Κυριακή Α’ Νηστειών, της Ορθοδοξίας. Ιωάννης κεφ.1, στχ. 44 - 52

ΟΙ ΑΓΙΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ: «ΒΙΒΛΟΙ ΤΩΝ ΑΓΡΑΜΜΑΤΩΝ»

Ο συνεορτασμός της Ορθοδοξίας και της αναστηλώσεως των ιερών εικόνων (843 μ.Χ.) την Α΄ Κυριακή των νηστειών δεν είναι ένα συμπτωματικό γεγονός. Τίποτε στην Εκκλησία δεν είναι τυχαίο. Με τη θέσπιση αυτής της μεγάλης εορτής επιβεβαιώνεται η πρόνοιά της να ενισχύσει από την αρχή της Μ. Σαρακοστής το φρόνημα και τη διάθεσή μας να μιμηθούμε και να αντιγράψουμε τη ζωή των αγίων.

Οι εικόνες δεν συμβολίζουν μόνο τα θεία και τα ιερά πρόσωπα. Τους έχει δοθεί η χάρη να παιδαγωγούν τη συνείδηση και να καλλιεργούν το εκκλησιαστικό φρόνημα. Να συμβάλλουν ακόμα στην επικοινωνία μας, μέσω της προσευχής, με τα εικονιζόμενα πρόσωπα.

Στο συνοδικό της Ζ Οικουμενικής Συνόδου οι εικόνες αναφέρονται ως τα «ασφαλή μέσα επικοινωνίας», δίπλα στα ιερά κείμενα της Αγ. Γραφής και τις ιερές ακολουθίες ενώ ο Αγ. Ιωάννης Δαμασκηνός τις ονομάζει βίβλους αγραμμάτων¨».

Κοινός στόχος εικόνων και ιερών ακολουθιών είναι να μας μεταφέρουν στην ατμόσφαιρα των αγίων. Σε μια ενατένιση που να συμβάλει στη νέα θεώρηση και αναθεώρηση της προσωπικής μας ζωής.

Δεν είναι τυχαίο, ότι η σημερινή περικοπή αναφέρεται στη γνωριμία των δύο μαθητών με τον Διδάσκαλο που θα καταλήξει στη μεγάλη απόφασή τους να Τον ακολουθήσουν.

Αξίζει να δούμε κάποια σημεία αυτής της γνωριμίας.

Ο Φίλιππος, αναζητητής της αλήθειας, δεν θα αργήσει να την συναντήσει, ή μάλλον η ίδια θα τον συναντήσει με το πρόσωπο του Μεσσία. Χαρακτηριστική είναι η φράση του Κυρίου προς τον Ναθαναήλ: «Ιδε αληθώς Ισραηλίτης εν ω δόλος ουκ εστίν». Σ’ αυτή τη συνάντηση που αποκαλύπτει έμμεσα τη θεότητα, πείθονται ότι δεν Τον αναζητούν μόνον εκείνοι. Προπάντων τους αναζητεί Αυτός και απορεί ο Ναθαναήλ όταν στην απλή ερώτησή του «Πόθεν με γινώσκεις;», ο Κύριος του απαντά ότι τον έβλεπε πριν τον φωνάξει ο Φίλιππος.

Ο Φίλιππος και ο Ναθαναήλ είχαν την μοναδική χάρη να Τον συναντήσουν σε ορισμένο τόπο και χρόνο και με φυσικό τρόπο. Όμως αυτή την χάρη της προσωπικής συνάντησης με τον Ιησού παρέχει η Εκκλησία «εν παντί τόπω και χρόνω». Συνεχώς και σε πνευματικό επίπεδο. Είναι η χάρη της Πεντηκοστής, του Αγίου Πνεύματος, που ήδη είχε αποκαλύψει ο Χριστός στους μαθητές πριν από το πάθος και την Ανάστασή Του (Ιωάννου 14,25-26).

Η Εκκλησία δεν έχει μόνο τη δύναμη να λυτρώνει μυστηριακά τον άνθρωπο αλλά διαμορφώνει και την κατάλληλη ατμόσφαιρα επικοινωνίας των ορατών με τα αόρατα και των αισθητών με τα νοητά. Μέσω της Θείας Λατρείας πραγματοποιείται κατ’ αρχήν η μεταξύ μας συνάντηση για την οποία η Αγία Γραφή λέει: «Ου γαρ εισί δύο η τρεις συνηγμενοι εις το εμόν όνομα εκεί ειμί εν μέσω αυτών» (Ματθ. 18,20).

Μέσα στην ατμόσφαιρα της Λατρείας βιώνουμε όχι μόνον τη μεταξύ μας κοινωνία αλλά και την ενότητα της στρατευόμενης με την θριαμβεύουσα Εκκλησία.

Με την συμβολή των ιερών συμβόλων, των εικόνων και των ύμνων, ανερχόμαστε στο ύψος των Αγίων υπερβαίνοντας την απόσταση που μας χωρίζει. Ιδιαίτερα δε η συμμετοχή μας στο μυστήριο της Θ. Ευχαριστίας μας ενσωματώνει ως οργανικά μέλη του Σώματος του Χριστού, σε μια πνευματική κοινωνία αγάπης ίσως πιο σημαντική από την συνάντησή του στη Γαλιλαία με τον Φίλιππο και τον Ναθαναήλ. Αυτή είναι η πραγματική ζωή της Εκκλησίας, ζωή αυθεντική σε αντίθεση με την αλλοτριωμένη ζωή του κόσμου.