Απάντηση στο σχόλιο του κ.Γ.Παπουτσή

Το σχόλιο του κ.Παπουτσή μπορείτε να το διαβάσετε εδώ.

Αγαπητέ κύριε Γεώργιε Παπουτσή …

Θα μπορούσαμε να αντιπαρέλθουμε το ολίγον άκομψο σχόλιο σας στο κήρυγμα της Κυριακής Δ Κυριακής Ματθαίου, όμως η επώνυμη διατύπωση της απόψεως σας- κάτι το οποίο σας τιμά, διότι φανερώνει και την ευθύνη των λεγομένων σας- μας αναγκάζει να παρατηρήσουμε τα εξής:

Δεν μας ενοχλεί καθόλου η έλλειψη δεοντολογίας καθώς αποφεύγετε να μας προσφωνήσετε με την ιδιότητα μας. Αυτό μας δημιουργεί την υποψία, ότι μπορεί ν’ ανήκετε σ’ άλλους «θρησκευτικούς χώρους» που υποτιμούν ή αρνούνται την τιμητική ιεροσύνη, αν και λέτε, ότι ανήκετε στην Εκκλησία.

Γράφετε, ότι δεν είσθε άθεος, αλλά άνθρωπος της Εκκλησίας που βρίσκεται στην αρχή της « ατραπού» προς τον Θεό και της Εκκλησίας να υποθέσουμε;

Αυτό είναι ευχάριστο και ευχόμεθα να συνεχίσετε, ώστε να φθάσετε στην πλήρη και τελεία κοινωνία με τον Θεό. Όμως επιτρέψτε μας να σας υπενθυμίσουμε, όταν κανείς βρίσκεται στην οδό της αναζήτησης της αλήθειας και της πίστεως, πρέπει να ξεκινά την προσπάθεια του με ταπείνωση, με διάθεση αυτογνωσίας, προσευχής και με πνευματική καθοδήγηση από έμπειρο και διακριτικό πνευματικό πατέρα. Η εν Χριστώ ζωή δεν είναι φιλοσοφικός στοχασμός, αλλά βίωμα, πράξη και μαθητεία από πνευματικό οδηγό και άσκηση, ώστε ν’ αποβάλλουμε το παθητικό θέλημα μας και να ζήσουμε την εν Χριστώ ελευθερία.

Μας μέμφεστε ότι στο κήρυγμα μας χρησιμοποιούμε «ξύλινη» γλώσσα και ότι τονίζουμε τη μοναδικότητα της σωτηρίας μόνον από την ορθόδοξη Εκκλησία. Εμείς δεν μιλάμε «ξύλινη» γλώσσα, αλλά τη γλώσσα της Εκκλησίας. Αν έτσι την αντιλαμβάνεστε είναι γιατί δεν είσθε εξοικειωμένος με το γνήσιο εκκλησιαστικό φρόνημα και τη θεολογία της ορθόδοξης Εκκλησίας μας.

Κι΄ακόμα το να μιλάμε με τόση βεβαιότητα για τη σωτηριώδη πίστη μας δεν είναι μειωτικό, αλλ’ αποτελεί σταθερή πεποίθηση μας- μακριά από φανατισμούς- ότι ο Χριστός είναι ο μοναδικός Σωτήρας και η Εκκλησία μας είναι η Μία, Αγία ,Καθολική και Αποστολική Εκκλησία και όχι κάποιο τμήμα της αλήθειας.( θεωρία των κλάδων).

Εξ άλλου τι νόημα θα είχε το κήρυγμα της πίστεως αν οι κηρύσσοντες δεν είχαν την απόλυτη βεβαιότητα της μοναδικότητας του θεανθρωπίνου προσώπου του Ιησού Χριστού, του μοναδικού Σωτήρα; Ο Ιησούς ζητούσε πίστη στο πρόσωπο Του ως του απεσταλμένου του Θεού που ήλθε « ζητήσαι και σώσαι το απολωλός», πάντα βέβαια μέσα στο πνεύμα της ελευθερίας « όστις θέλει οπίσω μου ελθείν», μακριά από φανατισμούς που είναι συμπεριφορές αλλότριες της γνήσιας χριστιανικής ιεραποστολής .

Τέλος αν βρισκόμαστε στο δρόμο της κάθαρσης από τα ψυχοφθόρα πάθη, που είναι κατά τους πατέρες της Εκκλησίας το πρώτο στάδιο στην άσκηση της πνευματικής ζωής, ας παρακαλέσουμε με ταπεινό φρόνημα και με γνήσια διάθεση αναζήτησης της ψηλάφησης της αλήθειας τον Κύριο: « Κύριε, φώτισον μου το σκότος».( Αγ. Γρηγ. Παλαμάς).

Με την ευχή η « ατραπός» σας να συγκλίνει προς την σώζουσα Αλήθεια της Ορθόδοξης Εκκλησίας μας.

π.Γερ.Στανίτσας