Ὁ διαρκὴς ἀγώνας τῆς μετανοίας

Ἕνας Ἀδελφὸς ἐξωμολογήθηκε στὸν Ἀββᾶ Σισώη:

-Ἔπεσα, Πάτερ. Τί νὰ κάνω;

-Σήκω, τοῦ εἶπε μὲ τὴ χαρακτηριστική του ἁπλότητα ὁ Ἅγιος Γέροντας.

-Σηκώθηκα, Ἀββᾶ, μὰ πάλι ἔπεσα στὴν καταραμένη ἁμαρτία, ὠμολόγησε μὲ θλίψη ὁ Ἀδελφός.

-Καὶ τί σ΄ ἐμποδίζει νὰ ξανασηκωθῆς;

-Ὡς πότε; Ρώτησε ὁ Ἀδελφός.

-Ἕως ὅτου σὲ βρῆ ὁ θάνατος ἢ στὴν πτώση ἢ στὴν ἔγερσι. Δὲν εἶναι γραμμένο «ὅπου εὐρῶ σε ἐκεῖ καὶ κρινῶ σε»; Ἐξήγησε ὁ Γέροντας. Μόνο εὔχου στὸν Θεὸ νὰ βρεθῆς τὴν τελευταία σου στιγμὴ σηκωμένος μὲ τὴν ἁγία μετάνοια.