Μία προτύπωση τοῦ Χριστοῦ στὴν Παλαιὰ Διαθήκη, ἀπὸ τὶς πολλὲς ποὺ ὑπάρχουν, εἶναι καὶ τὸ πρόσωπο τοῦ Ἰώβ. Γι’ αὐτὸ καὶ ἡ Ἐκκλησία διαβάζει ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ Ἰὼβ κατὰ τὴ Μεγάλη Ἑβδομάδα γιὰ νὰ συσχετίσει τὴ βιωτὴ τοῦ προσώπου ποὺ περιγράφει (καὶ ἦταν γνωστὸ ἤδη σὲ ὅλους ὡς δίκαιο καὶ ἀρεστὸ ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ) μὲ τὸ πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ ποὺ ἔπαθε ὡς ἄνομος.
Εἶναι χαρακτηριστικὸ ὅτι καὶ τὸν Ἰὼβ (ὅπως καὶ τὸ Χριστό) βρῆκαν δυσβάστακτες συμφορὲς οἱ ὁποῖες δὲ σχετίζονταν μὲ τὴν ἁμαρτωλή του κατάσταση ὅπως κακῶς ἑρμήνευσαν οἱ θεωρούμενοι ὡς φίλοι του. Ἀκριβῶς ἔτσι καὶ στὴν περίπτωση τοῦ Χριστοῦ οἱ ὑποτιθέμενοι «φίλοι» καὶ ἐκλεκτὸς λαὸς του χαρακτήρισαν τὸ Χριστὸ ὡς ἁμαρτωλὸ καὶ βλάσφημο ἀπέναντι τοῦ Θεοῦ. Γι’ αὐτὸ καὶ ὁ Ἰὼβ, ἐκτὸς ἀπὸ τὴν ὑπομονὴ ποὺ ἐπέδειξε στὶς δοκιμασίες καὶ τὴν κατὰ πάντα ὑπακοή του στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ (ὅπως ἀκριβῶς καὶ ὁ Χριστός), εἶναι καὶ ὡς πρὸς τοῦτο προτύπωση τοῦ Χριστοῦ, ὅτι δηλαδὴ συκοφαντήθηκε ἄδικα καὶ μάλιστα ἀπὸ «δικούς» του ἀνθρώπους ὡς ἁμαρτωλός.
Ἡ προτύπωση μάλιστα συνεχίζει καὶ πιὸ πέρα γιατὶ ὁ Ἰὼβ ὅπως ἀναφέρεται στὸ ὁμώνυμο βιβλίο δεήθηκε στὸ Θεὸ γιὰ τοὺς συκοφάντες «φίλους» του ὅπως ἀκριβῶς ὁ Χριστὸς γιὰ τοὺς σταυρωτές του.
Ὅμως ἡ Ἐκκλησία «βιάζεται» νὰ τελειώσει τὸ βιβλίο τοῦ Ἰὼβ στὸν ἑσπερινὸ τοῦ Μεγάλου Σαββάτου γιὰ νὰ μιλήσει μέσῳ αὐτοῦ προφητικῶς, παρηγορητικὰ στοὺς πιστοὺς γιὰ τὴν ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ. «Εὐλόγησε Κύριος τὰ ἔσχατα τοῦ Ἰὼβ μᾶλλον, ἢ τὰ ἔμπροσθεν·». Οἱ ἄνθρωποι μπορεῖ νὰ δικάζουν καὶ νὰ καταδικάζουν καὶ νὰ φέρουν «τελειωτικὸ» κατὰ τὴν κρίση τους χτύπημα· ὁ Θεός, ὅμως, ξέρει νὰ ἀνατρέπει μὲ τὸ δικό του τρόπο τὸ ὁποιοδήποτε «τετελεσμένο» ἀποτέλεσμα. Ἂν ὁ Ἰὼβ, ποὺ ἦταν σχετικά, μὲ τὴν ἀνθρώπινη σημασία τοῦ ὅρου, δίκαιος, εὐλογήθηκε ἀπὸ τὸ Θεὸ τόσο, ἀφήνεται ὁ πιστὸς νὰ ἐννοήσει πόσο εὐλογήθηκε ὁ κατ’ ἀπόλυτη ἔννοια «ἄνθρωπος Ἰησοῦς» καὶ μέσῳ αὐτοῦ καὶ ὁλόκληρη ἡ ἀνθρώπινη φύση.
Ἂν προσέξουμε τὴν εὐλογία τοῦ Θεοῦ στὸν Ἰὼβ θὰ δοῦμε ὅτι πάντα ὅσα εἶχε διπλασιάστηκαν. Βέβαια οἱ ἀπώλειες ποὺ εἶχε ὁ Ἰὼβ ἦταν κυρίως ὑλικὲς. Αὐτὲς ὄχι μόνο ἀποκαταστάθηκαν ἀλλὰ καὶ διπλασιάστηκαν στὰ «ἔσχατά» του. Συγκεκριμένα εἶχε 7000 πρόβατα πρὶν τὴ συμφορὰ ἐνῷ 14000 μετὰ ἀπὸ αὐτήν. 3000 καμῆλες πρίν, ἀλλὰ 6000 μετά. 500 ζευγάρια βοδιῶν καὶ 500 θηλυκοὺς ὄνους πρίν, ἐνῷ 1000 ἀντιστοίχως μετά. Ἀκόμα καὶ τὰ ἔτη τῆς ἐπιγείου ζωῆς του ἦταν 70 πρὶν τὴ συμφορὰ καὶ 170 μετὰ ἀπὸ αὐτήν.
Ἐντύπωση ὅμως ἴσως προκαλέσει τὸ γεγονὸς ὅτι, ἐκ πρώτης ὄψεως τουλάχιστον, τὰ παιδιὰ τοῦ Ἰὼβ δὲ διπλασιάστηκαν μετὰ τὴν καταστροφή. Εἶχε 10 παιδιὰ πρὶν τὴ συμφορά, ἀπέκτησε καὶ ἄλλα 10 μετὰ ἀπὸ αὐτήν. Αὐτὸ δὲν ἔγινε τυχαῖα ἀπὸ τὸ Θεό, ὅπως ἄλλωστε καὶ τίποτα δὲ συμβαίνει τυχαῖα στὴν οἰκονομία του. Ὅλες οἱ «ψυχὲς» τῶν ζώων ποὺ εἶχε ὁ Ἰὼβ πρὶν τὴν καταστροφὴ ἀπωλέσθησαν· οἱ ψυχὲς ὅμως τῶν ἀνθρώπων ποὺ τὸν συντρόφευαν εἶχαν μετατεθεῖ στὸν ἄλλο κόσμο καὶ ἀνέμεναν καὶ τὴ δική του μετάβαση (ἡ ὁποία ὁπωσδήποτε κάποτε θὰ γινόταν) γιὰ νὰ τὸν συντροφεύουν κι ἐκεῖ. Ὥστε ὁ Ἰὼβ δὲν τὰ «ἔχασε» τὰ παιδιά του. Καθὼς μάλιστα ἦταν ἄνθρωπος ἀφοσιωμένος στὸ Θεό, ἤξερε ὅτι κάποτε θὰ πήγαινε κι αὐτὸς ἐκεῖ ποὺ ἦταν καὶ τὰ ἴδια. Ὑπὸ αὐτὴν τὴν ἄποψη τὰ 10 παιδιὰ ποὺ ἀπέκτησε μετὰ τὴ συμφορὰ ὁ Ἰώβ, συνιστοῦσαν διπλασιασμὸ τῶν παιδιῶν ποὺ εἶχε πρὶν ἀπ’ αὐτὴν.
Στὴν ἀνθρώπινη ἀντίληψη τὰ πάντα τελειώνουν μὲ τὸ θάνατο μὲ τὴν πλάκα τοῦ τάφου. Αὐτὴ τὴν ἐγκόσμια ἀντίληψη περὶ ἐπιγείου βασιλείας τοῦ Θεοῦ εἶχαν καὶ οἱ σταυρωτὲς τοῦ Χριστοῦ. Οἱ ἄνθρωποι τοῦ Θεοῦ ὅμως ἔχουν τὴν «ὁπτικὴ» ποὺ ἔχει καὶ ὁ Θεὸς γιὰ τὰ πλάσματά του καὶ στὸν Ὁποῖο οἱ πάντες «ζῶσι». Ἄλλωστε ὁ ἴδιος ὁ Χριστὸς τὸ εἶχε πεῖ ὅτι «οὐκ ἔστι ὁ Θεὸς Θεὸς νεκρῶν ἀλλὰ ζώντων».
Ζητῶν
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου