Αισθάνομαι το χρέος της ιδιαίτερης αναφοράς στον Μακαριστό Χριστόδουλο, γιατί ήταν μια χαρισματική και πληθωρική προσωπικότητα που έβγαλε την Εκκλησία από την αφάνεια και την επανέφερε στην αρχική και κανονική της θέση, δηλ. στο κέντρο της κοινωνίας.
Ο Αρχ. Χριστόδουλος ήταν ένας άνθρωπος γεμάτος ενεργητικότητα, καλοσύνη, ανεξικακία και προ πάντων άνθρωπος της αγάπης. Αυτό βεβαίως δεν τον εμπόδισε να στηλιτεύσει, όπου έπρεπε, τα στραβά με τρόπο αυστηρό και να ελέγξει και να προτείνει και να προβάλλει σθεναρώς τις θέσεις της Εκκλησίας.
Για τον λόγο άλλωστε αυτό προκάλεσε την μήνιν όλων των αντιπάλων και εχθρών της Εκκλησίας που είχαν συνηθίσει επί σειρά ετών την Εκκλησία να αρκείται σε τελετές, ορκωμοσίες και πανηγυρικές δοξολογίες. Δεν ήταν υπερβολική η παρουσία του Αρχ. Χριστοδούλου κατά την διάρκεια άσκησης των καθηκόντων του, όπως λέγεται. Ήταν υπερβολικά εκκωφαντική η απουσία της Εκκλησίας τα έτη προ αυτού.
Ο Αρχ. Χριστόδουλος μιλούσε με παρρησία, χωρίς να φοβάται τα ΜΜΕ. Ο έλεγχος όμως που ασκούσε ενοχλούσε. Ενοχλούσε όλους αυτούς που είχαν συνηθίσει να δρουν ανενόχλητοι, ανεξέλεγκτοι και προ πάντων στα παρασκήνια. Ο καθαρός και ειλικρινής λόγος του Αρχ. Χριστοδούλου τους ξεσκέπασε και τους εξέθεσε και μάλιστα επικίνδυνα. Έτσι ξεκίνησε και το σχέδιο «εκθέστε και ανατρέψτε τον Χριστόδουλο». Και αν τα ΜΜΕ στην αρχή ήταν υπέρ του Αρχ. Χριστοδούλου, αυτό δεν συνέβη επειδή τον συμπαθούσαν. Συνέβη επειδή ήταν πλατειά η αποδοχή του στον κόσμο. Δεν μπορούσαν, όταν σύμπας ο ελληνικός λαός τον αποδέχονταν και τον ακολουθούσε, να του επιτεθούν και να του ξεκινήσουν τον πόλεμο. Το σχέδιο «ανατρέψτε τον Χριστόδουλο» άρχισε να μπαίνει σε εφαρμογή σιγά – σιγά και μεθοδικά με την διόγκωση σκανδάλων στο περιβάλλον του, με την αυθαίρετη ερμηνεία πράξεων και παραλείψεών του. Ο σκοπός ήταν ένας : η σταδιακή αποδόμηση του Αρχιεπισκόπου και το τελειωτικό χτύπημα.
Ουδείς μπορεί να υποστηρίξει ότι ο Αρχιεπίσκοπος ήταν αλάνθαστος. Άνθρωπος ήταν και αυτός, όπως όλοι μας. Λάθη έκανε και αυτός, όπως όλοι μας. Άλλο όμως αυτό και άλλο η λυσσαλέα και ανήθικη, ενορχηστρωμένη επίθεση που δέχθηκε, ακόμα και κατά την διάρκεια της ασθενείας του.
Παρά ταύτα ο Μακαριστός άντεξε. Άντεξε και υπέμεινε με στωικότητα όλες τις άδικες, συκοφαντικές και απρεπείς επιθέσεις. Και θ’ άντεχε κι’ άλλο, αν δεν τον κατέβαλε η ασθένειά του. Αλλά και κατά την διάρκεια της ασθενείας του υπήρξε καρτερικός, υπομονετικός και παράδειγμα για όλους μας, έως ότου ο Κύριος τον κάλεσε κοντά του για να τον αναπαύσει.
Και από το ουράνιο θυσιαστήριο εύχεται για όλους μας, φίλους και εχθρούς, ισχυρούς και ανίσχυρους, «καταλληλότερους» και ακατάλληλους.
Ο Αρχ. Χριστόδουλος ήταν ένας άνθρωπος γεμάτος ενεργητικότητα, καλοσύνη, ανεξικακία και προ πάντων άνθρωπος της αγάπης. Αυτό βεβαίως δεν τον εμπόδισε να στηλιτεύσει, όπου έπρεπε, τα στραβά με τρόπο αυστηρό και να ελέγξει και να προτείνει και να προβάλλει σθεναρώς τις θέσεις της Εκκλησίας.
Για τον λόγο άλλωστε αυτό προκάλεσε την μήνιν όλων των αντιπάλων και εχθρών της Εκκλησίας που είχαν συνηθίσει επί σειρά ετών την Εκκλησία να αρκείται σε τελετές, ορκωμοσίες και πανηγυρικές δοξολογίες. Δεν ήταν υπερβολική η παρουσία του Αρχ. Χριστοδούλου κατά την διάρκεια άσκησης των καθηκόντων του, όπως λέγεται. Ήταν υπερβολικά εκκωφαντική η απουσία της Εκκλησίας τα έτη προ αυτού.
Ο Αρχ. Χριστόδουλος μιλούσε με παρρησία, χωρίς να φοβάται τα ΜΜΕ. Ο έλεγχος όμως που ασκούσε ενοχλούσε. Ενοχλούσε όλους αυτούς που είχαν συνηθίσει να δρουν ανενόχλητοι, ανεξέλεγκτοι και προ πάντων στα παρασκήνια. Ο καθαρός και ειλικρινής λόγος του Αρχ. Χριστοδούλου τους ξεσκέπασε και τους εξέθεσε και μάλιστα επικίνδυνα. Έτσι ξεκίνησε και το σχέδιο «εκθέστε και ανατρέψτε τον Χριστόδουλο». Και αν τα ΜΜΕ στην αρχή ήταν υπέρ του Αρχ. Χριστοδούλου, αυτό δεν συνέβη επειδή τον συμπαθούσαν. Συνέβη επειδή ήταν πλατειά η αποδοχή του στον κόσμο. Δεν μπορούσαν, όταν σύμπας ο ελληνικός λαός τον αποδέχονταν και τον ακολουθούσε, να του επιτεθούν και να του ξεκινήσουν τον πόλεμο. Το σχέδιο «ανατρέψτε τον Χριστόδουλο» άρχισε να μπαίνει σε εφαρμογή σιγά – σιγά και μεθοδικά με την διόγκωση σκανδάλων στο περιβάλλον του, με την αυθαίρετη ερμηνεία πράξεων και παραλείψεών του. Ο σκοπός ήταν ένας : η σταδιακή αποδόμηση του Αρχιεπισκόπου και το τελειωτικό χτύπημα.
Ουδείς μπορεί να υποστηρίξει ότι ο Αρχιεπίσκοπος ήταν αλάνθαστος. Άνθρωπος ήταν και αυτός, όπως όλοι μας. Λάθη έκανε και αυτός, όπως όλοι μας. Άλλο όμως αυτό και άλλο η λυσσαλέα και ανήθικη, ενορχηστρωμένη επίθεση που δέχθηκε, ακόμα και κατά την διάρκεια της ασθενείας του.
Παρά ταύτα ο Μακαριστός άντεξε. Άντεξε και υπέμεινε με στωικότητα όλες τις άδικες, συκοφαντικές και απρεπείς επιθέσεις. Και θ’ άντεχε κι’ άλλο, αν δεν τον κατέβαλε η ασθένειά του. Αλλά και κατά την διάρκεια της ασθενείας του υπήρξε καρτερικός, υπομονετικός και παράδειγμα για όλους μας, έως ότου ο Κύριος τον κάλεσε κοντά του για να τον αναπαύσει.
Και από το ουράνιο θυσιαστήριο εύχεται για όλους μας, φίλους και εχθρούς, ισχυρούς και ανίσχυρους, «καταλληλότερους» και ακατάλληλους.
ΑΙΩΝΙΑ Η ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ !
Χ.Γ.Σ.
7 σχόλια:
Γράφεις «έβγαλε την Εκκλησία από την αφάνεια και την επανέφερε στην αρχική και κανονική της θέση, δηλ. στο κέντρο της κοινωνίας.» Βαρύγδουπα λόγια. Ναι ο Αρχιεπίσκοπος κυρός Χριστόδουλος ήταν «χαρισματική και πληθωρική προσωπικότητα» όμως αυτά τα χαρίσματα δεν τα αξιοποίησε όπως και όσο έπρεπε. Ποιος ξεχνά την διαμάχη χωρίς αιτία με τον πρωθυπουργό Σημίτη και τον Πατριάρχη Βαρθολομαίο. Την ενεργή του ανάμιξη στο Πατριαρχείο Ιεροσολύμων. Το σκάνδαλο του Αττικής. Σε παρακαλώ στο αφιέρωμα αυτό να μου πεις και να γράψεις κάποιο θεολογικό κήρυγμα το οποίο έκανε ως Αρχιεπίσκοπος. Κατανάλωσε την ζωή του σε δημόσιες σχέσεις και ανέκδοτα. Γέμιζε τα θέατρα από την σάτιρα εναντίον της εκκλησίας. Και μας άφησε ως κληρονομιά μανικετόκουμπα, στυλό, ράβδους…..
Η διαμάχη με τον Σημίτη δεν ήταν χωρίς αιτία. Ήταν μια συυμβολική προσπάθεια εναντίον όσων ήθελαν να χτυπήσουν την Εκκλησία. Ο Χριστόδουλος έλεγε οτι οι ταυτότητες ήταν μόνο η αρχή. Και βγήκε αληθινός. Θυμήσου το μάθημα των Θρησκευτικών και το προαιρετικό, το σύμφωνο ελεύθερης συμβίωσης τα οποία η κυβέρνηση πέρασε με πολυ μεγάλη ευκολία, αφού στον θρόνο της Εκκλησίας ανέβηκε άνθρωπος λίγος, μικρός και πολύ έως πάρα πολύ ενδοτικός. Ελπίζω στο επόμενο μνημόσυνο του Χριστόδουλου να έχεις μετανιώσει για οσα λές και να ζητάς συγχώρηση! Και επλίζω την επομενη φορά να ανήκεις στην Αυτοκέφαλη Εκκλησία της Ελλάδας και όχι στο Πατριαρχείο Κωνσταντινούπολης, που πολύ φοβάμαι οτι σε λίγο θα μας ξεπουλήσει ο εκλεκτός σου Ιερώνυμος. και ελπίζω ο παπάς της ενορίας σου του χρόνου να φοράει ράσα, εκτός και αν ο Ιερώνυμος αφήσει και την ρασοφορία στην διακριτική ευχέρεια των παπάδων.
Λίγος σεβασμός προς τον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμο δε βλάπτει και μάλιστα από ανθρώπους που κατά τα άλλα είναι έτοιμοι να δηλώσουν ακραφνείς ορθόδοξοι χριστιανοί. Η προσωπικότητα του Μακαριστού Χριστοδούλου θα κριθεί από το Θεό καταρχάς αλλά και από την Ιστορία. Όσο για τον αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο είναι αλήθεια πως μοιάζει να προτιμά μια άλλη λογική, λιγο διαφορετικότερη από αυτή των οπαδών Ολυμπιακού- Παναθηναϊκού την οποία ο κρυπτόμενος υπό την ανωνυμία του συντάκτης μοιάζει ασμένως να ενστερνίζεται.
Η λογική της σιωπής δεν είναι οπωσδήποτε δειλία!
Όσο για το ποιος είναι εκλεκτότερος ιερέας, αυτός που δεν αποχωρίζεται δημοσίως το ράσο του ή αυτός που δεν αποχωρίζεται δημοσίως ή ιδιωτικώς το εκκλησιαστικό του ήθος και την ποιμαντική του ιδιότητα αυτό καλύτερα ας μην το συζητήσουμε. Πάντως κατά τον παραπάνω συντάκτη όλοι οι ιερείς που επί πολλούς αιώνες δε φορούσαν το "τιμημένο" ράσο γιατί απλά δεν είχε επικρατήσει είναι απολύτως κατακριτέοι.
Γ.Δ. Μαρκάκης
Στον αγαπητό φίλο που δεν θυμάται καθόλου !!! ούτε ένα θεολογικό κήρυγμα του ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ! Αν είναι δυνατόν!.
Φίλε μου θα ήθελα να είσαι πιο αντικειμενικός καινα μη σε τυφλώνειτο μένος σου εναντίον του Χρσιστόδουλου.
Ενδεικτικά , ένα κηρυγματάκι του Χριστόδουλου , αφιερωμένο για σένα. Έτσι γαι να' χεις να πορεύεσαι :
Χαίρε κλίμαξ επουράνιε δι ης κατέβη ο Χριστός
13/2/2002
Από τον Ι. Ναό Παναγίας Κοσμοσώτηρας, Φέρες
Αρχ.Χριστοδούλου, (απο την ιστοσελίδα της Εκλλησίας της Ελάδος)
TO ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ της ημέρας αναφέρεται σε μια γυναίκα, τη Χαναναία. Την ακούσατε να φωνάζει τον Κύριο, να τον έχει πάρει από πίσω παρακαλώντας τον κι Εκείνος να μην της απαντά. Οι μαθητές του απορούν γιατί δεν τη βοηθά ή γιατί δεν τη διώχνει, παρά την αφήνει να ικετεύει. Κι Εκείνος εξηγεί τη σιωπή του: ήλθα μόνο για το Ισραήλ, όχι για τους ξένους, όχι για αλλοεθνείς, όπως είναι η γυναίκα αυτή, η Χαναναία. Όμως, η γυναίκα επέμενε, τον πλησίασε και τον προσκύνησε ζητώντας βοήθεια. Ο Κύριος, διδάσκοντας και τους μαθητές και εκείνην κι όλους εμάς έκτοτε, απαντά προσβάλοντάς την: «Δεν είναι σωστό να παίρνεις το ψωμί των παιδιών σου και να το πετάς στα σκυλιά». Παρομοιάζει έτσι την ευλογία του Θεού με την πιό βασική ανάγκη του ανθρώπου, το ψωμί. Η γυναίκα δεν υποχωρεί και επιμένει: « Ναί Κύριε, όμως τα σκυλιά τρών’ από τα ψίχουλα που πέφτουν από το τραπέζι των αφεντικών τους». Τότε, ο Ιησούς της είπε, «Μεγάλη η πίστη σου, γυναίκα? να γίνει λοιπόν αυτό που θέλεις».
Ας σταθούμε λίγο στο περιστατικό. Ο Κύριος είχε βγεί από την Ιουδαία, και πήγαινε στη Σιδώνα, στο σημερινό Λίβανο. Εκεί ήταν η χώρα των Χαναανιτών, έθνους που ζούσε στην περιοχή πριν ακόμη έλθουν οι Ισραηλίτες με τον Μωυσή από την Αίγυπτο. Ήσαν ειδωλολάτρες, οι δε γυναίκες των ασκούσαν τη μαγεία.
Επήγε ο ίδιος ο Ιησούς στα μέρη της, αλλά έπρεπε η ίδια η Χαναναία να τον θελήσει, να τον αναζητήσει, να τον φωνάξει από τα βάθη της ψυχής της. Η Χαναναία καταλαβαίνει την ύπαρξή του κοντά της, και αρχίζει να τον φωνάζει. Δεν φωνάζει κάποιον γητευτή, κάποιον μάγο θαυματοποιό: Τον επικαλείται με τη συγκεκριμένη ιδιότητά του, τρόπον τινά με το όνομά του: «υιός Δαυίδ», ο Κύριος. Και όσο τον επικαλείται τόσο τον πλησιάζει, όσο τον ζητά τόσο τον βρίσκει. Ο Κύριος στην αρχή δεν της μιλά, οδηγώντας σε σκληρή δοκιμασία την αντοχή της πίστης της. Την αφήνει να τον ακολουθεί χωρίς καμιάν απόκριση, κι έπειτα της μιλά προσβάλοντάς την. Δεν πρόκειται, βέβαια, εδώ για φυλετική διάκριση, αλλά για προσβολή και απόρριψη της ειδωλολατρείας και της μαγείας. Και βλέπουμε πως η πίστη της Χαναναίας δεν κλονίζεται καθόλου από την προσβολή, παρά ζητά έλεος, ζητά τη θαυματουργική παρέμβασή Του στη ζωή τη δική της και της κόρης της.
Οι φωνές της Χαναναίας, τι άλλο είναι από προσευχές προς τον Κύριο; Το τρέξιμό της οπίσω του, τί άλλο είναι από στροφή της ζωής της προς τον λόγο Του; Η ταπείνωσή της, η παραδοχή της ότι ναι, είναι ένα ανάξιο σκυλί που ζητά μόνο λίγα ψίχουλα ευλογίας, αυτά που περισσεύουν από το τραπέζι των πιστών, τι άλλο είναι από μετάνοια κι εξομολόγηση; Και η τελική απάντηση του Κυρίου, τι άλλο είναι από άνοιγμα της αγκαλιάς Του, από συγκατάθεση του Θεού στην αταλάντευτη πίστη του ανθρώπου;
ΤΟ Ευαγγέλιο της ημέρας δεν αφηγείται απλώς και μόνο ένα θαύμα του Κυρίου. Παρουσιάζει τον τρόπο με τον οποίο πλησιάζουμε τον Κύριο, τον μοναδικό τρόπο με τον οποίο βγαίνουμε από τις παγίδες των ειδώλων του κόσμου τούτου και ριχνόμαστε κλαίγοντας στην αγκαλιά του Πατέρα μας. Παρουσιάζει το πως εργάζεται ο Θεός για να μας ανοίξει το δρόμο επιστροφής σ΄ Αυτόν, χωρίς να καταργεί την ελευθερία μας. Παρουσιάζει το πρόσωπο του Σωτήρα μας. Παρουσιάζει τον τρόπο με τον οποίο ανοίγουμε την ψυχή μας στη θαυματουργό χάρη Του. Με άλλα λόγια, παρουσιάζει αυτή την ίδια την εορτή της σωτηρίας μας, παρουσιάζει την Εκκλησία.
Εκκλησία είναι ο μυστικός χώρος όπου συναντώμεθα όλοι. Εδώ ο Κύριος, εδώ οι Άγγελοι, εδώ οι Άγιοι και οι πιστοί. Εδώ επίσης, εδώ μαζί μας, μας τραβά κοντά της γεμάτη αγάπη, η Δέσποινα του οίκου τούτου, η Θεοτόκος.
Για να ανοίξει ο Θεός την αγκαλιά Του στη Χαναναία γυναίκα και σε όλους εμάς, εργάσθηκε πολύ η Κυρία Θεοτόκος. Η Μαρία δεν ήταν απλώς και μόνον μια ευσεβής κοπέλα, η οποία συμμετέχει στη σωτηρία μας μ’ ένα παθητικό τρόπο, δεχόμενη το θέλημα του Θεού έτσι όπως της το είπε ο Άγγελος. Δεν είναι το χώμα που το πήρε στα χέρια Του ο Δημιουργός κι έπλασε τον άνθρωπο χωρίς να κάνει τίποτε αυτό το ίδιο. Η Μαρία συμμετείχε στο σχέδιο του Θεού, εργάσθηκε για να προσφέρει στον Θεό όλα τα στοιχεία που χρειαζόταν το φιλάνθρωπο σχέδιό Του να σαρκωθεί και να μας λυτρώσει.
Ποιά είναι τα στοιχεία αυτά, μας εξηγεί ο Αγιος Πατήρ της Εκκλησίας μας, Νικόλαος ο Καβάσιλας: « Βίος πανάμωμος, ζωή πάναγνος, άρνησις κακίας απάσης, άσκησις αρετής απάσης, ψυχή καθαρωτέρα φωτός, σώμα δια πάντων πνευματικόν...» Όπως ψάλλουμε στον Όρθρο της παραμονής του Ευαγγελισμού, «Ηράσθη του κάλλους σου Χριστός, Πανάμωμε, και την μήτραν σου κατώκησεν, όπως παθών εξ αμορφίας, το γένος των ανθρώπων λυτρώσηται...»
Αποδεχόμενη την ενεργό συμμετοχή της στο φιλάνθρωπο σχέδιο του Θεού, η Μαρία λέγει η ιδία, εν πνεύματι προφητικώ: «Ιδού γαρ από του νυν μακαριούσι με πάσαι αι γενεαί». Και πράγματι, τον ίδιο κι όλας χρόνο, εμακάρισε την Θεοτόκο πρώτη η Ελισάβετ, αναφωνώντας πλήρης πνεύματος αγίου: « Ευλοφημένη συ εν γυναιξί και ευλογημένος ο καρπός της κοιλίας σου? και μακαρία η πιστεύσασα, οτι έσται τελείωσις τοις λελαλημένοις αυτή παρά Κυρίου».
Δεν είναι δυνατόν να δούμε χριστιανικό ναό χωρίς την εικόνα της Δεσποίνης μας Θεοτόκου να μας υποδέχεται και να μας εισάγει στο Μυστήριον της σωτηρίας μας. Δεν είναι δυνατόν να προσευχηθούμε, δεν είναι δυνατόν να σκεφθούμε την Εκκλησία, χωρίς να αναφερθούμε σ’ Εκείνην που η χάρις του Θεού και η δική της τελεία συνεργεία στο θέλημά Του, την κατέστησε Παναγία Μητέρα του Θεού και Μητέρα της Εκκλησίας.
Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος χαρακτηρίζει την Κυρία Θεοτόκο φιλοτιμία της ανθρωπίνης φύσεως, πύλη της ημετέρας ζωής, πρόξενο της σωτηρίας μας. Έχουν γραφτεί λαμπρές σελίδες που εξηγούν τη θέση της Θεοτόκου ως Μητέρας του Χριστού και Μητέρας της Εκκλησίας. Έχουν γραφτεί απείρως λαμπρότερα, θεόπνευστα κείμενα των Πατέρων της Εκκλησίας που εξηγούν το έργο της Μαρίας και υμνούν το σεπτό πρόσωπό της.
Αλλά γνωρίζουμε επίσης ότι κάθε χριστιανός έχει μέσα στη καρδιά του την εικόνα Της. Εκεί, μέσα στο κρυμμένο βάθος της ψυχής του, ο απλός κι ανώνυμος άνθρωπος που διαφεύγει από δίχτυ της ιστορίας όχι όμως από το βλέμμα του Θεού, έχει πάντοτε αναμένο ένα καντήλι στην Παναγιά. Κι όσο πυκνώνει το νέφος της αγωνίας, όσο θεριεύουν τα βάσανά μας, σ’ Εκείνης την αγκαλιά σπεύδουμε να κρυφτούμε, ν’ αφήσουμε τα δάκρυά μας να τρέχουν στην ποδιά Της. Σ’ Εκείνην, την Μυστηριακή Μητέρα μας καταφεύγουμε, περιμένοντας να νιώσουμε το χέρι Της να μας σκουπίζει τα δάκρυα, να μας δίνει δύναμη, να γαληνεύει την τρικυμισμένη μας ψυχή.
Σ’ Εκείνην καταφεύγει και το Γένος των Ελλήνων, όποτε νιώσει την απειλή του αφανισμού του, και αφήνεται στην χάρη Της, την Υπέρμαχο. Τέτοια ώρα, αγωνίας μεγάλης για το Γένος και τον Αυτοκράτορα, ανηγέρθη και ο ιερός αυτός ναός.
Σ’ Εκείνην καταφεύγω και εγώ σήμερα, παρακαλώντας Την να πρεσβεύει υπέρ της ψυχής του κτήτορος, και υπέρ του Γένους μας. Και την παρακαλώ να μας δίνει τη χάρη να την νιώθουμε πάντοτε, να την νιώθουμε όλοι Παναγιά και Δέσποινά μας, αληθώς και σταθερώς Κοσμοσώτηρα, ρόδον το αμάραντον.
Συμφωνώ απολυτα με τον Γ.Δ.Μαρκάκη.
Σεβασμός χρειάζεται να επιδεικνύεται προς όλους, ιδίως προς τους εκπροσώπους των θεσμών, όπως ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος.
Απο την άλλη πλευρά όμως φρονώ πως κάθε δημόσιο πρόσωπο βρίσκεται στην κριτική μαε διάθεση, εφ'όσον δημόσι είναι καη η θέση ου κατέχει. Ουδείς βρίσκεται στο απυρόβλητον κ.Μαρκάκη.
Ερώτημα : ΄μήπως η σιωπή του Αρχιεπίσκοπου Ιερώνυμου φανερώνει αδυναμία, έλλειψη πυγμής, ενδοτικότητα ; Λέω μήπως. Δεν μπορώ να δεχθώ πως από το ένα άκρο του "μακαριστού" φτάσαμε στο άλλο άκρο του σημερινού. Η μέση οδός χάθηκε ;
Ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος είναι ένας εντελώς διαφορετικός χαρακτήρας σε σχέση με τον μακαριστό Χριστόδουλο.
Ποτέ μου δεν κατάλαβα γιατί θα πρέπει να τους συγκρίνουμε. Ποτέ μου..
Καθείς με τα τάλαντά του και τα χαρίσματά του. Ο μακαριστός με τον αυθόρμητό του χαρακτήρα, την προσήνειά του και την ανοιχτή του καρδιά. Ο έτερος με την κατάρτισή του, την σιωπή του, την στοχευμένη τακτική.
Εμπαθέστατε ανώνυμε 26 Ιανουάριος 2009 2:17 μ.μ.
Θα έπρεπε να ντρέπεσαι που τέτοια μέρα που θυμόμαστε τον ΜΑΚΑΡΙΣΤΟ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟ ΜΑΣ βρήκες ευκαιρία να βγάλεις όλο το απίστευτο μένος σου και την κακία σου.
Ντροπή.! Ο διαχειριστής του μπλογκ δεν θα πρεπε να δημοσιεύσει το σχόλιο σου. Κρίμα!
Δημοσίευση σχολίου