώρα συνειδητοποιώ ότι δεν
στο έχω πει ποτέ αυτό.
Το άγχος μου με κάνει να νιώθω μόνη κάποιες στιγμές, ακόμη και αν
δεν είμαι. Αντί να προσπαθώ να περάσω μόνη αυτές τις δύσκολες στιγμές, πρέπει
να μάθω να μοιράζομαι μαζί σου τις σκέψεις μου, να αφήνομαι πάνω σου γιατί ξέρω
ότι πάντα θα είσαι εκεί για να με πιάσεις.
Σε αγαπώ,
Η γυναίκα σου!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου