Η ΠΑΘΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΦΑΡΙΣΑΪΣΜΟΥ
Ο όρος Φαρισαϊσμός έχει πολυσήμαντη σημασία. Κατά κύριο λόγο όμως τον χρησιμοποιούμε, όταν θέλουμε να στιγματίσουμε την υποκρισία. Αλλά και αυτή παρουσιάζεται με διαφορετικές μορφές. Έχουμε λ.χ υποκρισία απέναντι στο Θεό και υποκρισία απέναντι στους ανθρώπους. Ο Φαρισαϊσμός όμως έχει και μια άλλη μορφή. Είναι εκείνη που έδωσε αφορμή στον Χριστό να πει τη σημερινά παραβολή του Τελώνη και του Φαρισαίου.
Ο Χριστός είπε την παραβολή «προς τινας τους πεποιθότας εφ’εαυτοίς ότι εισί δίκαιοι, και εξουθενούντας τους λοιπούς»( Λ.κ. 18,9). Η πεποίθηση στη δική μας τελειότητα και η περιφρόνηση των άλλων, είναι μια από τις πιο αποτροπιαστικές μορφές της ψυχικής αυτής αρρώστιας του φαρισαϊσμού. Ο Φαρισαίος πιστεύει, ότι όλοι οι άλλοι, εκτός από αυτόν, είναι κατάλληλοι για ένα μόνο: όσο ζουν να είναι υποπόδιο των ποδών του και μετά τον θάνατο τους να τροφοδοτούν την κόλαση. Ο μόνος λόγος που την διατηρεί είναι να διαφυλάξει το πολυτιμότερο πλάσμα της δημιουργίας, την εξοχότητα του.
Κάτι τέτοιου είδους σκέψεις για τον εαυτό του και τους άλλους ανακατεύονται μέσα στο μυαλό του Φαρισαίου, καθώς τον περικυκλώνει ο καπνός της υπερηφάνειας του. Η αφετηρία όμως από την οποία ξεκινά αυτή η εκδήλωση του φαρισαϊσμού είναι το ψέμα και η υποκρισία. Και επειδή όλοι μέσα μας κρύβουμε ένα μικρό ή μεγάλο Φαρισαίο, γι’ αυτό πρέπει να επιμείνουμε για λίγο στην παθολογία του, γιατί η ασθένεια του φαρισαϊσμού είναι ύπουλη και επίμονη.
Πως μπορούμε να απαλλαγούμε από αυτή;
Για να πετύχουμε τη θεραπεία μας από τον φαρισαϊσμό πρέπει να πάψουμε να ανήκουμε στους «πεποιθότας εαυτοίς ότι εισί δίκαιοι και εξουθενούντας τους λοιπούς». Αλλά για να το πετύχουμε αυτό πρέπει να χρησιμοποιήσουμε το δραστικότατο φάρμακο που λέγεται αλήθεια. Η αλήθεια έχει τη δύναμη να εξοντώνει κάθε μικρόβιο όχι μόνο του φαρισαϊσμού, αλλά και άλλων πνευματικών μας ασθενειών.
Την αλήθεια πρώτα προς τον ίδιο τον εαυτό μας.
Με την συνεχή επανάληψη του ψέματος, ότι τάχα είμαστε ανώτεροι, σιγά-σιγά κατορθώνουμε να το πετύχουμε και εμείς οι ίδιοι. Και ενώ γνωρίζουμε τις αδυναμίες μας, με τη συνεχή συγκάλυψη τους με το ψέμα, ότι τάχα είμαστε εντάξει, πετυχαίνουμε να διαφθείρουμε τη συνείδηση μας σε σημείο που να μην αντιδρά. Και τότε ελεύθεροι από κάθε δέσμευση αρχίζουμε ένα όργιο διαφήμισης της υποκρισίας μας και της ανύπαρκτης αρετής μας.
Ένα δεύτερο σημείο που πρέπει να προσέξουμε, για να εκριζώσουμε την υποκρισία είναι η αλήθεια προς τους άλλους.
Ένα όπλο τεράστιας σημασίας για την εξάλειψη της υποκρισίας από μέσα μας είναι να φαινόμαστε όπως είμαστε. Όταν δηλ. συναντάμε δυσκολίες σε κάτι, να λέμε, ότι και εμείς συναντάμε δυσκολίες σ΄ αυτό το σημείο. Όταν δεν καταλαβαίνουμε κάτι, να ομολογούμε, ότι και μεις δεν το καταλαβαίνουμε. Όταν έχουμε μια αντίρρηση με ευγενικό τρόπο και στην κατάλληλη στιγμή και στα αρμόδια πρόσωπα να εκθέτουμε την αντίρρηση μας κ.ο.κ. Έτσι και ο άλλος θα μπορεί να καταλάβει τι είμαστε και τι φρονούμε και θα πάψει το φρικτό εκείνο φαινόμενο, κατά το οποίο δημόσια να λέμε ότι τα πράγματα είναι καλά, και στις κατ’ ιδίαν συζητήσεις να μην αφήνουμε τίποτε όρθιο.
Συμβαίνει δηλ. αυτό το φοβερό: με τον δικό μας φαρισαϊσμό να ενθαρρύνουμε την εξάπλωση του φαρισαϊσμού των άλλων, και κατόπιν εμείς οι συνεργοί και συνένοχοι, να κατακρίνουμε εκείνους που με την υποκριτική μας συμπεριφορά τους εξωθήσαμε να φερθούν φαρισαϊκότερα.
Το τρίτο, τέλος, στοιχείο που χρειάζεται να προσέξουμε είναι: να είμαστε αληθινοί με τον Θεό.
Γιατί λόγω του ότι καταβάλλουμε προσπάθεια να πείσουμε τον εαυτό μας και τους άλλους, ότι δήθεν είμαστε τέλειοι, νομίζουμε ότι στο τέλος θα ξεγελάσουμε και τον ίδιο τον Θεό. Λησμονούμε, ότι ο Θεός είναι «ο ετάζων καρδίας και νεφρούς» και ότι ο διερευνητικός Του λόγος είναι «εναργής και τομώτερος υπέρ πάσαν μάχαιραν δίστομον και διϊκνύμενος άχρι μερισμού ψυχής τε και σώματος.....και κριτικός ενθυμήσεων και εννοιών καρδίας.... και ενώπιον αυτού πάντα δε γυμνά και τατραχηλισμένα τοις οφθαλμοίς αυτού». (Εβρ.4, 12-13).
Οπότε για να θεραπευθούμε από την μάστιγα του φαρισαϊσμού αρχικά πρέπει τουλάχιστον μπροστά στο Θεό και ενώπιον της συνειδήσεως μας, να παρουσιαζόμαστε όπως είμαστε στην πραγματικότητα.
Το «γνώθι σαυτόν» θα πρέπει να γίνει σοβαρή επιδίωξη μας. Χωρίς αυτογνωσία και χωρίς προσπάθεια να ξεγυμνώσουμε μετά τον εαυτό μας μπροστά στο Θεό, η θεραπεία της φαρισαϊκής νόσου καθίσταται ανίατη.
π.Γ.Στ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου