«Γεύσασθε και ίδετε ότι Χριστός ο Κύριος»

Τα λόγια αυτά είναι η πιο ωραία πρόσκληση πού ακούστηκε από τότε πού έγινε ο Μυστικός Δείπνος και ισχύει πάντοτε για τους πιστούς Χρι­στιανούς. Είναι η πρόσκληση για το θείο Τραπέζι της Ευχαριστίας, για τη συμμετοχή των πιστών στη Μυστική Τράπεζα, όπου προσφέρεται το Τίμιο και Άχραντο Σώμα και Αίμα Του.

«Γεύσασθε καί ἴδετε, ὅτι Χριστός ὁ Κύριος», ο στίχος αυτός έχει ένα προφητικό νόημα. Ο Μ. Βασίλειος ερμηνεύει το στίχο αυτό μ' ένα διδα­κτικό παράδειγμα: «όπως το μέλι, όσο και με τα λόγια το παρατηρήσεις, ότι είναι καλό και γλυκό, δεν μπορείς να το καταλάβεις, αν δεν το γευ­θείς, έτσι συμβαίνει κι εδώ. Δεν μπορείς να νοιώσεις τη χρηστότητα του ουράνιου λόγου, αν δεν βασανίσεις με το νου σου τα δόγματα της αλή­θειας, κι αν δεν αποκτήσεις προσωπική πείρα της χριστότητος του Κυρί­ου. Η γεύση είναι μια εμπειρία. Και η γεύση του Χριστού είναι θεϊκή, πνευματική εμπειρία».

Αλλά γιατί με τη γεύση; με τη βρώση; Διότι με τη βρώση έγινε η πτώση και η παρακοή και η πρώτη αμαρτία του ανθρώπου. Παρήκουσε ο Αδάμ, έφαγε «αμάρτησε και εξορίστηκε από τον Παράδεισο».

Και τώρα ο Χριστός Κύριος αποκαθιστά τον άνθρωπο πάλι από φιλαν­θρωπία και αγάπη με τη βρώση του Άρτου της Ζωής. Με τη Θ. Κοινωνία του Σώματος και του Αίματος του Χριστού. Έτσι καθαρίζεται ο άνθρωπος από τα αμαρτήματα του και ξανάρχεται στον παράδεισο. Η γεύση και ή βρώση αυτή δεν κλείνει τον παράδεισο, όπως έγινε με τους πρωτοπλά­στους, αλλά τον ανοίγει για κάθε πιστό και τον ενώνει με το Θεό.

«Γεύσασθε καί ἴδετε, ὅτι Χριστός ὁ Κύριος». Πόσο γλυκός είναι ο Κύριος, πού ταπεινώθηκε για μας, πού αφήνει όχι απλώς να Τον εγγίζουμε αλλά και να τον κοινωνούμε, να μπορούμε με τα απλά στοιχεία του Άρτου και του Οίνου να έχουμε προσωπική εμπειρία θείας ζωής! Πόσο μεγάλη είναι η συγκατάβαση και η αγάπη του Θεού για μας!

Αυτό το «γεύσασθε καί ἴδετε» είναι όπως το «λάβετε φάγετε» καί «πίετε ἐξ αὐτοῦ πάντες». Και πόσο ευτυχείς πρέπει να νοιώθουμε, όταν αξιονόμαστε της Θ. Μεταλήψεως.

Αυτή την προτροπή και την πρόσκληση πού δεχόμαστε και τη λέμε τόσο κατανυκτικά ως «Κοινωνικό» είναι ανάγκη συνεχώς και αδιάλειπτα να την οικειοποιούμαστε και να μην απομακρυνόμαστε από τη Θ. Τράπεζα.

Είναι ανάγκη να κυκλώνουμε την Αγία Τράπεζα όπως οι μαθητές του Κυρίου και να κοινωνούμε και να μεταλαμβάνουμε της Θεότητας του Ιησού Χριστού, ως ομοτράπεζοι και μακαριστοί κι εμείς της δεσποτικής και αθα­νάτου Τραπέζης.

π.Γ.Στ.