Ανάληψη ευθύνης για τις προσωπικές μας ανάγκες

Από το βιβλίο «ΟΡΙΑ ΖΩΗΣ» των: Dr. Henry Cloud, Dr. John Townsend. Εκδ. Η ΕΛΑΦΟΣ

«Γενικά τα παιδιά θα πρέπει να διαμορφώσουν μέσα τους τις εξής πεποιθήσεις:

1. Η επιτυχία ή αποτυχία μου στη ζωή εξαρτάται από εμένα.

2. Στρέφομαι στο Θεό για οδηγία, ενίσχυση και παρηγοριά, όμως η ευθύνη για τις αποφάσεις μου είναι δική μου.

3. Παρόλο που οι πρωταρχικές μου ανάγκες μ’ επηρεάζουν και θα μ’ επηρεάσουν όσο ζω, η επίλυση των προβλημάτων που μου δημιουργούν είναι δική μου ευθύνη και δεν έχω το δικαίωμα να επιρρίπτω την ευθύνη σε άλλους.

4. Σίγουρα θα αντιμετωπίσω και αποτυχίες και θα χρειαστώ βοήθεια στη ζωή μου, αυτό όμως δεν είναι λόγος να περιμένω συνεχώς από τους άλλους να με βγάζουν από κάθε δυσκολία, πνευματική, συναισθηματική, οικονομική ή προβληματικών σχέσεων.

Αυτή η συναίσθηση, ότι «η πορεία της ζωής μου εξαρτάται από εμένα», είναι ένα μέρος του θεϊκού σχεδίου που έχει σαν στόχο για τον καθένα μας την ανάληψη της ευθύνης για την προσωπική του ζωή. Ο Θεός περιμένει να αξιοποιήσουμε ενεργητικά και καρποφόρα όλες τις ικανότητες που μας έδωσε. Αυτό το συναίσθημα της ευθύνης θα μας συνοδεύει σ’ όλη μας τη ζωή κι ακόμα πιο πέρα, μέχρι την ώρα της κρίσης μπροστά στο θρόνο του Θεού.

Μπορούμε να φανταστούμε πως θα είναι, όταν θα έρθει ενώπιον του Θεού σε πλήρες φώς, όλη η ολιγωρία και η αμέλειά μας να διεκδικήσουμε και να πάρουμε στα χέρια μας τη ζωή που μας έδωσε ο Θεός; «Αλλά είχα πολύ άσχημα παιδικά χρόνια.» «Είχα πάντα μεγάλη μοναξιά.» «Ποτέ δεν είχα αρκετή δύναμη.» Καμιά δικαιολογία, και η πιο λογική, δεν θα μπορέσει ν’ αποδώσει περισσότερο απ’ ότι οι δικαιολογίες του πονηρού δούλου στην παραβολή των ταλάντων. Με αυτό δεν θέλουμε να πούμε ότι μένουμε ανεπηρέαστοι από το παρελθόν μας. Σίγουρα μας επηρεάζει κι έχει παίξει το ρόλο του στη διαμόρφωσή μας. Όμως την τελευταία λέξη την έχουμε εμείς, η απόφασή μας, και είμαστε μόνο εμείς υπεύθυνοι για ό,τι ανεχτήκαμε και για ό,τι θα κάνουμε με την πληγωμένη κι ανώριμη ψυχή μας.

Οι σοφοί γονείς επιτρέπουν να υποστούν τα παιδιά τους έναν «ασφαλή πόνο». «Ασφαλής πόνος» είναι ν’ αφήσουν το παιδί να γνωρίσει τις συνέπειες των ενεργειών του υπό τον όρο βέβαια ότι αυτές θα είναι οι κατάλληλες για την ηλικία του. Το ν’ αφήσουμε, για παράδειγμα, ένα εξάχρονο παιδί, να πάει κάπου μόνο του τη νύχτα, δεν είναι κάτι που θα το βοηθήσει να εξασκηθεί για τη μετέπειτα ζωή του, γιατί έτσι θα έρθει αντιμέτωπο με μια κατάσταση, για την οποία δεν έχει την κατάλληλη ωριμότητα…

…Έχει σημασία οι συνέπειες που θα βάζουμε να συνδέονται στενά, όσο γίνεται, με τις ενέργειες του παιδιού. Αυτό ακριβώς που συμβαίνει και στη ζωή».

χ.π.